Σαν σήμερα, 25 Νοεμβρίου, συμπληρώνονται 20 χρόνια από τον θάνατο του George Best, ενός ανθρώπου που δεν ήταν απλώς ποδοσφαιριστής, αλλά ένα φαινόμενο. Γεννημένος στις 22 Μαΐου 1946 στο Μπέλφαστ της Βόρειας Ιρλανδίας, ο Best υπήρξε για το ποδόσφαιρο ό,τι οι Beatles για τη μουσική: επαναστατικός, μαγνητικός και αξεπέραστος. Δεν είναι τυχαίο που τον αποκαλούσαν "πέμπτο Beatle": το μακρύ μαλλί, το ατίθασο στυλ και η υστερία που προκαλούσε στα πλήθη θύμιζαν περισσότερο ροκ συναυλία παρά ματς. Σε μια εποχή που το ποδόσφαιρο ήταν ακόμα "άθλημα των εργατών", ο Best το μετέτρεψε σε showbiz, έγινε ο πρώτος αληθινός celebrity του αθλήματος. Λάτρευε τις γυναίκες, το αλκοόλ και τον αυτοσαρκασμό, και οι ατάκες του παραμένουν θρυλικές. Ας θυμηθούμε τη ζωή ενός θρύλου που έκαψε λαμπρά, αλλά γρήγορα.
Η ιστορία του ξεκινά από τα ταπεινά σοκάκια του Μπέλφαστ. Από μικρός, ο George έδειχνε το ταλέντο του στο ποδόσφαιρο, παίζοντας για την τοπική Cregagh Boys Club. Στα 15 του, ένας σκάουτερ της Manchester United τον εντόπισε και τον έστειλε στο Μάντσεστερ. "Boss, I think I've found you a genius," είπε ο σκάουτερ στον Sir Matt Busby. Και πράγματι, ήταν. Ο Best υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο το 1963 και έκανε ντεμπούτο τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους κόντρα στη West Bromwich Albion, σε ηλικία 17 ετών. Γρήγορα έγινε βασικός, παίζοντας ως δεξιός εξτρέμ, με ταχύτητα, ντρίμπλα και ένστικτο που άφηναν άφωνους συμπαίκτες και αντιπάλους.
Η χρυσή εποχή του ήρθε στα μέσα των '60s. Το 1965, βοήθησε την United να κατακτήσει το πρωτάθλημα της First Division, και το 1967 ξανά. Αλλά η κορύφωση ήταν το 1968: Στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών κόντρα στη Benfica, σκόραρε και οδήγησε τη United στη νίκη με 4-1, γίνοντας η πρώτη αγγλική ομάδα που κέρδισε το τρόπαιο. Εκείνη τη χρονιά, ψηφίστηκε Ευρωπαίος Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς (Ballon d'Or), σε ηλικία μόλις 22 ετών. Οι εμφανίσεις του ήταν μαγικές: Ντρίμπλες που ξεφτίλιζαν αμυντικούς, γκολ από αδύνατες γωνίες. "He was the world's first true football superstar," λέει το National Football Museum.
George Best: «Γέμισε το ποτήρι σου να σου πω μια ιστορία»
Αλλά ο Best δεν ήταν μόνο ποδόσφαιρο. Ήταν lifestyle. Με το όμορφο πρόσωπο, τα μακριά μαλλιά και τα κομψά ρούχα, έγινε σύμβολο της swinging '60s. Άνοιξε μπουτίκ, εμφανιζόταν σε διαφημίσεις, και οι γυναίκες τον λάτρευαν. Είχε σχέσεις με μοντέλα, ηθοποιούς και Miss World: η υστερία θύμιζε Beatlemania. "Αν είχα γεννηθεί άσχημος, κανείς δεν θα ήξερε τον Pelé", έλεγε αυτοσαρκαστικά. Η νυχτερινή ζωή του ήταν θρυλική: party, καζίνο, ακριβά αυτοκίνητα. "Ξόδεψα όλα μου τα χρήματα σε γυναίκες, αλκοόλ και αυτοκίνητα. Τα υπόλοιπα, τα σκόρπισα," είναι ίσως η πιο διάσημη ατάκα του.
Δυστυχώς, η λάμψη κράτησε λίγο. Το αλκοόλ έγινε εχθρός. Από τα τέλη των '60s, άρχισε να χάνει προπονήσεις, να μπλέκει σε σκάνδαλα. "I go missing a lot... Miss Canada, Miss United Kingdom, Miss World," αστειευόταν. Το 1974, σε ηλικία 27, αποχώρησε από τη United μετά από 470 ματς και 179 γκολ. Περιπλανήθηκε σε ομάδες όπως Stockport County, Fulham, μέχρι και στις ΗΠΑ (Los Angeles Aztecs, San Jose Earthquakes). Στην εθνική Βόρειας Ιρλανδίας, έπαιξε 37 ματς, σκοράροντας 9 γκολ, αλλά ποτέ δεν προκρίθηκε σε μεγάλη διοργάνωση.
Η πτώση ήταν δραματική. Εξαρτήσεις, χρέη, φυλακίσεις για οδήγηση υπό επήρεια. "Το 1969 εγκατέλειψα τις γυναίκες και το αλκοόλ. Ήταν τα χειρότερα 20 λεπτά της ζωής μου," έλεγε. Το 2002, έκανε μεταμόσχευση ήπατος, αλλά συνέχισε το ποτό. Πέθανε το 2005 από επιπλοκές, στα 59 του. "Έχω σταματήσει να πίνω, αλλά μόνο όταν κοιμάμαι," ήταν μια από τις τελευταίες ατάκες του.
Σήμερα, η κληρονομιά του Best είναι αθάνατη. Συγκρίνεται με Πελέ, Μαραντόνα και Κρόφ. Ο Best δεν ήταν τέλειος, αλλά ήταν αυθεντικός. Σε έναν κόσμο όπου οι ποδοσφαιριστές είναι brands, είναι μία υπενθύμιση ότι το ποδόσφαιρο είναι τέχνη, πάθος και λίγο τρέλα. Στη γειτονιά των αγγέλων, σίγουρα ντριπλάρει ακόμα
