Η στιγμή που ο Κίναν Έβανς σωριάστηκε στο παρκέ του ΣΕΦ ήταν σαν σκηνικό τρόμου αλλά σε μπασκετική παράσταση. Εκεί που ο ήχος της μπάλας σταματά, τα βλέμματα παγώνουν και το γήπεδο μετατρέπεται σε σκηνή σιωπής. Δεν χρειάστηκαν ούτε δύο λεπτά συμμετοχής για να ξυπνήσει ο μεγαλύτερος φόβος κάθε αθλητή, και κυρίως ο τρόμος της επανάληψης.
Θυμηθήκαμε τη μέρα που τραυματίστηκε ο Λεσόρ
Το «no way» που ακούστηκε από τα χείλη του άτυχου μπασκετμπολίστα ακούστηκε σαν μαχαιριά. Όχι μόνο γιατί κουβαλούσε πόνο, αλλά γιατί πίσω του έκρυβε γνώση. Την επίγνωση ενός ανθρώπου που έχει περάσει από το ίδιο σκοτάδι και καταλαβαίνει, με το πρώτο «κλικ» του τένοντα, ότι η μοίρα μόλις ξαναγύρισε το βλέμμα της πάνω του.
Το ΣΕΦ ράγισε. Όχι από ένταση, αλλά από συναίσθημα. Οι φίλοι του Ολυμπιακού έμειναν σιωπηλοί σαν να έβλεπαν δικό τους άνθρωπο να καταρρέει. Ακόμα και οι αντίπαλοι της Ζάλγκιρις -άλλωστε μιλάμε και για την πρώην ομάδα του- κατέβασαν το βλέμμα. Για λίγα δευτερόλεπτα, οι φανέλες έχασαν το νόημά τους. Υπήρχε μόνο ένας άνθρωπος στο πάτωμα και μια κοινή ευχή: να μην είναι αυτό που όλοι φοβήθηκαν.
Βασίλης Σπανούλης: Σαν deja vu και κάτι από το μέλλον
Δυστυχώς ήταν
Ρήξη αχιλλείου στο αριστερό πόδι. Δέκα μήνες έξω. Ξανά. Για κάποιον που ήδη είχε κερδίσει τη μάχη με τον αχίλλειο του δεξιού και με τον επιγονατιδικό τένοντα λίγους μήνες πριν, αυτό δεν είναι απλώς «άλλος ένας τραυματισμός». Είναι ένα νέο βουνό που πρέπει να ανέβει, ενώ τα πόδια του έχουν ήδη ματώσει από τις προηγούμενες διαδρομές.
Κι όμως, ο Κίναν Έβανς δεν είναι τύπος που παραιτείται. Είναι η προσωποποίηση του παίκτη που αγαπάς να βλέπεις, όχι μόνο για τα νούμερά του, αλλά για τη σιωπηλή του δύναμη. Για εκείνη τη ματιά που λέει «θα επιστρέψω», ακόμη κι όταν το σώμα ουρλιάζει «ως εδώ».
Μέσα από τη δική του ιστορία, θυμόμαστε κάτι που ο αθλητισμός προσπαθεί συχνά να κρύψει: πίσω από τα φώτα, τα hashtags και τις στατιστικές, υπάρχει ένας άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που ζει με τον φόβο του πόνου, με την αγωνία της επόμενης μέρας, με το άγχος ότι ο κόπος μιας ζωής μπορεί να χαθεί μέσα σε μία κίνηση.
Μπασκετικός... Χατζηπαναγής την είδε ο Δημήτρης Μωραΐτης στο ΣΕΦ!
Και κανένα τρόπαιο, καμία νίκη, κανένα ντέρμπι δεν είναι πιο σημαντικά από αυτό. Γιατί πάνω από την εικόνα του ήρωα, πάνω από την ένταση του παιχνιδιού, υπάρχει η πραγματικότητα του ανθρώπου που προσπαθεί να σταθεί ξανά στα πόδια του, κυριολεκτικά.
Ο αθλητισμός δεν είναι μόνο χαρές και γιορτές, είναι και ραγισμένες στιγμές που μας δείχνουν πόσο εύθραυστο, αλλά και πόσο σπουδαίο είναι να προσπαθείς ξανά.
Και ο Κίναν Έβανς θα προσπαθήσει ξανά. Αυτό είναι το μόνο βέβαιο.
