Δεν ξέρω αν θυμάστε το Master and Commander, την ταινία του Peter Weir με τον Russell Crowe στο ρόλο ενός καπετάνιου στους Ναπολεόντειους Πολέμους. Κάποια στιγμή δεν υπάρχει ούτε ανάσα από άνεμο για να μπορέσει να κινηθεί το πλοίο και οι προληπτικοί ναύτες αναζητούν τον γκαντέμη που πρέπει να πεθάνει, ώστε να μπορέσει το πολεμικό να ξαναβάλει πλώρη.
Αυτές οι δεισιδαιμονίες δεν είναι τυχαίες και κρατούν στην Αγγλία μέχρι και σήμερα. Και τι δεν είχαν συζητήσει οι scousers για τις σερί ήττες της Λίβερπουλ. Από το ότι η ομάδα έχει πολλούς Γερμανούς που φέρνουν γρουσουζιά, μέχρι ότι ο Άρνε Σλοτ μοιάζει με τον πρωταγωνιστή της Μούμιας. Ναι οκ, το τελευταίο προφανώς ήταν χιούμορ, αλλά στην περίπτωση των Άγγλων φταίει πάντα κάποιος άλλος παράγοντας. Κάποιος γκαντεμόσαυρος.
Σαν οπαδοί της Λίβερπουλ, ξέρουμε καλά από πίκρες. Από τον Λόβρεν να μπερδεύει τα πόδια του και να πέφτει, τον Μορένο να νομίζει ότι παίζει σε άλλη θέση, τον Χέντερσον να μην μπορεί να βγάλει μπαλιά και τον Κάριους να έχει βούτυρο στα χέρια. Τα έχετε δει τα ζόρια, τα ξέρετε. Όταν όμως έχεις παίκτες που ακόμα ψάχνονται, που κουτσαίνονται, που δεν μπορούν να βρουν την θέση τους ενώ είναι παικταράδες, ο προβληματισμός είναι ακόμα μεγαλύτερος. Και όλα αυτά στη δύσκολη έδρα της Φρανκφούρτης.
Χθες έσπασε η γκίνια μετά από καιρό. Ενώ ξεκίνησαν όλα δυσοίωνα, με ένα γκολ, χωρίς Γκράβενμπερχ και Άλισον και με τον Φρίμπονγκ να αφήνει νωρίς το παιχνίδι, κατάφερε να το γυρίσει. Όχι με ένα γκολ αλλά με πέντε. Και αυτό είναι ένα ξεκάθαρο ξεμάτιασμα που θέλουν όλες οι ομάδες που έρχονται ως πρωταθλήτριες από την προηγούμενη χρονιά. Το θέμα απλά με την Λίβερπουλ, είναι ξεκάθαρα επιστημονικού ενδιαφέροντος. Όταν υστερούσε σε δυναμικό παικτών, λέγαμε πάντα πως είναι βαριά η φανέλα. Όμως ο κόσμος αγαπάει τα αουτσάιντερ και πόσο μάλλον όταν έχουν ιστορία. Όταν ωστόσο έρχεται δυναμικά, με νέες μεταγραφές και ρόστερ που συναγωνίζεται τις υπόλοιπες μεγάλες ομάδες, ανεβαίνει και ο πήχης. Ξέρετε τι θέλει ο κόσμος από μια ομάδα με μεγάλες μεταγραφές; Να παίζει ποδόσφαιρο. Να ξέρει ότι ακόμα και να χάσει, έχει παίξει καλή μπάλα.
Τώρα η Λίβερπουλ έχει μπροστά της Μπρέντφορντ, Κρίσταλ Πάλλας και Άστον Βίλλα. Τα στραβοπατήματα είναι συχνά σε αυτά τα ματς, αλλά η ψυχολογία είναι αρκετά καλή αυτή τη στιγμή.
Και η χθεσινή νίκη; Μήπως το 1-5 ήταν η απόδειξη πως όλα αυτά για τις δεισιδαιμονίες είναι βλακείες; Παραδοσιακά οι Άγγλοι έχουν φάει τρομερές σφαλιάρες από τους Γερμανούς και κάθε νίκη δεν είναι απλά κατάκτηση, αλλά μια ευκαιρία να σπάσει η γκίνια. Για μαύρες γάτες, περάσματα κάτω από σκάλες και καθρέφτες που γίνονται θρύψαλα, για ένα προληπτικό Άγγλο η νίκη μιας γερμανικής ομάδας είναι το τέλειο ελιξίριο.
Μέχρι το επόμενο στραβοπάτημα δηλαδή και με την ελπίδα ότι, αν όντως ο Άρνε Σλοτ μιλάει με τον Κάτω Κόσμο, να μπορέσει να πείσει τις δυνάμεις του κακού να τον βοηθήσουν. Μάλλον.