«Αυτός ο μικρός είναι καλύτερος από μένα. Αν δεν τραυματιστεί, θα γίνει ο καλύτερος Ιταλός αμυντικός όλων των εποχών». Η προφητική δήλωση ανήκει στον Τσέζαρε Μαλντίνι, θρύλου του ιταλικού ποδοσφαίρου. Πρωταγωνιστής της προφητείας ήταν ο γιος του, Πάολο. Και αν το μακρινό 1985, χρονολογία της προφητείας, αυτή η δήλωση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από μεροληψία, στο σήμερα αποδεικνύεται πλήρως αντικειμενική. Διότι ακόμη και ο μεγαλύτερος εχθρός του Πάολο Μαλντίνι, δεν μπορεί παρά να υποκλιθεί στην κληρονομιά που άφησε στο πιο δημοφιλές άθλημα του πλανήτη.
Με την καριέρα του να εκτείνεται από το 1985 έως το 2009, ήρθε αντιμέτωπος με τρεις διαφορετικές γενιές ποδοσφαιριστών. Στα μικρατά του έπρεπε να μαρκάρει τον καλύτερο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών, τον ίδιο τον Θεό. Αλλά δε μάσησε. Σ’ ένα Μίλαν - Νάπολι το 1988, ο νεαρός Μαλντίνι “σήκωσε” με τάκλιν τον Ντιέγκο Μαραντόνα. Ο Ντιεγκίτο εκνευριστίστηκε, του έριξε αγκωνιά αλλά μετά από λίγα λεπτά τον πλησίασε και του ζήτησε συγγνώμη.
«Μπράβο πιτσιρίκο, είσαι πιο σκληρός από μένα», ανέφερε χαρακτηριστικά για να τον αποθεώσει στο τέλος, τονίζοντας πως έχει φοβερό τάκλιν και μυαλό πιο ώριμο από την ηλικία του. Ε αν δεν ήξερε ο Ντιέγκο, ποιος θα ήξερε; Στα 80’s αντιμετώπισε τους Ρουντ Γκούλιτ, Μάρκο φαν Μπάστεν, Λόταρ Ματέους, στα 90’s τους Ρομπέρτο Μπάτζιο, Γκαμπριέλ Μπατιστούτα, Ρονάλντο (το Φαινόμενο), στα 00’s τους Τιερί Ανρί, Ντιντιέ Ντρογκμπά, Κριστιάνο Ρονάλντο. Βρες μου κάποιον στην ιστορία του ποδοσφαίρου που κατάφερε να αναχαιτίσει όλους τους θρύλους του αθλήματος.
Ωστόσο ο εμβληματικός αρχηγός της Μίλαν δεν ήταν μόνο ένας σπουδαίος αμυντικός. Σε μία εποχή που όλοι ήθελαν να γίνουν Μαραντόνα, Ρομπέρτο Μπάτζιο, Ρονάλντο, ο Ιταλός αριστερός μπακ κατάφερε να κάνει σέξι την άμυνα. Να κάνει τα πιτσιρίκια της Ιταλίας να γουστάρουν να κάνουν τάκλιν και όχι μόνο να σκοράρουν. Να ψήνονται να αγοράσουν τη φανέλα με τον αριθμό 3 και όχι το διαχρονικό 10 ή έστω το 9. Αλλά περισσότερο, απ’ όλα ήταν ο ποδοσφαιριστής που έμαθε στον κόσμο το τι σημαίνει να είσαι σημαία.
Όταν το καλοκαίρι του 1996 η πρωταθλήτρια Ευρώπης, Γιουβέντους, του έκανε πρόταση να αφήσει το Μιλάνο για το Τορίνο, η απάντησή του ήταν σχεδόν αλαζονική: «Θα προτιμούσα να αποσυρθώ, παρά να φορέσω την ασπρόμαυρη φανέλα». Μία ομολογία ποδοσφαιρικής πίστης όταν όλοι οι άλλοι άλλαζαν φανέλες – και όχι μόνο αυτό: λίγο αργότερα απέρριψε και προτάσεις από την Τσέλσι, τη Ρεάλ και την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, γιατί όπως είπε κάποτε: «Δε με ενδιέφερε να κερδίσω περισσότερα. Με ενδιέφερε να είμαι μέρος της ιστορίας ενός συλλόγου, όχι περαστικός από την ιστορία πολλών». Και τι μέρος, ε; Στις 25 σεζόν της καριέρα του στη Μίλαν, κατέκτησε 26 τρόπαια, με σημαντικότερα τα 5 Champions League, τα 2 Διηπειρωτικά Κύπελλα και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων. Κέρδισε το τρόπαιο του καλύτερου αμυντικού στα UEFA Club FootballAwards σε ηλικία 39 ετών και με την αποχώρησή του η ομάδα του Μιλάνου απέσυρε τη φανέλα με το νούμερο 3. Σε συλλογικό επίπεδο τα σήκωσε όλα και ο μοναδικός του καημός ήταν που κατάφερε το ίδιο σε εθνικό επίπεδο. Με την Εθνική Ιταλίας έλαβε μέρος σε τέσσερα Παγκόσμια Κύπελλα και τρία Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα. Αν και δεν κατέκτησε καμιά μεγάλη διοργάνωση, έφτασε σε δύο τελικούς και δύο ημιτελικούς, με τον τελικό του 2000 κόντρα στη Γαλλία να στοιχειώνει τα ποδοσφαιρικά όνειρά του.
Ίσως το δικό του όνειρο να το φέρουν εις πέρας οι γιοι του, Ντάνιελ και Κρίστιαν Μαλντίνι. Μη μας ρωτάς με τι ασχολούνται. Μα φυσικά με το να κλωτσάνε το τόπι. Αίμα Μαλντίνι ρέει στις φλέβες τους, δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά.
