Στα γήπεδα της Premier League, εκεί που γράφεται ιστορία από την αίγλη των μεγάλων αστέρων, πέρασε κάποτε μια σκιά. Όχι αστέρι, ούτε ήρωας. Ένας διαβάτης της ποδοσφαιρικής απάτης που απέδειξε ότι αν είσαι άμπαλος, έχεις καλό σχέδιο και λίγη πονηριά, ίσως καταφέρεις να παίξεις μπροστά σε χιλιάδες κόσμο. Το όνομά του: Ali Dia.
Το φθινόπωρο του 1996, όταν τα γήπεδα της Αγγλίας ήταν ακόμη κάπου ανάμεσα στο ρομαντισμό και την αφέλεια, ένα τηλεφώνημα χτύπησε στο γραφείο του Graeme Souness, τότε προπονητή της Southampton. Στην άλλη άκρη της γραμμής, μια φωνή με αυτοπεποίθηση συστήθηκε ως ο George Weah, ο ανυπέρβλητος Λιβεριανός που εκείνη την εποχή στέφθηκε Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς. Η φωνή συνέστησε τον ξάδερφό του, τον Ali Dia, έναν υποτιθέμενο διεθνή ποδοσφαιριστή με πλούσιο βιογραφικό στη Paris Saint-Germain και εμπειρίες από τη Bundesliga.
Το τηλέφωνο έκλεισε και η μοίρα είχε ήδη γραφτεί. Χωρίς καν κάποιος να τσεκάρει την πληροφορία.
Πράξη πρώτη: Το θέατρο
Ο Ali Dia εμφανίστηκε στις εγκαταστάσεις της Southampton, ψηλός, αδύνατος, με βλέμμα γεμάτο αυτοπεποίθηση και ένα ζευγάρι ποδοσφαιρικά παπούτσια που δεν είχαν ακόμα λερωθεί από το χορτάρι των μεγάλων γηπέδων. Ο Souness, ίσως παρασυρμένος από τη λάμψη του "οικογενειακού δεσμού" με τον Weah, του έδωσε μια ευκαιρία. Πρώτα στην προπόνηση κι έπειτα, απροσδόκητα, σε ένα μεγάλο αγώνα. Στις 23 Νοεμβρίου 1996, στον αγώνα Southampton - Leeds United, συνέβη το αδιανόητο. Ο Ali Dia μπήκε αλλαγή στη θέση του τραυματισμένου Matt Le Tissier. Ο θρύλος λέει ότι μέσα στα πρώτα λεπτά, όσοι βρίσκονταν στο γήπεδο -συμπαίκτες, αντίπαλοι, θεατές- ένιωσαν πως κάτι δεν ταίριαζε. Ο Dia έτρεχε άτσαλα, κοντρολάριζε την μπάλα σαν να την έβλεπε για πρώτη φορά και φάνταζε περισσότερο ως τουρίστας παρά ως ποδοσφαιριστής της Premier League. Σύμφωνα με το Four Four Two, o Le Tissier έκανε το σχόλιο πως «έμοιαζε με τον Μπάμπι το ελαφάκι που έτρεχε πάνω στον πάγο». Αργότερα θα έλεγε. «Ήταν σαν κοτόπουλο χωρίς κεφάλι, αλλά το αστείο ήταν πως έτρεχε παντού εκτός από εκεί που βρισκόταν η μπάλα – νομίζω πως προσπαθούσε να την αποφύγει. Μάλλον πίστευε ότι αν δεν την ακουμπούσε, κανείς δεν θα καταλάβαινε πόσο κακός ήταν στην πραγματικότητα».
Ο Souness τον κράτησε στο γήπεδο για 53 λεπτά, πριν συνειδητοποιήσει ότι το όνειρο που του είχαν πουλήσει ήταν στην πραγματικότητα ένας καλοστημένος μύθος.
Πράξη δεύτερη: Η εξαφάνιση
Την επόμενη μέρα, ο Ali Dia δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά στις εγκαταστάσεις της ομάδας. Το όνομα του George Weah ήταν, φυσικά, άγνωστο με το τηλεφώνημα. Ο ξάδερφος δεν υπήρχε. Το βιογραφικό ήταν ψεύτικο. Ο Ali Dia είχε εξαφανιστεί από την Premier League τόσο γρήγορα όσο είχε εμφανιστεί. Στην ιστορία του ποδοσφαίρου, σπάνια γράφονται παραμύθια τόσο αλλόκοτα. Συνήθως οι ήρωες κατακτούν κορυφές. Ο Ali Dia, αντιθέτως, κατέκτησε μια θέση στη μυθολογία της αποτυχίας, όχι γιατί απέτυχε να γίνει μεγάλος, αλλά γιατί κατάφερε -έστω και για μια στιγμή- να ξεγελάσει ένα ολόκληρο σύστημα που πιστεύει πως γνωρίζει τα πάντα. Το FourFourTwo προσπάθησε να τον βρει για δηλώσεις αλλά χωρίς επιτυχία. Οι δημοσιογράφοι έμαθαν όμως ότι δούλευε κάπου ανάμεσα στο Κατάρ και το Λονδίνο.
Πράξη τρίτη: Η Αιώνια Ιστορία
Η ιστορία του Ali Dia δεν είναι μια απλή φάρσα. Είναι μια γλυκόπικρη υπενθύμιση πως ο κόσμος του ποδοσφαίρου, όσο επαγγελματικός και αδυσώπητος κι αν είναι, αφήνει πάντα μικρές χαραμάδες για το απίθανο, για το παράλογο, για το ανθρώπινο λάθος. Ο Ali Dia έπαιξε μόνο 53 λεπτά στην Premier League, αλλά το όνομά του έμεινε χαραγμένο για πάντα. Όχι ως σπουδαίος ποδοσφαιριστής, αλλά ως ο άνθρωπος που τόλμησε να μπει στο πιο ακριβό θέατρο του κόσμου χωρίς εισιτήριο.
Και ίσως, τελικά, αυτό να είναι το πιο περίεργο γκολ που δεν μπήκε ποτέ.
