Ο δεύτερος τελικός της Α1 στο ΣΕΦ είχε όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουν ένα μεγάλο ματς: ένταση, πάθος, μεγάλες επιστροφές, προσωπικότητες που αρνήθηκαν να χάσουν. Είχε όμως και κάτι ακόμα. Κάτι που δεν θα έπρεπε καν να είναι μέρος της συζήτησης: διαιτησία που ξέφυγε από κάθε πλαίσιο.
Δεν υπάρχει άλλος χρόνος για δάκρυα
Ο Ολυμπιακός νίκησε τον Παναθηναϊκό AKTOR με 91-83 και ισοφάρισε τη σειρά, αλλά το πραγματικό αποτέλεσμα ήταν ένα άλλο: η κοινή αίσθηση ότι το ματς δεν παίχτηκε μόνο στις δύο ρακέτες, αλλά και στην ενδιάμεση γραμμή όπου οι διαιτητές φάνηκαν κατώτεροι της περίστασης.
Όχι επειδή έκαναν «ένα-δυο λάθη» – αυτά είναι στο πρόγραμμα. Αλλά επειδή από το 5ο λεπτό κι έπειτα, έμοιαζαν να μην μπορούν να έχουν θέμα... ζυγοστάθμισης του αγώνα. Οι αποφάσεις τους δεν είχαν σταθερότητα, ούτε ίχνος ενιαίου μέτρου. Και σε παιχνίδια τέτοιου βεληνεκούς, αυτό δεν είναι απλώς αβλεψία. Είναι πρόβλημα.
Όταν το σφύριγμα γίνεται πιο σημαντικό από το καλάθι
Το θέμα εδώ δεν είναι να μιλήσουμε για σκοπιμότητες, ούτε και δουλειά μας είναι να κρίνουμε προθέσεις. Το ζητούμενο είναι η αξιοπιστία του προϊόντος. Όταν βλέπεις παίκτες εκατομμυρίων, προπονητές με διεθνή τρόπαια και φιλάθλους που ζουν για το παιχνίδι, να γίνονται κομπάρσοι σε ένα μπασκετικό θρίλερ με κακούς σκηνοθέτες, κάτι έχει πάει στραβά.
Ο Παναθηναϊκός; Παρέμεινε όρθιος με τρόπο σχεδόν υπερβατικό. Από το -20 βρέθηκε να διεκδικεί τον αγώνα μέχρι τα τελευταία λεπτά. Σαν να έβγαλε αντίδραση εκεί που άλλοι θα έβγαζαν λευκή πετσέτα. Μπορεί να μην δικαιώθηκε στο τέλος, αλλά έκανε ξεκάθαρο πως το μομέντουμ δεν παίζεται μόνο με φάουλ και τεχνικές ποινές.
Όσο για τον Ολυμπιακό, ήταν αποτελεσματικός, κυνικός και διαβασμένος. Έπαιξε το παιχνίδι του μέχρι τέλους, χωρίς να ζητήσει τίποτα περισσότερο απ’ αυτό που του έδωσαν. Ίσως γιατί γνώριζε ότι σε τέτοια βραδιές, πρέπει να είσαι και έτοιμος και τυχερός.
Euroleague: Ημιτελικοί, κάτι παραπάνω από Τελικοί
Το πραγματικό στοίχημα όμως είναι το επόμενο
Ο τρίτος τελικός, στο ΟΑΚΑ. Εκεί όπου όλοι –ακόμα κι αυτοί που δεν το παραδέχονται φωναχτά– θέλουν να δουν ένα πράγμα: μπάσκετ. Μόνο μπάσκετ. Χωρίς σκιές, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς τη διαρκή αίσθηση ότι κάπου, κάτι δεν κολλάει.
Γιατί, στο τέλος της ημέρας, οι τελικοί δεν είναι απλώς μια σειρά από ματς. Είναι η βιτρίνα ενός ολόκληρου οικοδομήματος. Κι αν η βιτρίνα είναι ραγισμένη, δύσκολα πείθεις τον κόσμο να κοιτάξει μέσα.
Άλλο ένα γελοίο διαιτητικό σφύριγμα. Τι πρωτότυπο!
Ας ελπίσουμε ότι την Τετάρτη, οι διαιτητές θα θυμηθούν τον ρόλο τους: να περνούν απαρατήρητοι. Κι εμείς, να ασχοληθούμε μόνο με τις πάσες, τα καρφώματα και τις μεγάλες επιστροφές. Όπως πρέπει. Αλλά ας μην σχολιάσουμε κάτι άλλο, γιατί μπορεί να φάμε τεχνική ποινή και εμείς οι ίδιοι...
