Υπάρχουν κάποιοι παίκτες που ήρθαν, έπαιξαν, πέρασαν, ύστερα υπάρχουν κάποιοι άλλοι που έφτασαν, ένιωσαν, ρίζωσαν και στο τέλος τους αποχαιρετάς όχι σαν επαγγελματίες του ποδοσφαίρου, αλλά σαν κάτι περισσότερο. Σαν δικούς σου ανθρώπους.
Το βράδυ της Κυριακής, η Superleague έκλεισε μια εποχή. Δύο Πορτογάλοι, ο Κάρλος Ζέκα και ο Αντελίνο Βιεϊρίνια, είπαν «αντίο» και μαζί τους, έκλεισε μια εποχή. Κυρίως όμως έκλεισε ένα κύκλος που έμαθε και στους πιο δύσπιστους τι σημαίνει να παίζεις με καρδιά, για τη φανέλα, για την πόλη, για την ομάδα.
Αυτή η στέψη δεν έπαιρνε άλλη αναβολή
Ο Ζέκα έγινε πιο Έλληνας από πολλούς
Ήρθε το 2011 στον Παναθηναϊκό και ξεκίνησε ως ένας ακόμα ταχύς μέσος από την Πορτογαλία. Κανείς δεν ήξερε τότε ότι θα γίνει αρχηγός, σημαία, και τελικά... διεθνής με την Εθνική Ελλάδας. Δεν ήταν μόνο οι αμέτρητες κούρσες του, τα τάκλιν, τα κοψίματα ή τα ανεξάντλητα πνευμόνια του που του έδιναν τη δυνατότητα να τρέχει σπριντ όλο το μας, κυρίως όμως ότι έπαιζε σαν να μεγάλωσε πλάι στο Απόστολος Νικολαΐδης, όχι στη Λισαβόνα. Έμεινε, άντεξε στα δύσκολα, έφυγε για να φέρει χρήματα στον σύλλογο και τελικώς επέστρεψε για να κλείσει τον κύκλο του. Και τώρα, που ήρθε η ώρα να ξαναφύγει, δεν άφησε πίσω έναν παίκτη, άφησε έναν άνθρωπο που θα θυμάσαι πάντα με σεβασμό.
Ο Βιεϊρίνια ήταν ο ΠΑΟΚ στη μορφή ενός ποδοσφαιριστή
Το σώμα του μπορεί να «έσπαγε» συχνά λόγω των τραυματισμών, αλλά το μυαλό και η ψυχή του δεν λύγισαν ποτέ. Από τα πρώτα του χρόνια στην Τούμπα, μέχρι την επιστροφή του ως πρωταθλητής, η πορεία του Βιεϊρίνια ήταν γεμάτη πείσμα, πάθος και προσωπικότητα. Ένας παίκτης που ήξερε να ξεσηκώνει την κερκίδα, ακόμα και μόνο με την παρουσία του. Ο ΠΑΟΚ τον έχρισε αρχηγό, αλλά η αλήθεια είναι πως αυτός έκανε τον ΠΑΟΚ να νιώσει μεγάλος ξανά.
Πώς θα σας φαινόταν αν η Super League γινόταν μεσοβδόμαδα;
Δύο Πορτογάλοι, μία κοινή πορεία. Έγιναν Έλληνες με τον δύσκολο τρόπο
Δεν έκαναν δημόσιες σχέσεις, δεν κυνηγούσαν τίτλους και τίτλους εφημερίδων. Κυνηγούσαν τη μπάλα και τη νίκη. Έμειναν όταν θα μπορούσαν να φύγουν. Στήριξαν όταν όλα κατέρρεαν και στο φινάλε δεν χρειάστηκε να πουν πολλά. Οι εικόνες τα είπαν όλα: Ζέκα να αποθεώνεται στη Λεωφόρο. Βιεϊρίνια να δακρύζει στην Τούμπα. Δεν ξέρουμε αν θα υπάρξουν ξανά τέτοιοι ξένοι που θα τους νιώσουμε τόσο δικούς μας. Αλλά τους δύο αυτούς, δεν θα τους ξεχάσουμε ποτέ.
Boa sorte, αρχηγοί. Εσείς δεν ήρθατε απλώς να παίξετε στην Ελλάδα. Ήρθατε και ανήκετε εδώ.
