Αν μεγάλωσες στα 90s, τότε πρόκειται για μια εικόνα συνηθισμένη στο μυαλό σου. Στο προαύλιο του σχολείου, την ώρα της γυμναστικής, τα παιδιά μοιράζονται σε δύο γκρουπ: Τα αγόρια πάνε στις μπασκέτες και τα κορίτσια στο φιλέ. Βέβαια υπάρχει και μία 3η κατηγορία, κάποια παιδιά που την κάνουν με ελαφρά και κρύβονται στις τουαλέτες για τσιγάρο. Αλλά, γι’ αυτά τα παιδιά, θα μιλήσουμε κάποια άλλη στιγμή. Ενδεχομένως στις Πανελλήνιες. Ας επιστρέψουμε όμως σε αυτή τη βαθιά παγιωμένη εικόνα από τα 90s, που θέλω να πιστεύω ότι πλέον δεν κυριαρχεί στα σχολεία. Διότι, στο 2025, αυτά τα κλισέ έχουν σπάσει. Τα κορίτσια μπιστάνε την σπυριάρα με αυτοπεποίθηση και τα αγόρια καρφώνουν με δύναμη πάνω από το φιλέ. Δεν υπάρχει ανδρικός και γυναικείος αθλητισμός. Υπάρχουν αθλήματα που κάνουν άνδρες και κορίτσια, ανάλογα με το ταλέντο και τη θέλησή τους. Δε σε κάνει περισσότερο άνδρα αν στείλεις την μπάλα στο πλεκτό ή λιγότερο αν σπάσεις το τριπλό μπλοκ. Όπως δε σε κάνει λιγότερο θηλυκή αν κάνεις ένα επιτυχημένο τάκλιν ή περισσότερο αν επιτεθείς από την pipe.
Γιατί όλα αυτά; Διότι το απόγευμα της Τετάρτης στο Μετς, είδαμε μια live διαφήμιση στο βόλεϊ ανδρών. Ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός έδωσαν μια υπέροχη παράσταση στον 3ο τελικό του ελληνικού πρωταθλήματος. Ανατροπές, κορμιά να πέφτουν με δύναμη και πάθος στο taraflex, συγκίνηση, δράμα, υψηλοί παλμοί και το άγχος να αγγίξει το ίδιο επίπεδο με έναν αντίστοιχο αγώνα στην Ευρωλίγκα. Αυτός, εξάλλου, είναι ο αθλητισμός. Μία μικρογραφία της ζωής. Σε περίπτωση που δεν ήσουν συντονισμένος στη συχνότητα της ΕΡΤ ή δεν έχεις ενημερωθεί ακόμη, ο Παναθηναϊκός κατέκτησε το πρωτάθλημα κάνοντας το 3-0 στις νίκες. Σκούπισε τον αιώνιο αντίπαλο, Ολυμπιακό, κερδίζοντας στον 3ο τελικό με 3-2 (25-23, 23-25, 25-27, 25-21, 17-15). Τα σκορ στα σετ τα λένε όλα για το ματς που είδε η φίλαθλη Ελλάδα.
Τα παιδιά και των δύο ομάδων ανέδειξαν το ελληνικό βόλεϊ, σε μία αναμέτρηση που ανεβάζει το προϊόν. Οι Πρωτοψάλτης, Πετρέας, Βουλκίδης, Κασαμπαλής, Κουμεντάκης, Παπαγγελόπουλος είναι τα “παιδιά” των Γκιούρδα, Σαμαρά, Χριστοφιδέλη, Κράβαρικ. Στα μάτια του μέσου Έλληνα οπαδού, το βόλεϊ θεωρείται μία… γυναικεία και βαρετή υπόθεση. Στα μάτια ενός forward thinker άνδρα είναι ένα πανέμορφο άθλημα. Όσο περισσότερο το βλέπεις, τόσο το καταλαβαίνεις. Μαθαίνεις ποια είναι η καλή περιστροφή, το πόσο σημαντική είναι η υποδοχή, τι είναι το float service και πόσο γοητευτική είναι η επίθεση από την pipe. Ένα ωραίο ράλι πόντου είναι από μόνο του λόγος για να σηκώσεις το κινητό, να τραβήξεις βίντεο και να το κάνεις το επόμενο story σου στο Instagram.
Τα παιδιά του ελληνικού βόλεϊ, αγόρια και κορίτσια, χρειάζονται περισσότερη στήριξη σε όλα τα επίπεδα. Ο ελληνικός αθλητισμός δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο στο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Η προβολή του αθλήματος θα φέρει περισσότερα έσοδα. Θα δώσει στα νέα παιδιά ένα ισχυρό κίνητρο για να μην τα παρατήσουν στη μέση του δρόμου. Η Πολιτεία, από την πλευρά της, θα πρέπει να προσφέρει ασφάλεια (το βόλεϊ γυναικών θεωρείται ερασιτεχνικό άθλημα και οι αθλήτριες δεν έχουν ένσημα. Μας τα είχε πει αναλυτικά η Αθηνά Παπαφωτίου στο Ratpack) και εγκαταστάσεις ώστε να μεγαλώσει το προϊόν.
Εμείς, ως φίλαθλοι, όσο έχουμε τη δυνατότητα ας γεμίζουμε τα κλειστά. Το να πιεις έναν απογευματινό καφέ βλέποντας βόλεϊ, πόλο ή στίβο, είναι μία όμορφη έξοδος. Σαν να πηγαίνεις στο θέατρο. Το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί είναι να χάσει η ομάδα σου. Αλλά αν έχεις αποβάλλει την τοξικότητα, αυτό το αρνητικό συναίσθημα θα σου έχει φύγει μέχρι να βγεις από το κλειστό.
