Επιτέλους ένα διπλό για τον Παναθηναϊκό. Και τι διπλό ε; Όχι στη Λιβαδειά, ούτε σε κάτι παγωμένες φιλικές βραδιές Αυγούστου στην Ολλανδία αλλά μέσα στη Νέα Φιλαδέλφεια, απέναντι στην ΑΕΚ, για πρώτη φορά από την εποχή που το Walkman έπαιζε ακόμα Scorpions. Αν δεν είναι αυτό λόγος για ουίσκι και ενδοσκόπηση, τότε τι είναι;
Ο Ντραγκόφσκι είναι απλώς το σύμπτωμα στον βαθιά άρρωστο Παναθηναϊκό
Ο Παναθηναϊκός πήρε το ματς και μαζί του το εισιτήριο για τα προκριματικά του Champions League. Ένας λόγος για χαμόγελα -επιτέλους- στο ποδοσφαιρικό τμήμα αλλά κάπου εδώ το χειροκρότημα ρίχνει… ρυθμό και ξεκινάμε να μιλάμε με ειλικρίνεια. Χωρίς ωραιοποιήσεις. Γιατί ό,τι και να λέμε, η χρονιά αυτή ήταν ό,τι πιο μακρινό από επιτυχημένη.
Ένας Παναθηναϊκός που μπήκε στη σεζόν με βλέψεις, hype, depth στο ρόστερ και μεταγραφές από τα εξώφυλλα του Transfermarkt, και κατέληξε να παίζει το κεφάλι του για την Ευρώπη την προτελευταία αγωνιστική. Δεν είναι αυτό project πρωταθλητισμού, αλλά sequel που βγήκε κατευθείαν σε streaming και προσπαθεί να μας κρατήσει με ένα καλό φινάλε — μπας και δούμε την επόμενη σεζόν.
Και κάπως έτσι φτάσαμε να βλέπουμε τον Παναθηναϊκό σαν ταινία της Marvel. Μπορεί να βαριέσαι μέχρι το 80ο λεπτό, μπορεί να ροκανίζεις τα νύχια σου από τα νεύρα, αλλά στο τέλος έχει ένα γκολ, ένα πέναλτι και κάτι αβάντζα στο UEFA Ranking και σου πετάει κι ένα post-credit scene με Champions League για να σου πει: «Μείνε μαζί μας, του χρόνου θα γίνουμε κάτι μεγάλο».
Φτάνει όχι άλλα... trailer
Όχι άλλη μια υπόσχεση για restart, ούτε και κάποια δικαιολογία για το «κακό καλοκαίρι» ή τον «λάθος προπονητή». Το ρόστερ είναι εκεί. Η ιστορία του συλλόγου είναι εκεί. Το μόνο που λείπει είναι η πίστη στον εαυτό του. Και το να παίζεις σαν Παναθηναϊκός 45 λεπτά (λιγότερα) από τα 90, απλά δεν είναι αρκετό.
Ο Ντραγκόφσκι ήταν ο πιο σημαντικός παίκτης του Παναθηναϊκού μέχρι τις Σέρρες
Ο Παναθηναϊκός του 2026 θα πρέπει να σταματήσει να ζει με τις αναμνήσεις της Βαρκελώνης και του ’96. Πρέπει να γίνει ξανά κάτι που φοβάσαι όταν παίζεις απέναντί του. Και για να γίνει αυτό, χρειάζεται πρώτα να κοιτάξει τον καθρέφτη και να αναγνωρίσει πως η «καλή εμφάνιση στο δεύτερο ημίχρονο» ή το γεγονός ότι δημιούργησε ευκαιρίες αλλά δεν σκόραρε, δεν είναι πλέον αρκετό.
Το καλοκαίρι που έρχεται πρέπει να είναι σκληρό. Με ξεκαθαρίσματα, με -άλλη μία- επένδυση και κυρίως με νοοτροπία νικητή. Όχι άλλες δεύτερες ευκαιρίες. Όχι άλλη αναμονή για να «δέσει» η ομάδα, ούτε πειράματα τύπου Αλόνσο. Με λίγα λόγια, όχι άλλες υποσχέσεις για το μέλλον, λες και είμαστε στο τελευταίο επεισόδιο μιας σεζόν που «θα φτιάξει του χρόνου».
Ήταν τελικά τόσο κακός ο Σπόραρ;
Του χρόνου, θέλουμε τίτλο. Όχι άλλο teaser.
