Υποτίθεται ότι είμαστε στα playoffs της EuroLeague, στην πιο κρίσιμη, πιο έντονη και πιο αληθινή φάση της σεζόν -πριν το Final Four. Εκεί όπου μετράνε τα πάντα: τα drive, τα μαρκαρίσματα, η καρδιά, το μυαλό, η κούραση, τα τρίποντα, οι ανάσες στο τελευταίο λεπτό. Όλα.
Αλλά φέτος; Όχι. Φέτος, μετράει μόνο το σφύριγμα.
Το ChatGPT δεν έχει καθόλου καλή γνώμη για τη διαιτησία της Euroleague
Και για να μην παρεξηγηθούμε: όχι γιατί έγινε ένα λάθος, ούτε γιατί χάθηκε μια φάση. Αυτό πάντα θα συμβαίνει. Το πρόβλημα είναι ότι έχουμε φτάσει να παίζουμε με το στομάχι σφιγμένο — πού να μπούμε στη θέση των παικτών- αλλά και εμείς στον καναπέ. Κάθε φάση, κάθε μαρκάρισμα, κάθε επαφή είναι μια μικρή ρουλέτα. Θα το δώσουν; Θα το αγνοήσουν; Θα το δώσουν ανάποδα; Το τελευταίο είναι το πιο πιθανό από όλα.
Αυτό δεν είναι μπάσκετ, ίσως γιατί κάποιοι δεν αντέχουν τη ζέστη των playoffs. Αν οι διαιτητές δεν μπορούν να αντέξουν την πίεση, να μην μπαίνουν στο παρκέ. Τόσο απλό.
Αν εστιάσουμε σε κάποιο ζευγάρι των δύο ελληνικών ομάδων, ας το κάνουμε εκεί που υπήρξε κατάφορη αδικία. Και μιλάμε για το Παναθηναϊκός AKTOR – Εφές που και στα δύο παιχνίδια είδαμε του κόσμου τις «εφευρέσεις» και τα κλειστά μάτια, χωρίς να υπάρχει καν το «ίσα μέτρα και σταθμά» και είναι απορίας άξιο το ότι η σειρά είναι στο 1-1.
Οι φάσεις κρίνονται με... ποιος φωνάζει πιο δυνατά ή ποιος φοράει μπλε και οι κύριοι με τα πορτοκαλί κατάφεραν να γίνουν πρωταγωνιστές σε μια σειρά αγώνων που θα έπρεπε να αποθεώνουμε τους Χουάντσο Ερνανγκόμεθ ή Σέιν Λάρκιν για τις εμφανίσεις τους.
Χουάντσο Ερνανγκόμεθ: Ηθοποιός σημαίνει… φως!
Πού είναι το παιχνίδι που αγαπήσαμε;
Το μπάσκετ είναι σκληρό. Είναι μάχη. Είναι ένταση, φωνές, κορμιά που πέφτουν, παίκτες που ιδρώνουν για την κατοχή. Δεν είναι ένα reality τύπου Big Brother ή Survivor, όπου στο τέλος μετράει ποιος «γυάλισε» καλύτερα στη διαιτητική τριάδα.
Κανείς δεν θέλει να φωνάζει για τη διαιτησία, αλλά για το αν μπήκε ένα τρομερό καλάθι ή κάρφωμα στον αιφνιδιασμό. Σίγουρα, όχι γιατί ο διαιτητής «το έδωσε ανάποδα» ή τι σκεφτόταν ο Γιαβόρ όταν έδινε τεχνική ποινή στον Τζέριαν Γκραντ.
Το μόνο που ζητάμε είναι να απολαμβάνουμε το παιχνίδι Αυτό και τίποτα παραπάνω. Να ξέρουμε ότι όταν κάποιος κάνει φάουλ, θα δοθεί. Όταν κάνει θέατρο -κάποια στιγμή να φάει καμιά τεχνική ποινή όποιος κάνει φλόπινγκ στα πικ εν ρολ- θα το πληρώσει. Ότι οι παίκτες θα κρίνουν το αποτέλεσμα. Όχι οι σφυρίχτρες.
Γιατί έτσι όπως πάμε, δεν βλέπουμε μπάσκετ. Βλέπουμε... παρεμβατικό θέατρο. Και με το θέατρο, όσο κι αν γελάμε καμιά φορά, δεν φτιάχνεις legacy.
