Ήταν ακομα ένα ολόζεστο αθηναικό καλοκαίρι, από αυτά που η αθλητική δράση βαρούσε κόκκινο χάρη στην προπονητική, κι όχι μόνο, μεταγραφολογία των συλλόγων της Superleague, στην δράση του Euro που θα κατέληγε στα χέρια του «δικού μας» Σάντος και στους επικείμενους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στην Γηραιά Αλβιώνα όμως μάλλον είχαν θέματα σημαντικότερα να τους απασχολούν ποδοσφαιρικά, από τις χαμηλές πτήσεις της Εθνικής του Ρόι Χόντζον στο Euro .
Οι δυο νέοι σερίφηδες της πόλης του Μάντσεστερ θα ήταν δυο παλιοί γνώριμοι, που είχαν μονομαχήσει πολλάκις στα σαλούν του Ελ Κλάσικο και σε αυτά του Τσάμπιονς Λιγκ.
Ζοζέ Moυρίνιο και Πεπ Γουαρδιόλα, ανακοινώνονταν με τυμπανοκορυσίες ως οι δυο μεγάλοι αντίπαλοι και εν δυναμει βασικoί διεκδικητές του αγγλικου πρωταθλήματος της Premier League. Αμ δε...
Ο Μουρίνιο εκπλήρωνε την από χρονια φαντασιωσή του να μπει στα παπούτσια του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον στην άκρη του πάγκου των Κόκκινων Διαβόλων, ελπίζοντας να γίνει ο αναμορφωτης του φιάσκου που είχαν δημιουργήσει ο Ντέιβιντ Μόγιες και ο Λούις φαν Χάαλ. Ξόδεψε ένα σκασμό λεφτά, ξανάφερε πίσω στο σπίτι τον Πολ Πογκμπά, έπεισε τον Ζλάταν να ξαναδουλέψουν παρέα. Και τώρα, βολοδέρνει στην πέμπτη κι έκτη θέση του πρωταθλήματος προσπαθώντας να στριμωχτεί στην ακριβοθώρητη τετράδα, εκτός και αν κόψει δρόμο μέσω Europa League.
Ο Γουαρδιόλα παρέλαβε μια ομάδα που είχε κατακτήσει 2 πρωταθλήματα την τελευταία 5ετία (με Μαντσίνι και Πελεγκρίνι στον πάγκο) και που πέρσι έσπασε το ευρωπαικό της ταβάνι φτάνοντας στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Σκοπός ήταν σε συνεργασία με τον Τσίκι Μπεγκιριστάιν (τεχνικό διευθυντή της Σίτυ και πρότερο συμπαίκτη και συνεργάτη του στην Μπάρτσα) να στήσουν μια ομάδα φόβητρο, στα πρότυπα των προηγούμενων πρότζεκτς του Πεπ, και να καθιερωθούν στο ευρωπαικό προσκήνιο, εκεί όπου η γαλανή φανέλα τους έμοιαζε με πούπουλο.
Τώρα, μετά και την εκκωφαντική κατρακύλα των τελευταίων εβδομάδων, η Σίτι είναι 4η, 14 βαθμούς πίσω από την κορυφή,και παρά το εντυπωσιακό ξεκίνημα στην σεζόν, είναι ήδη εκτός Ευρώπης καθώς έπεσε στις άγριες ορέξεις των Μονεγάσκων του Λεονάρντο Ζαρντίμ. Αυτή είναι και η πρώτη ποδοσφαιρική χρονιά που ο Γουαρδιόλα συμμετέχει στον θεσμό αλλα δεν φτάνει μέχρι τον ημιτελικό. Αυτή ειναι και η πρώτη ποδοσφαιρική χρονιά μετά το 2007-2008 που κανείς εκ των Ζοζέ και Πεπ δεν φτάνει μέχρι τον ημιτελικό.
Άλλαξαν οι ίδιοι ή άλλαξε το ποδόσφαιρο;
Η ειρωνία είναι ότι ακόμα και εκείνη τη σεζόν, ο Ζοζέ ως φάντασμα έφτανε στον...τελικό, καθώς μπορεί να απολύθηκε Σεπτέμβρη μήνα από την Τσέλσι, αλλά η ομάδα του με υπηρεσιακό τεχνικό τον Άβρααμ Γκραντ κατέληξε φιναλίστ.
Φυσικά το προφανές, αυτό που ως τηλεοπτικό ποδοσφαιρικό κοινό είχαμε δεδομένο, είναι ότι οι δυο τους και οι μεταξύ τους διαφορετικών φιλοσοφιών τακτικές τους επί του τάπητα, ήταν απολύτως συνυφασμένα με την διοργάνωση. Και δεν είναι τυχαίο ότι για να μην βρούμε έστω τον έναν τους στα υψηλά νοκ-άουτ στάδια της, ανατρέξαμε 9 χρόνια πίσω.
Τότε που ο Πεπ ήταν προπονητής στην Μπαρτσελόνα Β και ο Μουρίνιο άνεργος, καθώς μετά την απόλυσή του δεν κοούτσαρε πουθενά. Άρα μιλάμε για μια σεζόν στην οποία δεν συμμετείχαν καν. Επομένως, από την στιγμή που το ατυπο ποδοσφαιρικό τους debate ξεκίνησε τη σεζόν 08-09, η φετινή είναι η πρώτη χρονιά που εχουμε προημιτελικούς χωρίς κανέναν τους, αλλά με Ζαρντίμ και... Κρεγκ Σαίξπηρ!
Και να'ταν μόνο αυτό. Υπάρχουν και χειρότερα. Η συνύπαρξή τους στο Μάνστεστερ προοιωνιζόταν ΤΗΝ κόντρα επί βρετανικού εδάφους. Αναμέναμε κάτι σαν «2 αφεντικά στην ίδια πόλη» και κατ' επέκταση στο ίδιο το πρωτάθλημα. Ο Απρίλης τους βρίσκει να επιτελούν απλώς τον ρόλο του κομπάρσου που νευρικά κι εναγωνίως προσπαθεί να «χωθεί» κάπου κοντά στους πρωταγωνιστές για να κλέψει λάμψη και ευρωπαικά μπιλιέτα.
Τι συνέβη όμως άραγε; Οι θεατρινισμοί του Μουρίνιο και τα περιβόητα mind games του δείχνουν πια αναποτελεσματικά. Οι εμμονές του Πεπ σε ένα είδος τίκι-τάκα που δεν αποτελείται από παίκτες που γνωρίζει από τα γεννοφάσκια τους, μοιάζει ως μέθοδος που δεν μπορεί να υιοθετηθεί εύκολα από μια αρμάδα top class παικταράδων, πλην όμως μισθοφόρων, που ξάφνου βρέθηκαν με έναν μέντορα-φιλόσοφο ο οποίος επιθυμεί να τους αλλάξει τις ρυθμίσεις στον τρόπο που αντιλαμβάνονται το άθλημα. Και αν ο Πεπ δεν ξέρει τα βρετανικά κατατόπια του ποδοσφαιρικού NBA, στο οποίο μετατρέπεται η Premier League, ο Ζοζέ τα γνωρίζει απ' έξω κι ανακατωτά, κι έχει καθίσει ήδη 3 φορές στον θρόνο της Λίγκας.
Τελικά μήπως οντως ο Πεπ χρειάζεται ένα είδος μικτής κόσμου, όπως αυτές που διαχειρίστηκε σε Μπάρτσα και Μπάγερν, για να καταφέρει να μας εντυπωσιάσει; Tελικά είναι όντως τόσο τέλειες οι ιδέες του για το παιχνίδι, που για να εφαρμοστούν χρειάζονται τα καλύτερα και ακριβότερα υλικά; Τελικά μήπως όντως δεν μπορεί να πετύχει κάποιο θαύμα με τα ολίγα, α λα Κλοπ, α λα «Τσόλο» ή ακόμα και...α λα Ρανιέρι;
Και μήπως ο Ζοζέ χάθηκε κι αυτος ο ίδιος μέσα στον λαβύρινθο του ναρκισσισμού του και των πνευματικών παιχνιδιών που σκάρωνε σε αντιπάλους και δημοσιογράφους; Μήπως για αυτό υιοθέτησε πιο μαλακά χαρακτηριστικά πλέον, γλυκομιλώντας για αντιπάλους που άλλοτε έκραζε κι ειρωνευόταν ως άτιτλους και άσημους (βλέπε Ρανιέρι); Τα λεφτά που ξόδεψε φέτος τα είχε ξοδέψει και ο φαν Χάαλ, ο οποίος κατέκτησε κι ένα κύπελλο Αγγλίας-όπως τώρα ο Ζοζέ το Λιγκ Καπ. Αλλά αυτά μοιάζουν μάταιες απόπειρες να χρυσώσουν το χάπι της -διαφαινόμενης έστω- αποτυχίας.
Μιας αποτυχίας, που ακόμα κι εκεί οι δυο φερόμενοι ως νεωτεριστές του ποδοσφαίρουν των τελευταίων δέκα χρόνων μοιάζουν να βιώνουν διαφορετικά. Ο μεν Πεπ με το να μην μπορεί να χτίσει παλάτια εκεί όπου το κύρος δεν έχει γερά θεμέλια και το χρυσάφι υπάρχει μόνο στην βιτρίνα (ήδη γράφεται ότι την επόμενη σεζόν θα άλλαξει μέχρι και 18 παίκτες!), ενώ ο Μουρίνιο δείχνει να λυγίζει ακριβώς εκεί όπου η φανέλα, το μέγεθος του οργανισμού που κουμαντάρει, τον ξεπερνά. Δείχνει να νιώθει άνετα μόνο εκεί όπου το δικό του μεγεθος μετράει πιο πολύ από αυτό του συλλόγου (Ίντερ, Πόρτο και Τσέλσι-τις οποίες εκείνος ανέστησε) κι όχι εκεί που η ιστορία του club είναι γιγάντια και εκείνος θα προσθέσει απλώς μικρά λιθαράκια σε ενδεχόμενες επιτυχίες (Ρεάλ, Μάνστεστερ Γιουνάιτεντ).
