Ήταν μια από αυτές τις μέρες που χαζεύεις Αυγουστιάτικα στο Steam, χωρίς πραγματικό στόχο, απλώς για να σκοτώσεις την ώρα. Ανάμεσα σε δεκάδες εξώφυλλα, έπεσα πάνω σε ένα όνομα που δεν είχα ξανακούσει: Rise of the White Sun. Το εξώφυλλο μού φάνηκε αλλόκοτα γοητευτικό, σαν σελίδα παλιάς εφημερίδας. Κίνα στο 1920. Προφανώς αυτό με τράβηξε. Μουσική βαριά, σχεδόν τελετουργική, με μετέφερε αλλού, αλλά όχι στην εξιδανικευμένη εκδοχή που βλέπεις σε καρτ-ποστάλ. Αλλά μια χώρα πληγωμένη, κομμένη σε κομμάτια, όπου κάθε κομμάτι ανήκε σε κάποιον που δεν ήταν διατεθειμένος να το αφήσει.
Κάπως έτσι ανακάλυψα ένα από τα καλύτερα strategy games.
Οι πρώτες ώρες – χαμένος σε έναν χάρτη γεμάτο ιστορία
Ξεκίνησα με μια μικρή επαρχία. Δεν ήξερα καλά τι έκανα. Το UI μού φάνηκε λίγο παλιομοδίτικο, γεμάτο κουμπιά και πίνακες με πληροφορίες. Όμως, όσο περισσότερο έψαχνα, τόσο ένιωθα ότι κάθε κλικ ξεκλείδωνε ένα νέο κομμάτι Ιστορίας. Σύντομα γνώρισα τον πρώτο μου στρατηγό: πιστός, αλλά απαιτητικός. Δεν άργησε να μου ζητήσει χρήματα για να «παραμείνει αφοσιωμένος». Αργότερα, έμαθα ότι κάποια μονάδα μου είχε αρχίσει να κάνει… εμπόριο όπιου. Δεν το είχα καν προσέξει. Και τότε κατάλαβα: εδώ δεν είναι απλώς στρατηγική. Είναι ένα παιχνίδι όπου ο κόσμος γύρω σου κινείται και αναπνέει, με ή χωρίς εσένα.
Η στιγμή που ένιωσα πως «είμαι μέσα»
Γύρω στην τρίτη ώρα, βρέθηκα σε διαπραγματεύσεις με έναν γείτονα πολέμαρχο. Η συμμαχία μας φαινόταν σταθερή, μέχρι που ξύπνησα ένα πρωί του παιχνιδιού και είδα τα στρατεύματά του να κατεβαίνουν προς την πρωτεύουσά μου. Προδοσία. Στην πραγματική ζωή, θα θύμωνα. Εδώ γέλασα. Ήταν τόσο απρόβλεπτο, τόσο ανθρώπινο, που ένιωσα πως έπαιζα εναντίον πραγματικών ανθρώπων, όχι απλώς κώδικα. Αλλά ακριβώς έτσι έκαναν και οι πολέμαρχοι στην Κίνα όταν ξέσπασε ο Εμφύλιος.
Η μάχη κράτησε μέρες (στο παιχνίδι). Έχασα εδάφη, αλλά κέρδισα κάτι πιο σημαντικό: την αίσθηση ότι οι αποφάσεις μου είχαν βαρύτητα. Μια λάθος κίνηση, μια υπογραφή σε λάθος χαρτί κι όλα άλλαζαν.
Ο κόσμος που δεν κουράζει
Μετά από μερικές παρτίδες, ανακάλυψα ότι μπορείς να παίξεις ως εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες. Από ηγέτες επαναστατικών ομάδων μέχρι συμμορίτες που ελέγχουν λιμάνια. Κάθε επιλογή αλλάζει τον ρυθμό, το στυλ και το ηθικό πλαίσιο της ιστορίας σου. Κι όσο περισσότερο βυθίζεσαι, τόσο βλέπεις ότι η στρατηγική δεν είναι μόνο «κινώ στρατό από το σημείο Α στο σημείο Β». Είναι το ποιος σε ακολουθεί, το γιατί σε ακολουθεί και το πότε θα αποφασίσει να σταματήσει να το κάνει.
Μικρές στιγμές που μένουν
Θυμάμαι μια παρτίδα που, ως ηγέτης ενός μικρού κομμουνιστικού πυρήνα, κατάφερα να ξεκινήσω απεργίες σε τρεις διαφορετικές πόλεις ταυτόχρονα. Ήταν σαν να παρακολουθώ μια αλυσίδα γεγονότων που εγώ πυροδότησα, αλλά η έκταση της φωτιάς ξέφυγε από τον έλεγχό μου.,Σε άλλη παρτίδα, ως πολέμαρχος, νίκησα σε μάχη εναντίον υπερδιπλάσιου στρατού μόνο και μόνο γιατί οι αντίπαλοι δεν είχαν πληρωθεί και εγκατέλειψαν το πεδίο. Αυτές οι μικρές, απρόβλεπτες ιστορίες κάνουν το παιχνίδι να κολλάει στο μυαλό σου.
Το μετά – γιατί έμεινα
Πολλά παιχνίδια σε εντυπωσιάζουν στην αρχή και μετά τα ξεχνάς. Το Rise of the White Sun όμως έχει κάτι από εκείνα τα βιβλία που, όταν τα κλείσεις, θες να επιστρέψεις σε συγκεκριμένες σελίδες. Δεν είναι μόνο η ιστορική ακρίβεια ή η πολυπλοκότητα των μηχανισμών. Ένιωσα πως ο πολέμαρχος είμαι εγώ. Δεν παίζεις ένα προκαθορισμένο σενάριο. Γράφεις το δικό σου κεφάλαιο σε έναν ταραγμένο κόσμο, και οι χαρακτήρες σου σύμμαχοι ή εχθροί μένουν στο μυαλό σου σαν να τους γνώρισες στ’ αλήθεια.
Αν με ρωτήσεις
Θα σου πω ότι το Rise of the White Sun δεν είναι για όλους. Θέλει υπομονή, διάθεση για εξερεύνηση και ανεκτικότητα απέναντι σε μια διεπαφή που μερικές φορές μοιάζει με στρατιωτικό αρχείο. Αλλά αν του δώσεις χρόνο, θα σε ανταμείψει με κάτι σπάνιο: μια εμπειρία που δεν μοιάζει με καμία άλλη στον χώρο της στρατηγικής. Για μένα, ξεκίνησε σαν ένα τυχαίο κλικ σε μια άγνωστη σελίδα. Τώρα, είναι ο τόπος όπου επιστρέφω όταν θέλω να χαθώ σε έναν κόσμο όπου η Ιστορία ανασαίνει και κάθε απόφαση γράφει το μέλλον.
