Στις αρχές των 2000s, το Tony Hawk’s Pro Skater ήταν το αντίστοιχο του Scarface για την pop κουλτούρα του gaming. Ήσουν εσύ, η σανίδα σου, και ένας κόσμος που περίμενε να τον σκίσεις με kickflips, grinds και άπειρα combos. Κάθε νέα κυκλοφορία ήταν event. Είχαμε πια soundtrack που θυμόμασταν απ’ έξω, πίστες που μαθαίναμε με ακρίβεια GPS, και ένα gameplay που σε έβαζε σε pure adrenaline mode και κυρίως να μάθεις τη λέξη RETRY.
«Tony Hawk’s Pro Skater»: Tο παιχνίδι που μας αλήτεψε
Και εκεί που όλα πήγαιναν ρολόι, ήρθε το Tony Hawk’s Underground 2, φαινομενικά σαν ανώτερο GTA 6. Και μαζί του -δυστυχώς- ο Bam.
Ναι, ο Bam Margera.
Ο τύπος που μας χάρισε τα πιο εκρηκτικά segments στο Jackass μαζί με τον Johnny Knoxville, που είχε δικό του show (Viva La Bam) και που, με έναν περίεργο τρόπο, έμοιαζε ιδανικός για το νέο ύφος του παιχνιδιού, διαθέτοντας ένα πιο «punk», πιο «ό,τι να ‘ναι» πιο... «βάλε να σπάσουμε κάτι μπας και γελάσουμε» ήταν ο διάδοχος.
Και εκεί άρχισε και η κατρακύλα
Γιατί αυτό που στην τηλεόραση περνούσε σαν χάος με κάποιες νότες γοητείας, στο παιχνίδι φάνηκε ως απώλεια ελέγχου. Το THUG2 ήταν λιγότερο «skate culture» και περισσότερο reality show. Σενάριο που θύμιζε rejected script του Jackass, αποστολές που σου ζητούσαν να κλέψεις παιδί από φορείο έξω από νοσοκομείο (true story), και γενικά ένα ύφος που έμοιαζε με κολλημένο teenager που απλώς ήθελε να προκαλεί. Το χειρότερο από όλα όμως ήταν ότι το skate πέρασε σε δεύτερη μοίρα.
Κι αυτό ήταν το μεγαλύτερο έγκλημα
Το THUG2 –και ό,τι ακολούθησε– έβαλε πιο πάνω το θέαμα από την ουσία. Οι πίστες έγιναν αχανείς χωρίς ρυθμό, το story mode μια φαρσοκωμωδία, και οι προσωπικότητες, με πρώτο και… χειρότερο τον Bam, μετατράπηκαν σε πρωταγωνιστές μιας παράστασης όπου η σανίδα ήταν απλώς το σκηνικό. Το franchise άρχισε να μοιάζει με καρικατούρα του εαυτού του, σταματώντας να είναι αυτό που το είχαμε συνηθίσει: Μια cool διασκέδαση.
Όχι γιατί έλειπε η τεχνική, διότι απουσίαζε η αγνή τρέλα της σανίδας. Αυτό που έκανε τα πρώτα Tony Hawk’s, με πρωταγωνιστή κορυφαίο skater όλων των εποχών και άλλους ημίθεους, όπως ο Rodney Mullen, o Steve Caballero ή ο Bon Burnquist να μυρίζουν ιδρώτα, τσιμέντο και punk rock. Όχι εμετό από τις μπαρότσαρκες του Bam.
Tony Hawk: Ένας αέρινος 50άρης
Σήμερα, 21 Ιουνίου –Παγκόσμια Ημέρα Skateboard– θυμόμαστε πόσο βαθιά μέσα μας είχε ριζώσει αυτό το παιχνίδι και πόσο -δυστυχώς-ξαφνικά έφυγε από τη ζωή μας.
Ήταν το παράθυρο σε έναν κόσμο που δεν είχαμε στην αυλή μας. Και κάπου στο δρόμο, κάποιοι μπέρδεψαν το skate με το χαβαλέ. Ή μάλλον, το αντικατέστησαν. Και τότε χάθηκε η μαγεία.
Tony, σ’ ευχαριστούμε για τις αναμνήσεις. Bam… εσύ κάνε ό,τι θες. Μακριά από τις πίστες απλά.
Kαι τώρα μία Τony Hawk's Pro Skater: Ultimate Throwback Playlist
Για να ενεργοποιήσεις τις instant αναμνήσεις σου από το πρώτο grind στην πίστα της σχολής στο THPS2, σου δίνουμε μία δική μας Playlist με τα πλέον iconic τραγούδια του videogame:
- Goldfinger – Superman
Ο απόλυτος ύμνος. Δεν υπάρχει intro που να σε φτιάχνει περισσότερο. Αν είχες παίξει Pro Skater, το ακούς και τα δάχτυλά σου κάνουν kickflip μόνα τους. - Dead Kennedys – Police Truck
Χάος, πολιτική οργή και ένα riff που σε κάνει να πέσεις με φόρα πάνω σε κάδο στην Venice Beach. - Rage Against the Machine – Guerrilla Radio
THPS2 classic. Ξεσήκωνε ακόμα και τα pixels. Αν δεν το έβαζες τέρμα πριν μπει η πίστα, δεν ήσουν μέσα. - Millencolin – No Cigar
Η πιο underrated εισαγωγή στο punk του skate culture. Από τα κομμάτια που έδεσαν με την ψυχή του παιχνιδιού. - Suicidal Tendencies – Cyco Vision
Δυναμίτης. Έπαιζες, ένιωθες το αίμα σου να βράζει και κάπως έτσι άρχιζες να δοκιμάζεις grind στα κάγκελα της πολυκατοικίας σου. - Bad Religion – You
Γρήγορο, καυστικό, skate μέχρι τέλους. Από τα tracks που σου έδιναν ένα boost 10% στις επιδόσεις, χωρίς patch. - Papa Roach – Blood Brothers
Από το THPS2, για τις στιγμές που πήγαινες full dark mode με combos και manual που έπιαναν λεπτό ολόκληρο. - The Offspring – The Kids Aren’t Alright
Θυμίζει εκείνο το σημείο που έχεις φάει δεκάδες try για το perfect run και έχεις βάλει τον εγκέφαλο σε mode zen.
Βάλε την playlist δυνατά, πάρε μια μπύρα, βάλε και λίγο YouTube με skate compilations από το 2002, και θα νιώσεις να γυρνάς σε μια εποχή όπου όλα ήταν απλά: φίλοι, πίστες, και άπειρα RETRY.
