8 Μαΐου 1982. Η πίστα στο Ζόλντερ του Βελγίου δεν φιλοξένησε απλώς τις συνηθισμένες κατατακτήριες δοκιμές της Formula 1. Εκείνη την ημέρα, η άσφαλτος πήρε πίσω έναν από τους πιο αδάμαστους πολεμιστές που γνώρισε ποτέ το σπορ. Είναι η «μαύρη» μέρα που ταχύτητα νίκησε τον άνθρωπο, τον Ζιλ Βιλνέβ. Με τρόπο βίαιο, άγριο, όπως ακριβώς ζούσε κάθε του γύρο.
Ayrton Senna: Ο άνθρωπος που δεν ήξερε τι θα πει κίνδυνος
Ο Βιλνέβ προσπαθούσε να ξεπεράσει κατά τη διάρκεια των κατατακτήριων δοκιμών τον ομόλογό του στη Ferrari, Ντιντιέ Πιρόνι ο οποίος ήταν κατά 0.1 δευτερόλεπτο γρηγορότερος, πάνω όμως στη βιασύνη του βρήκε μπροστά του τον Γιόχαν Μας. Είναι η στιγμή που κάνει το μοιραίο λάθος: Στρίβει αριστερά για να τον αποφύγει, αλλά την ίδια ακριβώς σκέψη έχει και ο Μας θέλοντας να τον αφήσει να προσπεράσει.
Ήταν μόλις 32 ετών. Μόλις
Δεν είχε κατακτήσει πρωτάθλημα. Δεν χρειάστηκε. Ο Βιλνέβ ήταν από εκείνους τους οδηγούς που δεν μετρούνται σε τίτλους, αλλά σε καρδιοχτύπια. Από εκείνους που δεν φορούσαν απλώς κράνος, αλλά ολόκληρη φλόγα. Δεν οδηγούσε για τη θέση, αλλά για την υπέρβαση. Τη σύγκρουση με το όριο. Τον χορό με το θάνατο, με soundtrack έναν ουρλιαχτό V12 κινητήρα Ferrari.
Προσπεράσεις όπως αυτή του Mika Häkkinen δεν γίνονται πλέον
Ήταν γνήσιο τέκνο της παλιάς σχολής. Οδηγός-καμικάζι. Ξέσκιζε κάθε στροφή, ακόμα κι αν το μονοθέσιό του έμοιαζε πιο πολύ με καμουφλαρισμένο θηρίο παρά με εργαλείο ακριβείας. Δεν τον ενδιέφεραν τα στατιστικά. Τον ενδιέφερε να παλεύει, να κυνηγάει και να τολμά.
Σαν σήμερα, ο χρόνος σταμάτησε για 35 δευτερόλεπτα. Τόσο άργησαν οι γιατροί να φτάσουν στο σημείο της σύγκρουσης με τον Γιόχαν Μας και δυστυχώς ήταν ήδη αργά. Εκσφενδονισμένος με 225 χλμ/ώρα, χωρίς κράνος, χωρίς ελπίδα. Στον αέρα, για τελευταία φορά, σαν άγγελος ταχύτητας.
O Θάνατος κατάφερε τελικά να προσπεράσει τον Niki Lauda
Κάποιοι λένε πως αν είχε ζήσει, θα ήταν παγκόσμιος πρωταθλητής. Οι πιο ρομαντικοί λένε πως ο τίτλος δεν ήταν για εκείνον, αλλά για όσους τον παρακολουθούσαν. Ο Ζιλ δεν έτρεχε για το μετάλλιο. Έτρεχε για το αίμα που έβραζε κάτω από το κόκκινο δέρμα του κόκπιτ.
Η Ferrari δεν βρήκε ξανά κάποιον σαν κι αυτόν. Ο κόσμος της Formula 1 δεν θα βρει ποτέ. Ο μοναδικός που τίμησε το όνομά του στο βάθρο ήταν ο γιος του, Ζακ, το 1997. Όχι καλύτερός του. Αλλά άξιος.
Σήμερα, του ρίχνουμε μια σιωπηλή ματιά. Εκεί, στον ουρανό των μεγάλων. Εκεί που ο ήχος των μηχανών δεν σβήνει ποτέ. Εκεί που τρέχει ακόμη, με το βλέμμα καρφωμένο στην ευθεία. Γιατί οι πραγματικοί ήρωες δεν σταματούν ποτέ. Απλώς φεύγουν πιο μπροστά από εμάς.
