Όταν κάθεσαι να δεις το πρώτο επεισόδιο μιας νέας σεζόν του Fallout, ειδικά μετά την επιτυχία της πρώτης, μπαίνεις αυτόματα με μια συγκεκριμένη διάθεση: θες να νιώσεις ξανά αυτό το γνώριμο μείγμα περιπέτειας, μαύρου χιούμορ και μεταποκαλυπτικής τρέλας που έκανε το σύμπαν των παιχνιδιών τόσο αγαπητό. Το πρώτο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν, με τίτλο «Ο Καινοτόμος», δείχνει από νωρίς ότι καταλαβαίνει ακριβώς από πού έρχεται και σε ποιο κοινό απευθύνεται. Δεν προσπαθεί να γίνει “σοβαρό prestige TV” με το ζόρι, αλλά πατάει γερά πάνω στο DNA του Fallout: τεχνολογία χωρίς ηθικούς φραγμούς, άνθρωποι που παίζουν θεούς και ένας κόσμος που πληρώνει το τίμημα.
Το επεισόδιο ανοίγει με μια προπολεμική σκηνή, από αυτές που οι fans των παιχνιδιών ξέρουν καλά. Είναι το είδος του opening που σου θυμίζει intro από παλιό Fallout: καθαρά χαμόγελα, γυαλιστερή αισιοδοξία και από κάτω κάτι βαθιά άρρωστο. Η έννοια της «καινοτομίας» παρουσιάζεται σαν εμμονή και όχι σαν πρόοδος. Η τεχνολογία δεν είναι λύση, είναι εργαλείο ελέγχου, και αυτό περνάει ξεκάθαρα χωρίς να στο τρίβει στη μούρη. Είναι μια σκηνή που λειτουργεί και σαν σχόλιο για τον κόσμο πριν τις βόμβες, αλλά και σαν προειδοποίηση για όσα θα δούμε στη συνέχεια της σεζόν.
Όταν επιστρέφουμε στο παρόν, νιώθουμε αμέσως ότι ο κόσμος έχει ανοίξει. Η Lucy συνεχίζει το ταξίδι της, αλλά δεν είναι πια η ίδια κοπέλα που βγήκε πρώτη φορά από το Vault. Έχει δει πράγματα, έχει αμφισβητήσει ανθρώπους και ιδέες, όμως δεν έχει χάσει εντελώς αυτό που την κάνει Lucy. Και αυτό μας άρεσε. Η σειρά δεν την κάνει απότομα “σκληρή” για να δείξει εξέλιξη. Αντίθετα, την αφήνει να κουβαλά τις αντιφάσεις της, όπως ακριβώς κάνουν και οι παίκτες στα παιχνίδια, που συχνά προσπαθούν να είναι καλοί άνθρωποι σε έναν κόσμο που δεν τους ανταμείβει γι’ αυτό.
Ο Ghoul (o Cooper δηλαδή) παραμένει ένας από τους πιο απολαυστικούς χαρακτήρες της σειράς και στο «Ο Καινοτόμος» νιώθουμε ότι τον γνωρίζουμε λίγο καλύτερα. Είναι κυνικός, βίαιος, αλλά όχι μονοδιάστατος. Η δυναμική του με τη Lucy συνεχίζει να θυμίζει έντονα companion system από τα παιχνίδια: δύο χαρακτήρες με εντελώς διαφορετικό alignment που αναγκάζονται να συνεργαστούν, σχολιάζοντας διαρκώς ο ένας τις επιλογές του άλλου. Οι σκηνές τους έχουν χιούμορ, ένταση και εκείνη τη χαρακτηριστική αίσθηση ότι ανά πάσα στιγμή κάτι μπορεί να πάει στραβά.
Μεγάλο κομμάτι του επεισοδίου χτίζει ατμόσφαιρα γύρω από το Mojave και τη σκιά της New Vegas. Για όσους έχουν παίξει Fallout: New Vegas, κάθε αναφορά, κάθε οπτικό στοιχείο λειτουργεί σαν μικρό wink. Δεν είναι fan service με τη φθηνή έννοια, αλλά μια συνειδητή επιλογή να τιμηθεί ένα από τα πιο αγαπημένα κομμάτια του franchise. Η παρουσία του Robert House, είτε άμεσα είτε έμμεσα, φέρνει μαζί της όλη αυτή τη συζήτηση για έλεγχο, τάξη και το αν ένας κόσμος μπορεί να «σωθεί» από πάνω προς τα κάτω.
Παράλληλα, ο Hank MacLean κινείται σαν καταλύτης για όσα έρχονται. Δεν είναι απλώς ένας κακός ή ένας αντι-ήρωας· είναι η ενσάρκωση των επιλογών που έκαναν τον κόσμο του Fallout αυτό που είναι. Το επεισόδιο τον τοποθετεί σε μια πορεία που μοιάζει αναπόφευκτη και μας προετοιμάζει για συγκρούσεις που δεν θα λυθούν μόνο με όπλα, αλλά με ιδέες. Οπτικά, το επεισόδιο είναι πιο άνετο και πιο φιλόδοξο. Τα τοπία θυμίζουν έντονα exploration στιγμές από τα παιχνίδια, εκεί που απλά περπατάς και χαζεύεις τα ερείπια, ξέροντας ότι κάτι κακό μπορεί να πεταχτεί από οπουδήποτε. Η βία υπάρχει, είναι ωμή και συχνά σοκαριστική, αλλά έχει πάντα αυτό το Fallout χιούμορ από κάτω, που κάνει το στομάχι να σφίγγεται και ταυτόχρονα σε πιάνει να χαμογελάς άβολα.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι το «Ο Καινοτόμος» μας άφησε με όρεξη. Δεν ένιωσες ότι είδες απλώς ένα setup επεισόδιο. Ένιωσες ότι μπήκες ξανά σε έναν κόσμο που ξέρεις, αλλά έχει ακόμα πολλά να σου δείξει. Υπάρχουν υποσχέσεις για πολιτικές ίντριγκες, για φατρίες που θα συγκρουστούν, για επιλογές που θα έχουν πραγματικό κόστος. Όπως ακριβώς και στα παιχνίδια, έτσι κι εδώ, τίποτα δεν μοιάζει ξεκάθαρα σωστό ή λάθος.
Αν το πρώτο επεισόδιο είναι ένδειξη για το πού πάει η δεύτερη σεζόν, τότε το Fallout δείχνει ότι βρήκε τον ρυθμό του. Σέβεται την καταγωγή του από τα παιχνίδια, μιλάει στους fans χωρίς να αποκλείει τους υπόλοιπους και, κυρίως, δείχνει πρόθυμο να λερώσει τα χέρια του. Και σε έναν κόσμο σαν αυτόν του Fallout, αυτό είναι πάντα καλό σημάδι.
