Στο μαγικό έτος 1998, δεν είχαμε την Marvel όπως την γνωρίζουμε σήμερα. Τα χρέη την είχαν οδηγήσει να πουλήσει τα δικαιώματα πολλών από των ηρώων της. Όμως το Blade του Stephen Norrington αποτέλεσε το πρώτο comeback ενός μεγάλο superhero με τον Wesley Snipes στον ομώνυμο ρόλο. Και μέσα από δεκάδες σκηνές που είδαμε, κανείς μας δεν ξέχασε την παρακάτω. Το bloodbath σε αυτό το club όπου μαζευόντουσαν τα βαμπίρ, παραμένει μέχρι και σήμερα ένα από τα πιο δυναμικά intros που έχει κάνει χαρακτήρας στην τηλεόραση. To remix του Confusion παίζει από την πρώτη στιγμή μέχρι το τέλος της σκηνής και, θέλοντας και μη, βάζεις τον εαυτό σου στη θέση του άτυχου που ανακαλύπτει το κρυφό κλαμπ και ετοιμάζεται να γίνει μεζεδάκι από τα βαμπίρ.
Ο υπεύθυνος παραγωγής, Theo Van De Sande, έπρεπε να ανακαλύψει αυτό το εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο επεξεργασίας κρέατος – που εδώ που τα λέμε, αυτή η πληροφορία και μόνο σε ανατριχιάζει. Το σιρόπι καλαμποκιού ήταν ο κύριος συμπρωταγωνιστής και αναμείχθηκε με μια ειδική ουσία για να γίνει πιο κόκκινο και να μείνει πάνω στο δέρμα. Μιλώντας σε συνέντευξη είχε μοιραστεί το παρακάτω:
«Ψάχναμε για τοποθεσία για πάρα πολύ καιρό, και τελικά καταλήξαμε να βρούμε ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο επεξεργασίας κρέατος όπου έφερναν κυριολεκτικά τα ζώα για σφαγή. Υπήρχαν πολλά λευκά πλακάκια και τα κάναμε να δείχνουν παλιά, τους δώσαμε πιο ωραίο φωτισμό. Μετά, ουσιαστικά προσαρμόσαμε ολόκληρο το σκηνικό όπως θα έκανες με ένα σύγχρονο σύστημα καταιονισμού (sprinkler)».
Διαβάστε επίσης: Blade - Όταν η Marvel εκανε την πρώτη της επιτυχια
Οι κομπάρσοι φυσικά έκαναν όλη την υπόλοιπη δουλειά, μιας και από χορευταράδες βρυκόλακες έπρεπε ξαφνικά να κάνουν μια μαζική επίθεση και να φάνε ξύλο και ασήμι από τον Wesley Snipes. Ο Van De Sande εξηγεί μάλιστα ότι για πολλούς ήταν τραυματική εμπειρία το ψεύτικο αίμα, γιατί περίμεναν κάτι πιο ρευστό και όχι κάποια κολλώδη ουσία – μάλιστα κάποιοι κομπάρσοι έμπαιναν σε μικρές πισίνες με «αίμα» για να δείχνουν ακόμη πιο πειστικοί. Αν μη τι άλλο, αυτή η σκηνή δείχνει ένα πολύ διαφορετικό πνεύμα αφοσίωσης για τις ταινίες υπερηρωών. Ήταν ξεκάθαρα πιο ενήλικες και ατμοσφαιρικές, λιγότερο παιδικές και το γεγονός ότι μας έχουν μείνει μέχρι σήμερα, είναι η απόδειξη ότι κάποιος έκανε κάτι καλά.
Μακράν από τις καλύτερες στιγμές των 90s.
