Ο Αμερικανός σκηνοθέτης έχει δύο βραβεία Όσκαρ στο ενεργητικό του: Ένα για το σενάριο του Pulp Fiction (1994) και ένα δεύτερο για το σενάριο του Django Unchained, 18 χρόνια αργότερα. Το 2022, ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Quentin Tarantino κάθισε με τον Jimmy Kimmel και η συζήτηση στράφηκε σε ένα ενδιαφέρον ερώτημα: «Τι κάνει μια ταινία τέλεια;».
Ο Tarantino είχε έναν συγκεκριμένο ορισμό στο μυαλό του όταν αποκαλούσε κάποιες ταινίες «άψογες». Δεν επρόκειτο απλώς για ταινίες που αγαπούσε -αν και αυτό παίζει ρόλο- αλλά για έργα που, όπως είπε, ξεπερνούν το ατομικό γούστο και είναι αντικειμενικά αξιοσημείωτα. Όπως εξήγησε στον Kimmel:
«Η τέλεια ταινία διαπερνά όλες τις αισθητικές σε κάποιο βαθμό. Μπορεί να μην είναι του γούστου σου, αλλά δεν υπάρχει τίποτα που μπορείς να πεις για να τη μειώσεις».
Οι τέλειες ταινίες του Tarantino
The Texas Chain Saw Massacre (Tobe Hooper, 1974)
Ο Tarantino ξεκίνησε με το αριστούργημα τρόμου του Tobe Hooper. Ο Kimmel εξέφρασε την έκπληξή του για την επιλογή, όμως η ανεξάρτητη ταινία τρόμου του 1974 έχει δικαίως αποκτήσει τη φήμη ενός πρωτοποριακού έργου που μεταμόρφωσε το είδος.
Η παραγωγή ήταν εφιάλτης: 16 ώρες γυρίσματα την ημέρα, κάτω από αφόρητη ζέστη στο Τέξας. Αυτή η σωματική εξάντληση και δυσφορία μεταφέρθηκαν στην οθόνη, κάνοντας τον τρόμο της ταινίας σχεδόν απτό.
Tι δεν έκανε ποτέ ο Tarantino σε μια ταινία
Jaws (Steven Spielberg, 1975)
Η επόμενη επιλογή του Tarantino ήταν τα Σαγόνια του Καρχαρία. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά, η ταινία επαναπροσδιόρισε το blockbuster του καλοκαιριού. Παρά την καταστροφική παραγωγή, που έκανε τον Σπίλμπεργκ να φοβάται ότι η καριέρα του είχε τελειώσει, το αποτέλεσμα άλλαξε για πάντα το Χόλιγουντ.
Η ταινία σχεδόν δεν δείχνει τον καρχαρία στο πρώτο μισό της, δημιουργώντας αγωνία μέσα από υπονοούμενα και το εμβληματικό δίτονο μουσικό θέμα του John Williams. Η προσέγγισή της βασίζεται στη φιλοσοφία του Χίτσκοκ ότι αυτό που δεν δείχνεις είναι πιο τρομακτικό από αυτό που δείχνεις.
Tο Once Upon A Time In Hollywood γίνεται μυθιστόρημα από τον Tarantino
The Exorcist (William Friedkin, 1973)
Η ταινία του Friedkin σόκαρε το κοινό, με θεατές να λιποθυμούν και να εγκαταλείπουν τις αίθουσες. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης όμως δεν ήθελε να κάνει απλώς μια ταινία τρόμου, επιδίωκε να δημιουργήσει κάτι που να μοιάζει με ντοκιμαντέρ.
Για να πετύχει την ορατή ανάσα στην παγωμένη κρεβατοκάμαρα της δαιμονισμένης, μετέτρεψε κυριολεκτικά τον χώρο σε καταψύκτη. Η ταινία έλαβε 10 υποψηφιότητες για Όσκαρ, συμπεριλαμβανομένων αυτών για Καλύτερη Ταινία και Σκηνοθεσία μία από τις πιο πολυβραβευμένες ταινίες τρόμου όλων των εποχών.
Annie Hall (Woody Allen, 1977)
Η λίστα του Tarantino στρέφεται στιγμιαία προς τη ρομαντική κωμωδία με την Άνι Χολ του Γούντι Άλεν. Η ταινία είναι μοναδική: σπάει τον τέταρτο τοίχο, χρησιμοποιεί διαιρεμένες οθόνες, κινούμενα σχέδια και άλματα στον χρόνο.
Η Ένωση Σεναριογράφων Αμερικής τη χαρακτήρισε το πιο αστείο σενάριο που γράφτηκε ποτέ. Κέρδισε τέσσερα Όσκαρ: Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Γυναικείας Ερμηνείας (Νταϊάν Κίτον) και Πρωτότυπου Σεναρίου.
Young Frankenstein (Mel Brooks, 1974)
Η παρωδία του Brooks στις ταινίες τεράτων της Universal είναι ένας τρυφερός και ξεκαρδιστικός φόρος τιμής. Οι New York Times την αποκάλεσαν: «Την πιο αστεία, πιο συνεκτική κωμωδία του Brooks μέχρι σήμερα», ενώ ο Ρότζερ Έμπερτ την επαίνεσε ως «την πιο πειθαρχημένη και οπτικά ευρηματική ταινία του».
Back to the Future (Robert Zemeckis, 1985)
Ο Tarantino χαρακτήρισε την περιπέτεια του Ρόμπερτ Ζεμέκις με ταξίδι στον χρόνο ως «τέλεια» ταινία. Το σενάριο απορρίφθηκε πάνω από 40 φορές πριν γυριστεί, αλλά σήμερα θεωρείται ένα από τα κλασικά της επιστημονικής φαντασίας. Η σκηνή με τον πύργο του ρολογιού αποτελεί υπόδειγμα αγωνίας και ρυθμού, ενώ κάθε στοιχείο της ιστορίας δένει αρμονικά.
Η ταινία έγινε η πιο εμπορική του 1985 και ξεκίνησε ένα από τα πιο αγαπημένα franchise στην ιστορία του κινηματογράφου. Οι δημιουργοί της έχουν αρνηθεί κάθε πρόταση για remake ή reboot.
The Wild Bunch (Sam Peckinpah, 1969)
Η λίστα του Tarantino γίνεται πιο ενδιαφέρουσα εδώ: «Έδειξε» το βάναυσο Western τουSam Peckinpah, αλλά στη συνέχεια το απέσυρε, λέγοντας: «Οι ατέλειές του είναι μέρος της δόξας του».
Η ταινία σόκαρε το κοινό με τη γραφική της βία, όμως αργότερα αναγνωρίστηκε ως μία από τις καθοριστικές στιγμές του σύγχρονου κινηματογράφου. Η κορύφωση των πυροβολισμών θεωρείται μία από τις καλύτερα σκηνοθετημένες σκηνές δράσης όλων των εποχών.Έλαβε δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ και εντάχθηκε στο Εθνικό Μητρώο Κινηματογράφου το 1999.
