Η πρεμιέρα της σειράς It: Welcome to Derry ξεκινά με τρόπο που δεν αφήνει καμία αμφιβολία: ο τρόμος είναι παντού και κανείς δεν είναι ασφαλής. Από την πρώτη σκηνή, το κοινό μεταφέρεται στο 1962, στην ομιχλώδη και φαινομενικά ήσυχη πόλη Derry του Maine, ένα μέρος που πλέον γνωρίζουμε όλοι ότι κάτω από την επιφάνειά του, κρύβει κάτι βαθιά διεστραμμένο.
Η ιστορία ανοίγει με τον νεαρό Μάττυ Κλέμεντς, ένα αγόρι που προσπαθεί να εγκαταλείψει την πόλη, ελπίζοντας να ξεφύγει από το σκοτάδι που την περιβάλλει. Όμως, η οικογένεια που τον παίρνει στο αυτοκίνητό της κρύβει ένα ανείπωτο μυστικό. Μέσα σε μια σκηνή γεμάτη ένταση, κάνει την είσοδό του ένα παραμορφωμένο πλάσμα -ένα είδος “μωρού-νυχτερίδας” που θυμίζει δαίμονες από την Κόλαση του Δάντη- σηματοδοτώντας την πρώτη πραγματική εμφάνιση του σωματικού τρόμου που θα χαρακτηρίσει όλη τη σειρά. Ο τρόπος που ξεδιπλώνεται αυτή η σκηνή σε κάνει να καταλάβεις ότι το Welcome to Derry δεν πρόκειται να ακολουθήσει τους κανόνες του κλασικού τρόμου· εδώ ο φόβος δεν υπονοείται, αλλά σε κατακλύζει.
Τέσσερις μήνες αργότερα, η πόλη φαίνεται να έχει επανέλθει σε μια απατηλή κανονικότητα, όμως η εξαφάνιση του Μάττυ εξακολουθεί να πλανάται. Εμφανίζονται νέοι χαρακτήρες -η Λίλι Μπέινμπριτζ, ο Φιλ Μάλκιν, η Ρόνι Γκρόγκαν και ο Τέντι Ουρις- όλοι τους νεαροί με τα δικά τους τραύματα, τις δικές τους ενοχές και μυστικά (σ.σ.: και ειλικρινά, τα πιτσιρίκια παίζουν εξαίσια). Η Λίλι, για παράδειγμα, μόλις έχει βγει από ψυχιατρείο και παλεύει να ξαναβρεί θέση σε μια κοινωνία που την αντιμετωπίζει με φόβο και προκατάληψη. Η πόλη, με τη χαρακτηριστική υποκρισία της, παρουσιάζει ένα προσωπείο ηρεμίας, ενώ στην πραγματικότητα σιγοβράζει από καταπιεσμένα συναισθήματα, ενοχές και βία. Το 1962, με τον Ψυχρό Πόλεμο στο φόντο, λειτουργεί ως ιδανική εποχή για τη σειρά. Η αίσθηση διαρκούς απειλής, η καχυποψία, και ο φόβος για το άγνωστο μεταφέρονται από το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο στην ίδια τη μυθολογία του It. Το Derry δεν είναι απλώς μια πόλη όπου συμβαίνουν τρομακτικά γεγονότα. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός που τρέφεται από τον τρόμο των κατοίκων του.
Η κορύφωση του επεισοδίου έρχεται με τη σκηνή στο παλιό σινεμά της πόλης, το «Capitol Theatre». Εκεί, οι έφηβοι βρίσκουν μια ταινία που φαίνεται να προβάλλει τον χαμένο Μάττυ, κρατώντας στην αγκαλιά του ένα παράξενο πλάσμα. Ξαφνικά, το πλάσμα σπάει την οθόνη και επιτίθεται στους θεατές — μια σκηνή που παντρεύει το σινεμά με τον εφιάλτη, το φανταστικό με το πραγματικό. Μέσα σε λίγα λεπτά, η σειρά καταρρίπτει κάθε συμβατική προσδοκία: τρεις από τους φαινομενικούς πρωταγωνιστές πεθαίνουν βίαια, αποδεικνύοντας πως κανείς δεν είναι ασφαλής. Είναι μια στιγμή που σοκάρει, όχι μόνο για τη βία της, αλλά γιατί σε κάνει να συνειδητοποιήσεις ότι ο κόσμος του Derry δεν υπακούει στους συνηθισμένους κανόνες αφήγησης. Το Welcome to Derry δεν βασίζεται μόνο στον Pennywise για να τρομάξει. Εξερευνά τη ρίζα του κακού — πώς ο φόβος διαπερνά την κοινωνία, πώς η βία και η ενοχή μεταδίδονται από γενιά σε γενιά. Ο Pennywise είναι η ενσάρκωση αυτής της συλλογικής διαφθοράς, όχι απλώς ένας τέρας που σκοτώνει. Οι δημιουργοί της σειράς χρησιμοποιούν τον σωματικό τρόμο, τη φρίκη της γέννησης και της μετάλλαξης, για να δείξουν ότι το Derry είναι ένα μέρος όπου το ίδιο το ανθρώπινο σώμα προδίδει την ψυχή.
Το πρώτο επεισόδιο λειτουργεί ως υπόσχεση: τίποτα δεν θα είναι προβλέψιμο, τίποτα δεν θα είναι «ασφαλές». Η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική, τα χρώματα ψυχρά, οι ήχοι σχεδόν μεταλλικοί, όλα συνθέτουν ένα σύμπαν που θυμίζει εφιάλτη από τον οποίο δεν μπορείς να ξυπνήσεις. Και μέσα σε αυτό, οι χαρακτήρες δεν πολεμούν απλώς ένα τέρας· παλεύουν με το ίδιο τους το παρελθόν, τις ενοχές και τα μυστικά της πόλης τους.
Με μια σφιχτή σκηνοθεσία, έντονες ερμηνείες και ρεαλιστικό τρόμο που σε κάνει να στρέφεις το βλέμμα, το Welcome to Derry ξεκινά εντυπωσιακά. Είναι μια ιστορία για τον φόβο — όχι μόνο του Pennywise, αλλά του ίδιου του ανθρώπου. Το επεισόδιο τελειώνει με την αίσθηση ότι το κακό μόλις ξύπνησε, και πως αυτό που έρχεται θα είναι πολύ πιο σκοτεινό απ’ ό,τι φανταζόμασταν.
