Τους Limp Bizkit τους έβριζαν όλοι. Όλοι. Τους έβριζαν οι μεταλάδες γιατί τους θεωρούσαν φλώρους. Τους έβριζαν οι rappers (στην αρχή), γιατί πίστευαν ότι είναι κάποια rock έκδοση του Vanilla Ice. Τους έβριζαν άλλες nu metal μπάντες, με πρωτοστάτες τους KoRn και τους Slipknot. Και όμως οι Limp Bizkit, με τον Fred Durst να δηλώνει περίτρανα ότι είναι ένας redneck από το Τζάκσονβιλ και τον Wes Borland να ετοιμάζει την επόμενη στολή του για το live, γέμιζαν στάδια. Και τα γέμιζαν.
Το έτος είναι 1999 και είναι λίγοι στην Ελλάδα που έχουν ακούσει το Significant Other. To cd πάει από χέρι σε χέρι και το ακούνε όλοι. Όλοι. Αρέσει στους τύπους που ακούν punk γιατί έχει ένταση. Αρέσει σε κάποιους μεταλάδες που κουράστηκαν να ακούν για δράκους και μάγισσες. Αρέσει στις κοπέλες γιατί τους αρέσει ο Fred Durst και επειδή φοράει buggy παντελόνια. Όσοι ακούν το CD έχουν λίγο πολύ όλα όσα παίζουν εκείνη την εποχή σε στυλ. Κάνουν skate ή BMX, φοράνε τα ίδια ρούχα, ακροβατούν πάνω σε αυτό το νέο μουσικό είδος που συνδυάζει το hip hop με τις metal κιθάρες. Άλλωστε το ίδιο συνέβαινε μερικά χρόνια πριν με μπάντες όπως οι Deftones και οι Korn. To κίνημα γιγαντώνει ένα χρόνο αργότερα. Οι Papa Roach έχουν βγάλει τον πρώτο τους δίσκο και το ίδιο έχουν κάνει και οι Linkin Park. Όσοι μιλάνε για τους Limp Bizkit, μιλάνε για τραγούδια όπως το Nookie και το Break Stuff. Τι είναι πάνω-κάτω; Ότι δεν γουστάρεις μαλακίες από κανέναν. Μπορεί να το λες και τώρα, αλλά όταν είσαι 15 το βιώνεις διαφορετικά.
Κυκλοφορεί το Chocolate Starfish and the Hot Dog Flavored Water. Μαζί με το MTV που η πιτσιρικαρία βλέπουμε εκείνη την εποχή, γίνεται πραγματική έκρηξη. Δεν υπάρχει παιδί που να μην ξέρει τα κομμάτια. Τα αγόρια αγοράζουν κόκκινο καπέλο σαν του Fred Durst. Τα φαρδιά πληθαίνουν. Το headbanging αποκτά άλλη διάσταση. Τα τραγούδια των Limp Bizkit παίζονται στα ραδιόφωνα, τα ακούν όλα τα παιδιά στα cd-player, τα βάζουν στα πάρτι. Το τελευταίο το κρατάμε. Όταν μπαίνει τραγούδι στο πάρτι κάποιου, είναι λες και έχει πέσει πυρηνική. Φρενίτιδα, σπρωξίματα και ουρλιαχτά. Είναι ένας άλλος ήχος μιας άλλης γενιάς. Που θέλει να μοιραστεί, να πειραματιστεί και δεν έχει κανένα πρόβλημα να την πουν «αμερικανάκι». Άλλωστε και οι υπόλοιποι είναι το ίδιο, απλά το δικό τους πρόβλημα είναι ότι δεν το έχουν ακόμα παραδεχτεί. Μέχρι και το 2005 που το nu metal βρίσκεται στο προσκήνιο, ο ήχος των Limp Bizkit ζει και βασιλεύει. Ακόμα και όταν ο Wes Borland φεύγει για να κάνει το δικό του προσωπικό μουσικό project, βρίσκει χώρο σε κάποιους. Μέχρι που το nu metal φεύγει εντελώς από τη μόδα.
Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, ένα πράγμα δεν πιστεύαμε. Ότι δεν θα βλέπαμε live τους Limp Bizkit. Βλέποντας τον μισό και βάλε πλανήτη να χτυπιέται πάνω-κάτω το 2000, περιμέναμε την σειρά μας και αυτή δεν ήρθε ποτέ. Όταν το μεγάλο πάρτι του nu metal τελείωσε, θεωρήσαμε πιο πιθανό να δούμε με κάποιο τρόπο τον Wes. Η είδηση του θανάτου του Sam Rivers πριν μερικές ημέρες, έβαλε ταφόπλακα σε οποιαδήποτε επιθυμία. Και όμως φαίνεται δεν έχουν τελειώσει όλα.
Στην Πλατεία Νερού ήρθε η δική μας ώρα. Η δική μας στιγμή. Εκείνη που περιμέναμε από το 2000 και είναι το καλοκαίρι του 2026 στο Release Athens στις 15 Ιουνίου. Ας τους δείξουμε ότι είμαστε ακόμα παιδιά και κάποιες γενιές δεν ξεχνιούνται εύκολα.
Do you think we can fly?
