Όλοι έχουμε δει μπούρδες. Τόσο απλά, τόσο τίμια. Υπάρχουν μπούρδες που δεν θέλαμε ποτέ να δούμε και άλλες που χαιρόμαστε να τις βλέπουμε. Είναι αυτό που λέμε ένοχη απόλαυση. Δεν θα έβαζες ποτέ αυτές τις ταινίες σε κάποιο top 10 -ούτε θα παραδεχόσουν ανοιχτά ότι σου αρέσουν- αλλά τις έχει δει ξανά και ξανά. Και θα τις ξαναδείς. Για να μην μακρυλογούμε, το Starship Troopers (Στρατιώτες του Σύμπαντος) του 1997 είναι ξεκάθαρα μέσα σε αυτές.
Αρχικά πρέπει να θυμόμαστε το εξής. Τα 90s ήταν μια εποχή που το science fiction μεσουράνησε. Είχαμε την Ολική Επαναφορά του 1990 (εξίσου ταινία του Paul Verhoeven), το Demolition Man Man του 1993, ένα χρόνο μετά το Stargate και το 1995 το 12 Μonkeys του Bruce Willis. Το 1996 ήρθε και έδεσε η ταινία που παθαίνουν μέχρι και σήμερα μανία οι Αμερικάνοι και ονομάζεται Independence Day. Βλέποντας όλα αυτά, ο Verhoeven όχι μόνο έπαιρνε θετικό vibe αλλά ήταν και από τους σκηνοθέτες που θα έπαιρνε το budget για να φέρει ξανά τις επιτυχίες του – μην ξεχνάμε πως το Robocop 2 είχε επίσης πάει εξαιρετικά.
Το Starship Troopers έχει ένα cast άμπαλων με ελάχιστες εξαιρέσεις – τον Dean Norris του Breaking Bad, τον Clancy Brown και τον Michael Ironside της καρδιάς μας. Όμως όλο το υπόλοιπο είναι ξεκάθαρα ένα μεγάλο κινηματογραφικό boot camp που θέλει να μας μεταδώσει αυτό ακριβώς που παρουσιάζει η ταινία. Να φανταστούμε τον πλανήτη μας να κυβερνάται από βετεράνους πολέμου. Βάλτε στη συνταγή και έναν πόλεμο με μεγάλο μαμούνια από ένα πλανήτη στην άλλη άκρη του Γαλαξία και έχουμε στόρι. Περίπου.
Οι πιο ψαγμένοι θα μιλήσουν για τα μηνύματα που προσπαθεί να μεταδώσει ο Verhoeven στην Αμερική. Ότι πλησιάζουν να γίνουν ολοκληρωτικό καθεστώς, ότι θυσιάζουν άδικα χιλιάδες νέους σε πολέμους (σ.σ.: θα έπεφτε μέσα το 2003), αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που όλοι την έχουμε δει. Είναι τα κακά της γραφικά για την εποχή, οι μηχανικές μαριονέτες από τα ζωύφια που τους ραντίζουν με πράσινο αίμα, οι ατάκες του Ironside και γενικά όλο αυτό το sci-fi splatter με τα ζουζούνια να πετσοκόβουν τους δύστυχους πεζικάριους. Πέρα από αυτό, δεν περιμένεις καμία τρελή υποκριτική ούτε από τον Casper Van Dien που του «κόλλησε» ο ρόλος του Rico, σίγουρα όχι από την Denise Richards και σε καμία περίπτωση από τον Jake Busey που έχει παραδεχτεί και ο ίδιος, ότι δεν ξέρει γιατί έγινε ηθοποιός. Πέρα από αυτά, στην ταινία έχουμε πάνω από 1.400 κομπάρσους να πολεμάνε με ζωύφια και τον Verhoeven να τους έχει συντονίσει ικανοποιητικά.
Πέρα από όλα αυτά, νιώθεις πως παίζεις σε κάποιο video game της δεκαετίας του 90 με ξεπερασμένα γραφικά. Είναι εκείνη η εποχή που τα παιχνίδια τέτοια φύσης δεν ενδιαφερόντουσαν τόσο για την ιστορία, αλλά από την άλλη μπορείς να βρεις σίγουρα video games με πολύ καλύτερο σενάριο. Αλλά δεν έχει σημασία. Γιατί εδώ είναι ακριβώς αυτή η ολική μετριότητα που σε τραβάει και δίνει το cult στοιχείο. Όσο περισσότερο περνούσαν τα χρόνια, τόσο πιο κλασσική γινόταν αυτή η ταινία και λίγοι άνθρωποι ξέρουν πως έχουν γυριστεί άλλες δύο ταινίες και ένα animated. Κατά ένα μαγικό τρόπο, η καλτίλα έκανε τόσο καλή δουλειά, που σήμερα οι ταινίες αυτές παρουσιάζουν ένα κινηματογράφο που, όπως είχε γράψει κάποτε το περιοδικό Empire, «έκανε ό,τι ήθελε».
Αν μη τι άλλο ας αναγνωρίσουμε αυτό. Με μέτρια υποκριτική, κακές σκηνές μάχης και αστεία γραφικά για την εποχή, είναι από τις ταινίες που λατρεύουν οι Φίλοι του Κακού Σινεμά και ο κόσμος που απλά κατεβάζει αμάσητες τις ταινίες για science fiction. Και καλά κάνει εδώ που τα λέμε γιατί, ούτως ή άλλως, αυτές οι ταινίες έχουν ένα ορκισμένο κοινό, που βλέπει πιο πέρα από τα μηνύματα που μπορεί να σου μεταδώσει μια ταινία. Γιατί;
Γιατί κάποιες φορές, θες απλά να πιάσεις ένα σακουλάκι πατατάκια και να γελάσεις με αυτό που βλέπεις. Τόσο απλά.
