Οι ταινίες είναι σαν τα πρώτα ραντεβού. Κάνουν εντύπωση στην αρχή, αλλά αν δεν έχουν δυνατό φινάλε, δεν τις θυμάσαι. Υπάρχουν τα φιλμ που βλέπεις, τα απολαμβάνεις, τα ξεχνάς και μετά πας παρακάτω, αλλά και εκείνα που το τελευταίο τους πλάνο σου φυτεύεται στον εγκέφαλο για πάντα. Κάποιες ταινίες δεν τελειώνουν απλώς. Σε στοιχειώνουν.
Δεν έχει σημασία αν βγήκες από την αίθουσα πριν πέντε, δέκα ή δεκαπέντε χρόνια. Το φινάλε τους σκάει ακόμα στο μυαλό σου όταν πιάνεις μια κουβέντα για σινεμά, όταν κάποιος λέει «συγκλονιστικό», ή όταν ακούς τη φράση “What’s in the box?”.
Τα πέντε παρακάτω φιλμ μας θύμισαν γιατί αγαπάμε το σινεμά, κυρίως όμως γιατί μπορεί να σου δώσει μια σκηνή που θα τη σκέφτεσαι ακόμα και χρόνια μετά. Άλλωστε, αν δεν σου μείνει κάτι όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους, τότε γιατί ήρθες στην προβολή;
1. Avengers: Infinity War (2018)
Tι θυμόμαστε κυρίως; Το Snap που πάγωσε την pop κουλτούρα
Δεν έχει σημασία αν είσαι fan της Marvel ή αν δηλώνεις «κουρασμένος» από τα superhero movies, όταν παιζόταν το Infinity War, ολόκληρος ο πλανήτης ήταν στα κάγκελα. Και το φινάλε; Πραγματικά συγκλονιστικό. Σοκαριστικό.
Ο Thanos κάνει snap τα δάχτυλα και ξαφνικά οι μισοί ήρωες εξαφανίζονται, έτσι απλά. Spider-Man, Black Panther, Doctor Strange, όλοι φύγανε σα ντουμάνι. Κι εσύ κάθεσαι στην καρέκλα σου και προσπαθείς να καταλάβεις αν αυτό που είδες ήταν αληθινό. Spoiler alert: ήταν. Και έπρεπε να περιμένεις έναν ολόκληρο χρόνο για να πάρεις απαντήσεις.
Ένα φινάλε που πήρε το φορμάτ της superhero ταινίας και του έριξε μια τεράστια σφαλιάρα, μέχρι να έρθει το «Avengers…Assemble» για να μας φέρει στα ίσια μας.
2. Se7en (1995)
Tι θυμόμαστε κυρίως; What’s in the f*cking box?
Δεν γίνεται να μιλάς για φινάλε και να μην αναφέρεις το Se7en. Ο David Fincher, στα πιο ψυχρά και αρρωστημένα του, μας παρέδωσε ένα τέλος που κανείς δεν ήταν έτοιμος τότε -αλλά και σήμερα- να δεχτεί.
Ο Brad Pitt, ο Morgan Freeman, ένας Kevin Spacey creepy as hell, και ένα κουτί. Ένα κουτί που δεν βλέπεις ποτέ τι έχει μέσα, αλλά το νιώθεις στο στομάχι σου. Είναι το είδος του φινάλε που σου κόβει την ανάσα, σου ρίχνει γροθιά στο στομάχι και μετά σε αφήνει να κάθεσαι με τα χέρια στο κεφάλι, να σκέφτεσαι: «Τι στο διάολο είδα τώρα;»… ακόμα και αν δεν το είδες ποτέ σου.
3. Inception (2010)
Tι θυμόμαστε κυρίως; Έπεσε ή δεν έπεσε το ρημάδι το τοτέμ;
O Christopher Nolan μάς έχει συνηθίσει σε φινάλε που αφήνουν το μυαλό μας να παίζει παλαμάκια από το μπέρδεμα. Αλλά το Inception το τερμάτισε.
Το spinning top γυρίζει. Και συνεχίζει να γυρίζει. Και λίγο πριν μάθεις αν τελικά ζει ή ονειρεύεται ο Dom Cobb... μαύρο. Τίτλοι τέλους. Ύστερα ασταμάτητα «τιιι;;;» στο κοινό της κινηματογραφικής αίθουσας και Reddit threads που κρατάνε μέχρι σήμερα.
Ήταν genius ή απλά κόλπο για να τσακωθούμε με τους φίλους μας μετά την προβολή; Ίσως και τα δύο. Ό,τι κι αν ήταν, μας άφησε με το μυαλό να σβουρίζει μαζί με το τοτέμ. Και θα το κάνει για πολλά χρόνια ακόμα
4. Saw (2004)
Tι θυμόμαστε κυρίως; Το φινάλε που έκανε το horror game... franchise!
Αν είδες το Saw το 2004, θυμάσαι την εμπειρία. Νομίζεις ότι έχεις καταλάβει τι παίζει, νομίζεις ότι ο καμένος τύπος στο πάτωμα είναι νεκρός, νομίζεις πολλά. Και λίγο πριν το φινάλε... σηκώνεται.
Ο Jigsaw αποκαλύπτεται, ο Adam ουρλιάζει, η μουσική βαράει στο τέρμα και εσύ παγώνεις. Είναι η απόλυτη σκηνή που γουρλώνεις τα μάτια και δεν ξέρεις τι θες να γίνει έκτοτε. Διότι αυτή η σκηνή που μόλις βίωσες είναι αρκετή για να κάνει takeover στο μυαλό σου.
Εκεί συνειδητοποιείς ότι δεν παρακολουθείς απλώς μια αιματοβαμμένη b-movie, αλλά κάτι που θα γεννήσει 10 ταινίες, prequels, spin-offs και escape rooms. Και το φινάλε δικαίως έκλεισε με τη φράση που γράφτηκε στην ιστορία: «Game over.»
5. There Will Be Blood (2007)
Tι θυμόμαστε κυρίως;I drink your milkshake!
Daniel Day-Lewis, ο απόλυτος μάστερ της υποκριτικής, στο πιο παρανοϊκό φινάλε της καριέρας του. Ο Daniel Plainview έχει ξεφύγει εντελώς, κάνει επίδειξη ισχύος, ταπώνει τον Eli, και μετά του πετάει ένα bowling pin στο κεφάλι. Κυριολεκτικά.
Η τελευταία σκηνή του There Will Be Blood είναι βίαιη, αστεία, σαρδόνια και πραγματικά παρανοϊκή. Είναι σαν να έβαλες Tarantino και Kubrick στο ίδιο δωμάτιο με πολύ ουίσκι η οποία καταλήγει με τον Day-Lewis στον κολοφώνα της παράνοιας να λέει «I’m finished» και να κάθεται σαν χασάπης μετά από σφαγή.
Ένα τέλος που δεν μπορείς να πάρεις στα σοβαρά, αλλά και δεν μπορείς να ξεχάσεις.
