Έχουν περάσει 23 χρόνια (όχι 28, αλλά ποιος μετράει;) από τότε που ο Danny Boyle και ο Alex Garland άλλαξαν τα πάντα στον κόσμο των ζόμπι με το 28 Μέρες Μετά. Γρήγορα ζόμπι, παγκόσμια κατάρρευση, Βρετανία-φάντασμα. Όλα εκεί σε μια κατάσταση σε ένα σοκ που δεν το είχαμε ξαναδεί από εποχής Romero.
Ο Aaron Taylor-Johnson κάνει το μαλλί της “Αποκάλυψης” να μοιάζει σχεδόν αγγελικό
Fast-forward στο σήμερα: το δίδυμο επέστρεψε με το 28 Years Later, και η ερώτηση είναι απλή «το έχουν ακόμα ή... ξέχασαν πώς γίνεται;
Η νέα ταινία πατάει γκάζι με την ίδια αγωνία που μας είχε συνηθίσει το original film, αλλά μπερδεύεται με το αν θέλει να μας κόψει την ανάσα ή να μας βάλει να αναλύσουμε τις κοινωνιολογικές συνέπειες της πανδημίας, του Brexit και της παγκόσμιας απομόνωσης.
Κι ενώ αυτό ακούγεται σαν να έχει κάποιο βάθος, ας είμαστε ειλικρινείς: αν θέλουμε στοχασμό, βλέπουμε ντοκιμαντέρ. Αν βάζουμε ταινία με ζόμπι, θέλουμε να τρομάξουμε τόσο που να χυθεί η μπίρα.
Ο Spike, οι άλφα, και ζόμπι με... προσθετικά προσόντα
Η ιστορία τοποθετείται σε ένα νησί off-shore (κυριολεκτικά), όπου μια κοινότητα επιζήσαντων ζουν σαν σύγχρονοι Ρομπέν των Δασών, με τόξα, βέλη, και αυστηρή πειθαρχία. Ο μικρός Spike (ναι, Spike) πηγαίνει με τον μπαμπά του στην απέναντι ακτή για να αποδείξει ότι είναι ατρόμητος, εκεί όμως θα συναντήσουν καθώς εκτός από τα γνωστά γρήγορα ζόμπι και κάποιες νέες παραλλαγές του ιού.
Τα «slow and lows» (δηλαδή κάτι μεταξύ ζόμπι που έκαναν ντελίβερι πίτσες και δεν σηκώθηκαν ποτέ από τον καναπέ τους «άλφα» φουσκωμένα, υπερστειρωμένα κτήνη που μοιάζουν να βγήκαν από το πρώτο Predator και την ομάδα του Arnold Schwarzenegger και το Apollo Creed.
Μάλιστα, ένας απ' αυτούς έχει και προσθετικό μόριο σε μέγεθος… προβλήματος. Γιατί; Επειδή μπορούν.
Το ταξίδι, το κάψιμο, και ο Fiennes που θυμίζει Brando στο Apocalypse Now!
Ο Spike, μετά από έναν αγωνιώδη αγώνα δρόμου επιστροφής, αποφασίζει να βρει έναν παλιό γιατρό που ίσως μπορεί να σώσει τη μητέρα του. Και εδώ είναι που ξεκινάει το road trip, το οποίο, για να μην σε κουράζει, ο Boyle το ντύνει με Kipling, WWI newsreels και κλασικό σινεμά, λες και να του μπήκε η άποψη «αν δεν καταλαβαίνεις τι κάνω, δεν είσαι αρκετά κουλ».
Όταν φτάνουμε στον γιατρό, τον Ralph Fiennes σε φουλ «τρελό γκουρού» mode που θυμίζει αρκετά Colonel Kurtz του Apocalypse Now!, η ταινία δείχνει για λίγο τα δόντια της. Ευτυχώς θα πούμε εδώ διότι ο Fiennes παραείναι καλός για να προσδώσει ποιότητα, όσο φορτωμένη, φιλόδοξη, αλλά λίγο εκτός ρυθμού και αν είναι η ταινία.
Ο τρόμος ήρθε δεύτερος
Αν κάτι έμαθαν οι κλασικοί του είδους αυτό είναι ότι το μήνυμα έρχεται μετά το σοκ. Ο τρόμος πρώτος και ύστερα η αλληγορία. Ο θεατής πρέπει πρώτα να ρουφήξει τη μπίρα του από την τρομάρα και μετά να σκεφτεί, «Τι παίζει με αυτά τα ζόμπι;» ή «μήπως αυτά τα ζόμπι είμαστε εμείς;»
Ο Garland και ο Boyle έστειλαν πρώτα το μήνυμα και ύστερα σκέφτηκαν πού θα βάλουν και μερικά ουρλιαχτά. Το αποτέλεσμα; Μια ταινία με τρομερή παραγωγή, καλές ερμηνείες, αλλά χωρίς το ένστικτο killer που έκανε το original film πραγματικά μοναδικό.
Το 28 Χρόνια Μετά είναι σαν το reunion του αγαπημένου σου συγκροτήματος: χαίρεσαι που γύρισαν, αλλά κάπου μέσα σου γνωρίζεις πως δεν θα παίξουν ποτέ ξανά το ίδιο κομμάτι με την ίδια όρεξη και τσαμπουκά.
Δεν χάνεις κάτι να το δεις αλλά κράτα μικρό καλάθι. Και φόρα και αθλητικό παπούτσι σε περίπτωση που τα «άλφα» σε πάρουν στο κυνήγι.
