Την πρώτη φορά που άκουσα το Dark Side Of The Moon ήταν Ιούλιος, κατακαλόκαιρο, ζέστη παντού, ήμουν δεν ήμουν 15 χρονών και φυσικά δεν είχα ιδέα από μουσική, τότε ακριβώς ξεκινούσα. Όλοι μας περάσαμε από κασέτες γεμάτες με Τρύπες και Βασίλη Παπακωσταντίνου, τις λιώσαμε, τις ξεπεράσαμε τελικά και πήγαμε λίγο πιο κάτω. Μετά ήρθαν οι Pink Floyd και κάπως μας έμαθαν κάτι νέο, κάτι καινούριο. Το Dark Side Of The Moon έκανε αυτό ακριβώς στον ψυχισμό μου, έκανε ένα ωραιότατο reset, μου άνοιξε πόρτες στο μυαλό που δεν φανταζόμουν ποτέ πως ήταν εκεί μπροστά μου. Ουσιαστικά το Dark Side Of The Moon άπλωσε το χέρι και μου άνοιξε την πόρτα της ψυχεδέλειας.
Pink Floyd: Ο δίσκος που δεν ακούσαμε ποτέ
Θυμάμαι βρισκόμουν στο δωμάτιο μου καθώς ετοιμαζόμασταν να πάμε για μπάνιο στην Αγία Πελαγία στο Ηράκλειο Κρήτης, εγώ καρφωμένος στο στερεοφωνικό με τις πρώτες νότες από το Money να ηχούν στον εγκέφαλο μου σαν ένα εξωπραγματικό διαπασών - η μάνα μου να ουρλιάζει να κάνω γρήγορα, να βάλω το μαγιό και να κατέβω για να φύγουμε. Μέχρι τότε ποτέ δεν είχαν ακούσει τέτοιο πράγμα, τέτοια παραγωγή, τέτοια ενορχήστρωση, σαν νερό, τόσο χυτή σαν ένα υπέροχο ποτάμι συναισθημάτων. Δεν ήξερα τίποτα τότε για την ιστορική μπάντα των Pink Floyd, μπορούσα όμως αμέσως να καταλάβω πως επρόκειτο για κάτι το πολύ σημαντικό για τη ζωή μου σαν μουσικού αλλά και σαν ακροατή. Το Dark Side Of The Moon θα με συντρόφευε για πολλά χρόνια μετά. Μπορεί σήμερα να μην το ακούω πλέον όσο παλιότερα, ξέρω όμως πολύ καλά να αναγνωρίζω τα σημάδια του πάνω στο γούστο μου.
Τι είναι όμως το Dark Side Of The Moon για την ιστορία της ψυχεδελικής μουσικής; Γιατί είναι τόσο σημαντικό άλμπουμ; Πέρα από τις προσωπικές εμπειρίες του καθενός μας, οι Pink Floyd κατάφεραν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους και να ηχογραφήσουν μία ηχητική βίβλο για όλους εκείνους τους πιστούς της ατμοσφαιρικής μουσικής.
Με την εξαιρετική παραγωγή του και τις τέλεια ομαλές συνθέσεις του, το The Dark Side Of The Moon ήταν το ψυχεδελικό μνημείο για τη ροκ γενιά του εβδομήντα: ένα άλμπουμ που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να δοκιμάσει το στερεοφωνικό σου, να γίνει το soundtrack για ένα εφηβικό (και όχι μόνο) ερωτικό σου ραντεβού, να σας κάνει να σκεφτείτε και να αλλάξετε ακόμη και την ίδια τη ζωή σας. Τα θέματά του ήταν αρκετά ασαφή ώστε να καταντήσουν ξεπερασμένα – ο πόλεμος είναι κακός, ο πλούτος είναι κακός, όλοι θα πεθάνουμε – αλλά η ασάφεια αυτή ενισχύθηκε από την οξύτητα και την ευφυΐα του Roger Waters και του David Gilmour, οι οποίοι είχαν στα χέρια τους τον πιο σύγχρονο εξοπλισμό της εποχής.
Σίγουρα πλέον δεν αντέχω να τον ακούσω άλλο. Πρέπει όμως να παραδεχτούμε πως χωρίς αυτόν το δίσκο πολλά που είμαστε σήμερα, μουσικά μιλώντας, δεν θα υπήρχαν. Αν σήμερα μου πεις πως θέλεις να ακούσεις αυτό το δίσκο για πρώτη φορά, θα σου πω να τον λιώσεις, να τον αφήσεις να μιλήσει με τον δικό του τρόπο μέσα σου. Ο δίσκος αυτός έχει όρια όμως, όρια που υποβάλλονται μάλλον από την ίδια την ποπ κουλτούρα. Αυτός ο δίσκος είναι φτιαγμένος για να πουλάει σαν ζεστό ψωμί και να προκαλεί ευφορία σε όποιον τον ακούει. Και κάπου εδώ βρίσκεται η ιδιοφυία του.
Οι Pink Floyd χρειάστηκαν ένα απίθανο σύνολο περιστάσεων για να φτάσει το The Dark Side of the Moon να είναι αυτό που είναι σήμερα, ακόμη κι αν το σύνολο μοιάζει υπερβολικά απλό, τίποτα από πίσω δεν ήταν όσο απλό ακούγεται. Η μεγαλύτερη τραγωδία τους, δηλαδή η αποχώρηση του Syd Barrett από τη μπάντα λίγα χρόνια πριν λόγω ψυχολογικής κατάρρευσης, έπρεπε να παραγκωνισθεί λόγω της έμπνευσης αλλά και της συνέχειας της μπάντας.
Όταν οι Pink Floyd προσγειώθηκαν στη Σελήνη
Ο Roger Waters έπρεπε να ανακαλύψει ξανά την ικανότητά του για φιλοσοφικούς και ανθρωπιστικούς στίχους. Ο David Gilmour και ο Richard Wright έπρεπε να βρουν τις φωνές τους, τόσο ως τραγουδιστές όσο και ως συνθέτες. Ο Nick Mason αναγκάστηκε να γεφυρώσει τους σταθερούς ροκ ρυθμούς του με την τάση του για κινηματογραφικούς πειραματισμούς. Το συγκρότημα έπρεπε να κάνει ένα απίστευτο ελιγμό, συνδυάζοντας τις επικές progressive rock συνθέσεις του με το πιο φιλικό προς την ποπ υλικό. Η Σκοτεινή Πλευρά της Σελήνης, τελικά, τα καταφέρνει όλα αυτά και με το παραπάνω.
Παιδάκι 3 χρονών παίζει ντραμς σαν να είναι ο Mason των Pink Floyd
Το The Dark Side Of The Moon είναι ίσως το πιο ψυχεδελικό ποπ άλμπουμ, μαζί με τιτάνες όπως το Sgt Pepper's Lonely Heart Club Band των Beatles και το Their Satanic Majesties Request των Rolling Stones, συμπληρώνει την Αγία Τριάδα της ψυχεδελικής ποπ.
Κάθε υπεύθυνος και συνειδητοποιημένος μουσικός φαν εκεί έξω πρέπει να έχει στη δισκοθήκη του αυτό το παράξενο διαμάντι που τελικά λάμπει ακόμη μέχρι σήμερα το ίδιο έντονα όσο τότε.
