Σε μια από τις διασημότερες φράσεις του ο Τέοντορ Αντόρνο έλεγε πως «είναι βάρβαρο να γράφει κανείς ποιήματα μετά το Άουσβιτς».
Ήταν αδύνατο για έναν καλλιτέχνη –και κατ’ επέκταση για οποιονδήποτε– να αφουγκραστεί τη ζωή μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, προσπερνώντας το μέγεθος της φρίκης για το οποίο ήταν ικανή η ανθρωπότητα.
Για μια οδυνηρή μεταβατική περίοδο νικητές και ηττημένοι έμειναν με τσακισμένη ψυχολογία να προσπαθούν να στήσουν ξανά τη ζωή τους.
Βρισκόμαστε στο Λένινγκραντ του 1945.
Ο πόλεμος μόλις έχει τελειώσει, με τη πόλη να βγαίνει νικήτρια αλλά βαριά λαβωμένη από τη Πολιορκία των 900 ημερών.
Η Iya είναι μια νεαρή κοπέλα που, μετά την αποστράτευσή της, προσπαθεί να επιβιώσει με τον 3χρονο γιο της, εργαζόμενη ως νοσηλεύτρια σε ένα νοσοκομείο όπου περιθάλπονται οι στρατιώτες με σωματικά ή/και ψυχολογικά προβλήματα, πριν επιστρέψουν στον έξω κόσμο.
Η ίδια έχει να διαχειριστεί το δικό της μετα-τραυματικό σύνδρομο που της προκαλεί σε τυχαίους χρόνους παράλυση με τους μύες της να παγώνουν, τη φωνή της να κλείνει και να στέκεται ακούνητη, κάτι που και λόγω του μεγάλου ύψους της, της έχει χαρίσει το ψευδώνυμο dylda (σε ελεύθερη μετάφραση το δικό μας “ξυλάγγουρο”).
Αυτό είναι το trailer της νέας ταινίας του Wes Anderson.
Ένα τραγικό συμβάν και αμέσως μετά η επιστροφή από το μέτωπο της φίλης και συμπολεμίστριάς της, Masha, προκαλεί νέες αναταράξεις στην ήδη ανήσυχη ζωή της…
Η ταινία σε αφήνει με ανοιχτό το στόμα, ο ρεαλισμός της σπάει κόκαλα.
Είναι εμπνευσμένη από το βιβλίο «Ο πόλεμος δεν έχει πρόσωπο γυναίκας» της νομπελίστριας Σβετλάνα Αλεξίεβιτς.
Βασικές πρωταγωνίστριες δύο γυναίκες –ανατριχιαστικές στις σπινθηροβόλες ερμηνείες τους οι Βικτώρια Μιροσνιτσένκο και Βασίλισα Περελίτζινα– οι οποίες προσπαθούν να επιζήσουν στο μεταπολεμικό Λένινγκραντ.
Η μία υποφέρει από εγκεφαλική βλάβη εξαιτίας ενός τραύματος σε μάχη, ενώ η άλλη επιστρέφει νικήτρια από το Βερολίνο έχοντας χάσει τον εαυτό της εξαιτίας των τραυματικών εμπειριών που έζησε στη γερμανική πρωτεύουσα.
Οι σωματικές και ψυχολογικές ουλές, τα σημάδια ερειπίων μιας πόλης που μόλις συνέρχεται, οι σχέσεις εξουσίας και έρωτα, αλλά και ένα συνταραχτικό πλέγμα σχέσεων που καθορίζει τις ζωές των ηρωίδων, είναι τα στοιχεία μιας οδυνηρής αλλά και λουσμένης στο έντονο φως (της ελπίδας;) ταινίας που αναζητά την κάθαρση μέσα στην απλότητα και τη λιτή αλήθεια.
Η ταινία αντιλαμβάνεται κυνικά το σεξ ως αναισθητικό, κάτι μακάβριο και ζωώδες που προσφέρει διαφυγή από έναν κόσμο στα πρόθυρα της τρέλας.
Ενώ λοιπόν εσωτερικεύεται αυτή η ανεξέλεγκτη μείξη έλξης και απόγνωσης, κανένας χαρακτήρας δεν παραλογίζεται ούτε αναζητά την εκδίκηση.
Κινούνται ατάραχα, ξεχασμένα σαν ανθρώπινα συντρίμμια ανάμεσα σε γκρεμισμένα κτίρια.
Ο Μπαλάγκοφ κάνει χειροπιαστή τη θλίψη τους, αλλά την ίδια στιγμή επιφυλάσσει σε μία από τις ηρωίδες μια μοναδική διέξοδο: να αποκτήσει παιδιά και μέσω της μητρότητας να νιώσει ξανά άνθρωπος και να βρει νόημα στο χάος γύρω της.
Εξάλλου, αμφότερες καλούνται να διαχειριστούν μία ανυπολόγιστη ψυχολογική εξάντληση έπειτα από χρόνια έντασης και αβεβαιότητας η οποία δεν τους επιτρέπει να ανασάνουν.
Ο Κάντεμιρ Μπαλάγκοφ, πνευματικός κληρονόμος και μαθητής των Αλεξάντερ Σοκούροφ και Αλεξέι Γκέρμαν, βραβεύτηκε στο πρόσφατο Φεστιβάλ Καννών για την υπαινικτική σκηνοθεσία και την εικαστική του δύναμη.
Δες το παρακάτω άλμπουμ για να δεις στιγμιότυπα από την ταινία:
