«Θέλω να βοηθήσω, θέλω να βοηθήσω», φώναξε υστερικά ο James. Ήταν μόλις τεσσάρων χρονών. Σε αυτή την ηλικία, δύσκολα θα βρεις παιδιά που μπροστά σε ένα αιματηρό δυστύχημα, το πρώτο που θα σκεφτούν, είναι να δώσουν μια χείρα βοηθείας. Λίγο πριν, είχε δει ένα αναποδογυρισμένο αυτοκίνητο και μια οικογένεια Ινδιάνων διασκορπισμένη γύρω από αυτό. Υπήρχαν αίματα που, αργά η γρήγορα, λόγω της ζέστης που επικρατούσε στην έρημο, θα άφηναν το αποτύπωμά τους στη καυτή άσφαλτο του Albuquerque. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, αποτυπώθηκε και η στιγμή στο υποσυνείδητο του James. Αιώνια και σαν ξερό ινδιάνικο αίμα στο δρόμο.
«Πεθαίνουν, πεθαίνουν», συνέχισε να ωρύεται καθώς η μητέρα του προσπαθούσε να τον κρατήσει μετά βίας στην αγκαλιά της. Την ώρα που το αυτοκίνητο που επέβαινε αυτός και η οικογένειά του πέρασε δίπλα από τους μελλοθάνατους, ο χρόνος υπέστη κάτι που οι επιστήμονες προσπαθούν να καταφέρουν για χρόνια. O χρόνος βρέθηκε να κυλά πιο αργά από το συνηθισμένο. Το ένα δευτερόλεπτο, έμοιαζε να κράτησε τρία. Τότε, συνέβη αυτό που χαρακτήρισε ως την πιο σημαντική στιγμή στη σύντομη ζωή του. Ένας Ινδιάνος, αφήνοντας οριστικά τον κόσμο αυτό, ελευθέρωσε το πνεύμα του και εκείνο βρήκε νέα κατοικία στο σώμα του μικρού τότε James. Εκείνη ήταν η στιγμή που γεννήθηκε ο Jim Morrison και όχι όταν βγήκε από τη μήτρα της μητέρας του. Τα επόμενα χρόνια, θα κάνει συχνή αναφορά αυτού του περιστατικού μέσα από τους στίχους του στα τραγούδια Dawn’s Highway, Peace Frog και Ghost Song.
Έγινε κάτι τέτοιο στην πραγματικότητα; Μάλλον όχι. Σύμφωνα με τη βιογραφία του Morrison, No One Gets Out Alive, η οικογένειά του πέρασε μπροστά από ένα ατύχημα Ινδιάνων και ο James αναστατώθηκε από την εικόνα. Στο βιβλίο The Doors, o πατέρας του, όπως και η αδερφή του, υποστηρίζουν πως κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ και πως όλα αυτά, ήταν δημιούργημα ενός παιδικού μυαλού.
Ο Jim Morrison, έδειξε πως από τη γέννησή του μέχρι τα 27 του χρόνια, είχε για όπλο μια φυσική οξυδέρκεια, σαν αυτή που καταλαμβάνει μεγάλο χώρο στο μυαλό κάθε επαγγελματία ταραχοποιού. Η φαντασία του, όμως, αν κρίνουμε από τους στίχους του, ήταν ακόμα μεγαλύτερη από αυτή. Ναι, τελικά ήταν δημιούργημα του ανήσυχου μυαλού του. Δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα όνειρο. Έχει σημασία; Καμία. Αυτό που έχει σημασία, είναι πως έκανε το λάθος να σατιρίσει τη ζωή με επιπόλαιο τρόπο, νομίζοντας πως είναι αθάνατος. Αρκετοί, είναι η αλήθεια, έχουν αυτό το αίσθημα όταν είναι νέοι. Εκείνος όμως το τράβηξε, το ξεχείλωσε, έκανε τη ζωή να μοιάζει με γελοίο παιχνίδι. Ίσως έτσι ήθελε να τη ζήσει, ίσως έτσι να είναι τελικά η ζωή.
Στις 3 Ιουλίου του 1971 στο Παρίσι, η τότε κοπέλα του, Pamela Courson, τον βρήκε νεκρό μέσα στη μπανιέρα. Η τελευταία του αναπνοή, το τελευταίο του blues, δόθηκε όπως ακριβώς έδωσε ο Ινδιάνος στον μικρό τότε James το είναι του. Στο έδαφος και αγχομαχώντας. Το πνεύμα του Morrison, ίσως πέρασε σε κάποιον περαστικό, κάποιο λιγότερο αφελή και περισσότερο τυχερό από τον τον ίδιο.
Shaman's Blues:
