All hail στο μικρό, πλαστικό θαύμα της καθημερινότητας. Ο πιστός μας σύντροφος στο γραφείο, η ασπίδα σου απέναντι στο delivery, το τάμα της μάνας σου σε μορφή τετράγωνη. Για άλλους είναι ένα απλό σκεύος φαγητού. Για σένα, όμως, είναι τρόπος ζωής.
Κάθε πρωί, την ώρα που άλλοι αρπάζουν έναν καφέ και τρέχουν να προλάβουν το μετρό, εσύ κρατάς το ταπεράκι σου σαν ιερό δισκοπότηρο. Το κουδουνίζεις ελαφρά για να σιγουρευτείς ότι δεν έχει χυθεί το φαγητό (αν και μέσα σου ξέρεις πως έχει, πάντα έχει). Μυρίζεις λίγο τη σάλτσα που διέρρευσε, και με μια γλυκιά αποδοχή σκέφτεσαι: “Ε, δεν βαριέσαι. Κάποιος θα καθαρίσει το σακίδιο. Πάλι εγώ δηλαδή.” Μπαίνεις στη δουλειά. Οι συνάδελφοι αρχίζουν τα «Καλημέρα» κι εσύ χαμογελάς με αυτοπεποίθηση: έχεις ταπεράκι. Δεν είσαι πια έρμαιο της καντίνας που πουλάει τυρόπιτα με τιμή μεταχειρισμένου iPhone. Είσαι οργανωμένος, προνοητικός, ταπερακωμένος.
Και μετά έρχεται εκείνη η ιερή στιγμή: 13:30. Ώρα φαγητού. Κάποιος λέει “πάμε για σουβλάκι;” και τότε σηκώνεις το βλέμμα σου με βλέμμα μοναχικού ήρωα, χαμογελάς ήρεμα και λες:
«Όχι, παιδιά… έχω ταπεράκι». Η σιωπή πέφτει βαριά. Σε κοιτούν με δέος. Εσύ τοποθετείς προσεκτικά το πολύπαθο μπολάκι πάνω στο γραφείο. Το ανοίγεις με το χαρακτηριστικό τσουφ του καπακιού, αυτόν τον ήχο που σημαίνει ότι εκεί μέσα υπάρχει σπιτική αγάπη. Ή φακές. Ανάλογα τη μέρα.
Ξαφνικά, όλο το γραφείο γεμίζει αρώματα. Αν είσαι τυχερός, έχεις μακαρόνια με κιμά και όλοι ζηλεύουν. Αν είσαι άτυχος, έχεις μπρόκολο και όλοι ανοίγουν παράθυρα. Αλλά δεν πειράζει, γιατί αυτό είναι το δικό σου φαγητό. Ξέρεις ποιος το έφτιαξε, ξέρεις τι έχει μέσα, και -κυρίως- δεν χρειάζεται να δώσεις 12 ευρώ για κάτι που θα σε πεινάσει σε μισή ώρα.
Το ταπεράκι είναι δήλωση. Είναι statement. Είναι «εγώ είμαι άνθρωπος που οργανώνει τη ζωή του». Είναι το «έχω κάνει meal prep από Κυριακή κι ας έφαγα τις τηγανητές πατάτες που προόριζα για Τρίτη». Είναι το «προτιμώ να κουβαλάω 3 πλαστικά κουτάλια και να ψάχνω πιρούνι στο συρτάρι της Αγγελίνας, παρά να πληρώσω για σαλάτα που μοιάζει με ποινή φυλακής».
Υπάρχει, βέβαια, κι η άλλη κατηγορία: οι αιώνιοι δανειστές. Αυτοί που πάντα λένε «Αχ, τι έφερες σήμερα;» και λίγο μετά βρίσκεις το πιρούνι τους βυθισμένο στο ρύζι σου “για να δοκιμάσουν”. Κι εσύ, καλός άνθρωπος, τους αφήνεις. Αλλά μέσα σου, βαθιά, ορκίζεσαι πως την επόμενη φορά θα βάλεις έξτρα πιπέρι. Πολύ έξτρα. Κάποιοι παίρνουν το ταπεράκι τους και το ζεσταίνουν στον φούρνο μικροκυμάτων. Άλλοι, πιο τολμηροί, το τρώνε κρύο, λέγοντας πως “έτσι κρατάει πιο πολύ η γεύση”. Η αλήθεια είναι πως απλώς βαριούνται να περιμένουν στην ουρά του φούρνου. Και πάντα υπάρχει εκείνος που ξεχνά το ταπεράκι του στο γραφείο Παρασκευή απόγευμα, και Δευτέρα πρωί έχει μέσα του δημιουργηθεί νέα μορφή ζωής, έτοιμη να ζητήσει δικαιώματα. Το ταπεράκι είναι και θέμα κουλτούρας. Άλλος έχει το φτηνό, διαφανές, γρατζουνισμένο. Άλλος φέρνει τάπερ τύπου "Tupperware Deluxe Edition", με διπλό καπάκι, διαχωριστικά και θήκη για σάλτσα. Υπάρχουν και οι “eco” τύποι με γυάλινο, βαρύ σαν dumbbell. Αυτοί συνήθως έχουν και μαντηλάκι μικροϊνών να το σκουπίζουν μετά. Όλοι, όμως, ανήκουμε στην ίδια φυλή: τη Φυλή του Ταπερακίου. Και καλύτερα γιατί ποτέ δεν ξέρεις αν θα σου τύχει αυτό εδώ.
Και στο τέλος της μέρας, το ταπεράκι δεν είναι μόνο φαγητό. Είναι συνέπεια. Είναι νοικοκυροσύνη σε κουτάκι. Είναι μια υπενθύμιση ότι, παρά το χάος, εσύ έχεις τουλάχιστον ένα πράγμα υπό έλεγχο: το μεσημεριανό σου. Γιατί, ας το παραδεχτούμε, μπορεί να μην ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο στη δουλειά, μπορεί να αλλάξει το project, το ωράριο, ακόμα κι ο προϊστάμενος.
Αλλά το ταπεράκι σου θα είναι πάντα εκεί, πιστό, πεισματάρικο και λίγο μυρωδάτο.
Έτοιμο να σου θυμίσει ότι είσαι ενήλικας που προσπαθεί.
