Αυλή με αυλή, σπίτι με σπίτι, περιουσία με περιουσία, η φωτιά που ξέσπασε το μεσημέρι της Πέμπτης στην Παλαιά Φώκαια δεν άφησε περιθώρια. H μαύρη κηλίδα που ξεκίνησε τις προηγούμενες μέρες στη Χίο, δυστυχώς επεκτάθηκε σαν πανδημία και στην Αττική και δεν χρειάστηκε και πολύ για να φτάσει στις γειτονιές. Κάποια σπίτια φαίνεται να παραδίδονται στις φλόγες, τη στιγμή που οι κάτοικοι βλέπουν την καταστροφή να σαρώνει τον τόπο τους. Κι εμείς, γι’ ακόμα μία φορά, παρακολουθούμε αποσβολωμένοι ένα γνώριμο έργο που προβάλλεται κάθε καλοκαίρι, μόνο που δεν είναι ταινία. Είναι η πραγματικότητα που φλέγεται.
Στο σημείο επιχειρούν αυτή τη στιγμή 90 πυροσβέστες, 3 ομάδες πεζοπόρων της 1ης και 4ης ΕΜΟΔΕ, 28 οχήματα, 8 αεροσκάφη και 5 ελικόπτερα. Ό,τι έχουμε, το ρίχνουμε για να σώσουμε ό,τι προλάβουμε. Μα η καταστροφή έχει ήδη γράψει τα πρώτα της κεφάλαια. Το ερώτημα, όπως πάντα, δεν είναι τι κάνουμε την ώρα της κρίσης. Αλλά γιατί, γι’ άλλη μια φορά, φτάσαμε ως εδώ.
Κάψαμε ξανά τη Γη και την ψυχή μας
Είναι απίστευτο το πόσο προβλέψιμο έχει γίνει το μοτίβο της καταστροφής. Καύσωνας, έντονοι άνεμοι, ξερόχορτα και μία σπίθα. Είτε από ανθρώπινη αμέλεια, είτε από εμπρηστική πρόθεση, είτε από έναν «κακό υπολογισμό», όλα είναι αρκετά για να γίνει στάχτη ένα ολόκληρο τοπίο. Το έχουμε δει. Το έχουμε ζήσει. Το φωνάζουν και οι πινακίδες στις Εθνικές Οδούς: «ΠΡΟΣΟΧΗ – ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΠΥΡΚΑΓΙΑΣ». Κι όμως, πάντα κάποιος θα κάνει λάθος ή κάτι με δόλο.
Πάντα κάποιος θα προκαλέσει το αναπόφευκτο
Έχουν ειπωθεί όλα: για τα καλώδια, για τις παράνομες χωματερές, για τα οικόπεδα και τις «περίεργες» συμπτώσεις που φέρνουν φωτιές κοντά σε περιοχές που αργότερα «καθαρίζονται» για αξιοποίηση. Αλλά το θέμα δεν είναι μόνο η έρευνα. Είναι η μνήμη. Και η μνήμη μας, δυστυχώς, κρατάει όσο και ο τηλεοπτικός χρόνος των έκτακτων δελτίων. Μέχρι να περάσει η πρώτη μπόρα και να πέσει ο κουρνιαχτός.
Πίσω, όμως, από όλα αυτά υπάρχει ο άνθρωπος. Ο απερίσκεπτος, ο εγκληματικά αμελής, ο αδιάφορος. Αυτός που πετάει τσιγάρο από το παράθυρο. Που καθαρίζει τον κήπο του με φωτιά. Που βλέπει τη φύση όχι ως ανάσα αλλά ως εμπόδιο. Και στο τέλος; Πληρώνουν άλλοι.
Κάθε φορά λέμε πως δεν πάει άλλο. Κάθε φορά πάει. Μέχρι το επόμενο καλοκαίρι. Μέχρι την επόμενη σπίθα. Μέχρι την επόμενη Παλαιά Φώκαια. Κι αν κάτι πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι η φύση πάντα επιστρέφει. Αλλά ποτέ δεν ξεχνά. Και κάποια στιγμή, θα πάψει να συγχωρεί.
