Οι ιστορίες που πιάνουν την κοινή γνώμη από τους ώμους και την ταρακουνούν, δύσκολα μπορούν να αποφύγουν μια ελάχιστη μεταφυσική διάσταση και σίγουρα δεν μπορούν να αποφύγουν μια εκτεταμένη συζήτηση που θα έχει κοινωνικές, πολιτικές, ακόμα και φιλοσοφικές προεκτάσεις. Αφήνοντας στην άκρη τις θεωρίες για «κατάρα» του Τιτανικού που συμπαρασύρει στον θάνατο ότι προσπαθεί να τον ακουμπήσει, η ιστορία των 5 πλουσίων τουριστών που προσπάθησαν να προσεγγίσουν το διασημότερο ναυάγιο, θα μπορούσε να πει κάποιος ότι έχει στοιχεία ύβρεως με την έννοια της αρχαίας τραγωδίας.
Το ίδιο το ναυάγιο του Τιτανικού είχε τέτοια στοιχεία, το αβύθιστο πλοίο που βυθίστηκε στο παρθενικό του ταξίδι συμπαρασύροντας πάνω από 1500 ανθρώπους σε έναν υγρό τάφο. Οι πλούσιοι νεκροί του Τιτανικού κέρδισαν περισσότερη διασημότητα από τους φτωχοδιάβολους των αμπαριών, ωστόσο η θάλασσα είναι αμείλικτη, ο άνθρωπος προσπαθεί να δαμάσει τη θάλασσα από τις απαρχές του πολιτισμού και το μόνο που έχει καταφέρει είναι να επιβιώνει ως είδος και όχι σαν μονάδα.
Ένα και μόνο στατιστικό αρκεί για να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τη δύναμη της θάλασσας σε αυά τα βάθη, είναι περισσότεροι οι άνθρωποι που έχουν ταξιδέψει στο διάστημα, παρά αυτοί που έχουν καταδυθεί σε τέτοια βάθη. Είναι δύσκολο να κατανοήσουμε πώς γίνεται να είναι πιο δύσκολο να προσεγγίσουμε ένα σημείο στη Γη σε ένα στοιχείο με το οποίο είμαστε σε τόσο άμεση σχέση και επαφή και ταυτόχρονα να είναι πιο εύκολο να ταξιδέψουμε έξω από την ατμόσφαιρα με μία τεχνολογία που δεν έχει κλείσει ούτε αιώνα.
Ίσως να είναι αυτή η δυσκολία, η αίσθηση του ακατόρθωτου, που δίνει το κίνητρο σε κάποιους να δώσουν μια περιουσία για να φτάσουν εκεί που δεν έχει φτάσει ποτέ κανείς. Το ναυάγιο του Τιτανικού είναι η αφορμή, η αιτία είναι ένα κράμα της φύσης του ανθρώπου να κάνει το κάτι παραπάνω μαζί με τη ματαιοδοξία. Μια ματαιοδοξία που μπορεί να γίνει θανάσιμη για κάποιον που νομίζει ότι μπορεί να αγοράσει τη θέση του στην ιστορία.
Μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ τι έγινε σε αυτό το βαθυσκάφος, δεν θα μάθουμε ποτέ τις τελευταίες λέξεις και σκέψεις του πληρώματος, ούτε αν ο πατέρας που επέβαινε πρόλαβε να αγκαλιάσει τον γιο του. Αυτό το ιδιότυπο ριάλιτι είχε θεατές όλους εμάς, αλλά οι πρωταγωνιστές είχαν κρυφτεί στην αφάνεια και την αμφιβολία πολύ πριν την επίσημη ανακοίνωση του θανάτου τους. Όλες αυτές τις ημέρες που βλέπαμε την αντίστροφη μέτρηση του αποθέματος οξυγόνου, η μάχη δινόταν έξω από το βαθυσκάφος. Διασώστες, ακτοφυλακή, μια πολυεθνική δύναμη που ήξερε ότι δίνει έναν άνισο αγώνα του 1% γιατί δεν γινόταν να μείνει με σταυρωμένα χέρια.
Φυσικά και κάποιοι είδαν με χαιρεκακία τον θάνατο 5 πλουσίων, είναι απλά η άλλη όψη του νομίσματος όσων χάρηκαν με τον θάνατο κάποιων άλλων στη θάλασσα, ανοιχτά της Πύλου πριν από λίγες ημέρες. Και οι δύο χαιρέκακες πλευρές διαπράττουν τη δική τους ύβρη που δεν είναι μόνο απέναντι στις ανθρώπινες ζωές. Είναι ακόμα μεγαλύτερη η αυθάδεια απέναντι στη δύναμη της θάλασσας και σε μια χώρα όπως στην Ελλάδα. Ένα μεγάλο κομμάτι του μεγαλείου του ελληνισμού από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας, βασίζεται σε αυτήν ακριβώς τη σχέση σεβασμού που είχαμε απέναντι σε αυτή την ανίκητη δύναμη. Η θάλασσα δεν δαμάζεται, ούτε υποτάσσεται. Μπορούμε μόνο να τη σεβόμαστε και να προσπαθούμε να κάνουμε ειρήνη μαζί της.
