Όταν ο Chris Rock πιάνει το μικρόφωνο, τότε όλοι ξέρουν πως δεν πρόκειται να χάσει την ευκαιρία για λίγο παλιό καλό roasting. Αυτή τη φορά το έκανε ενώ κλήθηκε να παρουσιάσει ίσως το πιο σοβαρό από τα βραβεία, αυτό για το καλύτερο ντοκιμαντέρ. Το ζεύγος Smith είναι προσφιλής στόχος σχολιασμού το τελευταίο διάστημα, όχι μόνο από τον Chris Rock που έχει περιλάβει ουκ ολίγες φορές τους Will και Jada, αλλά από όλους μιας και οι πολυάριθμες συνεντεύξεις που δίνουν με αχρείαστες πολύ προσωπικές πληροφορίες τους έχουν μετατρέψει σε cringe μαϊντανούς. Αλλά αυτή τη φορά ήταν εντελώς άλλο φρούτο.
Στο βίντεο που πλέον έχουν δει όλοι, ο Chris Rock κάνει μια αναφορά στο G.I. Jane στην ταινία όπου η Demi Moore ξυρίζει το κεφάλι της στο πλαίσιο της εκπαίδευσής της στις Ειδικές Δυνάμεις. Το κεφάλι της του θύμισε το κεφάλι της Jada Smith και γι’αυτό σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να πρωταγωνιστήσει σε ένα sequel του G.I. Jane. Η Jada Smith παλεύει με την αλωπεκία και έχει μιλήσει αρκετές φορές για τον τρόπο που την αντιμετωπίζει. Στην τελευταία φορά που αναφέρθηκε σε αυτή είχε ξυρίσει το κεφάλι της και ανακοίνωσε πως το πήρε απόφαση να ζήσει με αυτή και να σταματήσει να κρύβεται, όσο δύσκολο κι αν είναι. Προφανώς ο Chris Rock το ήξερε αυτό, το ξέρουν μέχρι και τα λευκά γράμματα στην πλαγιά του Hollywood και κάπου εκεί έχασε την μπάλα.
Ο Chris Rock ανήκει σε εκείνους του κωμικούς οι οποίοι είναι ιδιαίτερα ανήσυχοι για την επέλαση της πολιτικής ορθότητας στον χώρο της κωμωδίας και πολλές φορές ο τρόπος που επιλέγει να υπερασπιστεί τη δική του οπτική είναι ένα ακόμα πιο χοντροκομμένο αστείο. Είναι μια μορφή δράσης-αντίδρασης, αν σου λένε από το 1 μέχρι το 100 θα πας μέχρι το 70 γιατί αυτό είναι πια το όριο της κοινωνικά αποδεκτής και πολιτικά ορθής σάτιρας, αυτός θα το πάει στο 120 για μπορέσει μετά να υπερασπιστεί στο παζάρι το 100 που ήταν και ο πραγματικός του στόχος. Το πρόβλημα με αυτό το παραπάνω 20άρι είναι ότι γίνεται για να γίνει, τις περισσότερες φορές είναι ανέμπνευστο, τραβηγμένο από τα μαλλιά, προσβλητικό και το χειρότερο από όλα για ένα αστείο, δεν είναι αστείο τελικά.
Τα αστεία πάνω σε θέματα υγείας, είτε αυτά έχουν να κάνουν με κάποια μορφή αναπηρίας ή δυσμορφίας καλώς έχουν αποβληθεί από τη σφαίρα του δημοσίου λόγου και δεν έπρεπε να περιμένουμε την όποια πολιτική ορθότητα για να πάψει η σκατοψυχιά με τη μορφή χιούμορ. Αν το πρόβλημα του Chris Rock είναι η πολιτική ορθότητα ή το γεγονός ότι το ζεύγος Smith έχει γίνει τηλεμαϊντανός με τα προσωπικά του, είχε πεδίον δόξης λαμπρό για να πει κάτι πραγματικά αστείο αντί για ένα προεφηβικό αστείο.
Από την άλλη πλευρά κανείς δεν περίμενε την αντίδραση του Will Smith. Ανέβηκε στη σκηνή σαν να πήγε να παραλάβει το αγαλματίδιο, το οποίο φυσικά παρέλαβε λίγο αργότερα για την κατηγορία που ήταν υποψήφιος, και αντί χειραψίας έριξε μπουνιά ή σφαλιάρα, μένει να διευκρινιστεί αυτό, ζητώντας από τον κωμικό να μην πιάνει στο στόμα του τη γυναίκα του. Δίκαιη η οργή του και κανείς δεν μπορεί να υπερασπιστεί το αστείο του Will Smith, αλλά μήπως η αντίδρασή του προκαλεί περισσότερα προβλήματα από όσα θεωρητικά θα έλυνε;
Ο Will Smith είναι ένα δημόσιο πρόσωπο και ένας πολύ καλός ηθοποιός, το Oscar που πήρε λίγο αργότερα ήταν η πιο εμφατική απόδειξη γι’αυτό. Αυτές οι ιδιότητες τον καθιστούν και πρότυπο για εκατομμύρια ανθρώπους εκεί έξω από μικρά παιδιά μέχρι μεσήλικες. Από τη μία κανείς δεν φαίνεται να λυπάται για τον Chris Rock και σίγουρα μια μπουνιά δεν θα τον κάνει λιγότερο αιχμηρό στο μέλλον, ίσως μόνο λίγο πιο σκεπτόμενο. Από την άλλη δημιουργείται ένα προηγούμενο το οποίο στο άμεσο μέλλον φέρει εξίσου βίαιες συμπεριφορές αν κάποιος βρει ένα αστείο προσβλητικό, ανεξάρτητα από το αν όντως είναι τέτοιο.
Ένα κακό αστείο αντιμετωπίζεται με το ίδιο νόμισμα, με γιούχα για να καταλάβει αυτός που το λέει πόσο φάουλ είναι. Η βία οδηγεί σε μια κλιμάκωση που κανείς δεν ξέρει που μπορεί να φτάσει, ειδικά σε μια χώρα σαν την Αμερική με την οπλοκατοχή να είναι νόμιμη και γενικευμένη.
Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε από το χθεσινό σκηνικό είναι η ψύχραιμη αντίδραση του Chris Rock που δεν έδωσε συνέχεια. Αρνήθηκε να καταθέσει μήνυση όταν τον προσέγγισε η αστυνομία του Los Angeles και ο Will Smith από την πλευρά του ζήτησε συγνώμη με δάκρυα στα μάτια από ολόκληρο τον κόσμο που είδε live το βίαιο ξέσπασμά του και είναι είναι επίσης κάτι που πρέπει να κρατήσουμε από το γεγονός.
Η πανδημία και οι καραντίνες τα δύο τελευταία χρόνια έφεραν τα νεύρα όλων μας σε οριακό σημείο και αυτό φάνηκε στην 94η τελετή απονομή των Oscars. Αν εξαιρέσουμε τη στιγμή έντασης μεταξύ των δύο αντρών, τότε τίποτα άλλο δεν είναι άξιο σημασίας και μνήμης. Αντί να δούμε μια γιορτή εξωστρέφειας του κινηματογράφου, γίναμε για ακόμα μια φορά μάρτυρες μιας τελετής που λειτουργεί σαν πρόωρο μνημόσυνο ενός κινηματογράφου που αργοπεθαίνει. Η γροθιά του Will Smith προς υπεράσπιση της συζύγου του ήταν τόσο παλιακή, όσο και τα Oscars και για αυτή την παρακμή δεν φταίει καμία πολιτική ορθότητα.
Όσο πιο γρήγορα η Ακαδημία σταματήσει να συμπεριφέρεται σαν γεροπαράξενος, άλλο τόσο πιο γρήγορα θα στρώσουν και τα υπόλοιπα παρατράγουδα γύρω από αυτήν. Η απέλπιδα προσπάθεια για χιούμορ του Chris Rock είναι το σύμπτωμα και όχι το πρόβλημα.
