Μπορεί κάποιοι νεαρότεροι του γράφοντος να μην έχουν προλάβει αυτή την εποχή και κάποιοι συνομήλικοί να την έχουν ξεχάσει, αλλά στα πρώιμα φοιτητικά μας χρόνια δεν είχαμε την τύχη και την τιμή του ευρυζωνικού ίντερνετ. Το YouTube ήταν που είχαμε ακουστά και τα video club ήταν πιο ακμαίες επιχειρήσεις κι από φωτοτυπάδικο παραμονές εξεταστικής.
Σε αυτούς τους μικρούς ναούς της ενοικιαζόμενης διασκέδασης διαμορφώθηκε η κινηματογραφική μας κουλτούρα. Χωρίς καμία διάθεση νοσταλγίας και ρομαντικοποίησης του παρελθόντος, είχε τη δική του γοητεία η ανακάλυψη ταινιών χωρίς τη βοήθεια του imdb. Χάρη στην κατηγοριοποίηση που είχαν τα video club μπορέσαμε να ξεφύγουμε αρκετά απο το mainstream κανάλι στο οποίο μας κρατούσαν τηλεόραση και εταιρείες διανομής και να δούμε αρκετά διαφορετικά πράγματα, ακόμα και μεταξύ τους.
Χάρη σε αυτή τη διαφοροποίηση καταφέραμε να δούμε από το Solaris του Ταρκόφσκι, μέχρι τις πρώτες ταινίες Jackass. Είναι κατανοητή η όποια εκτίμηση που θέλει την προηγούμενη πρόταση βαθιά υβριστική, όμως είναι αλήθεια πως ο ίδιος μηχανισμός μας οδήγησε και στα δύο αυτά κινηματογραφικά μονοπάτια. Έτσι για να δώσουμε κι ένα χειροπιαστό παράδειγμα αυτού που μαθαίναμε στο σχολείο για την διαφορά που έχει η ψυχαγωγία από τη διασκέδαση με την αγωγή της ψυχής και κάτι άλλα με σκορπισμένα σώματα κλπ.
Σκορπισμένα σώματα σαν αυτά των Jackass που μέχρι να έχουμε τη δυνατότητα να τα δούμε στο YouTube μας τα πρόσφεραν απλόχερα τα video club. Αν κοιτάξουμε τώρα πίσω στον χρόνο, ίσως πούμε ότι τελικά πετάξαμε πολλά λεφτά στον Johnny Knoxville και την παρέα του. Στην πραγματικότητα το είχαμε απόλυτη ανάγκη, ειδικά αν σκεφτούμε το πώς εξελίχθηκε το YouTube και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία δεν υπήρχαν ούτε καν σαν σκέψη.
Είχαμε ανάγκη από ένα διάλειμμα αχαλίνωτου χαβαλέ και οι Jackass μας το έδωσαν και με το παραπάνω. Μας γέμιζε αυτή η αίσθηση απενοχοποιημένης ευδαιμονίας ότι βλέπουμε κάτι πραγματικά κακό που δεν προσπάθησε ποτέ να μας πείσει ότι πρόκειται για κάτι ποιοτικό, σαν εκείνο το βρώμικο από την καντίνα στις 5 το πρωί που μόνο η λιπαρή του λίγδα μπορεί να στρώσει το κατακρεουργημένο από το αλκοόλ στομάχι. Ο χαβαλές είναι συγκολλητική ουσία που κρατάει μια παρέα νεαρών ανδρών ενωμένη και μπορεί να το κάνει για πολλά χρόνια ακόμα, αλλά δεν χρειάζεται να γίνει με μια ακόμα ταινία Jackass.
Τα memes, το shitposting, το TikTok, τα ατέρμονα threads στο twitter, έχουν αναλάβει αυτόν τον ρόλο σήμερα. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία για το αν είναι καλύτερος ο χαβαλές του σήμερα από τον χαβαλέ των early 00s, είναι και τελειώς αυτοακυρωτικό να βάζεις τον χαβαλές στο ζύγι της ποιότητας, τι ακριβώς να μετρήσεις;
Βλέποντας το τελευταίο trailer για το Jackass Forever είναι αναπόφευκτο να γεννηθεί το ερώτημα, για ποιον λόγο γύρισαν μετά από τόσα χρόνια απουσίας; Με μια πρώτη ματιά σίγουρα δεν περιμένουμε κάτι νέο από τους ριψοκίνδυνους τύπους. Σπασμένα κόκαλα, τουαλέτες που ανατινάζονται, αηδία μπλεγμένη με ανατριχίλα να θυμίζει την εποχή που δεν ξέραμε τι είναι το cringe κλπ.
Αν είδαμε κάτι διαφορετικό, αυτό έχει να κάνει με την εμφάνιση των Jackass. Τα μαλλιά έχουν ασπρίσει, ειδικά στην περίπτωση του Knoxville περισσότερο από όλους. Το γκριζάρισμα αυτό μας κάνει να καταλάβουμε για τα καλά πως έχουν περάσει 20 ολόκληρα χρόνια από την πρώτη ταινία των Jackass και ευτυχώς για εμάς, δεν έχουμε καμία απολύτως σχέση με εκείνους τους νεαρούς που νοίκιαζαν τα DVD τους.
Όμως ο Johnny Knoxville μάλλον δεν ξεπέρασε ποτέ αυτό το στάδιο και οι όποιες μικρές απόπειρες να μπει στον mainstream κινηματογράφο θυμίζει περισσότερο εκείνα τα ρεπορτάζ με τους Έλληνες που όλο θα έπαιζαν το Baywatch και ποτέ δεν τους βλέπαμε.
Ο εύγλωττος τίτλος της ταινίας μάλλον θέλει να το παραδεχτεί αυτό. Οι Jackass ακόμα και μετά από 20 χρόνια παραμένουν οι Jackass και δεν πρόκειται να εξελιχθούν σε κάτι άλλο. Θα ήταν πιο ταιριαστό να είχαν μείνει εκεί και να τους θυμόμαστε μόνο μέσα από αποσπάσματα από το YouTube περισσότερο για μερικές στιγμές ξέγνοιαστης νοσταλγίας, παρά για μια δίωρη εμπειρία που θα μας κάνει τουρίστες στη νιότη μας όπως έλεγαν και στο Trainspotting 2.
Μέχρι να δούμε (αν τη δούμε) την ταινία δεν μπορούμε να πούμε με ασφάλεια για το αν θα είναι μια αρπαχτή λίγο πριν τη συνταξιοδότηση σαν τουρνέ συγκροτήματος στην Ανατολική Ευρώπη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν χρειαζόμαστε μια ακόμα ταινία Jackass, εμείς έχουμε μεγαλώσει και οι νέοι δεν ενδιαφέρονται.
