Ακριβώς πέρυσι τέτοιο καιρό μπήκαν στη ζωή μας τα πρώτα σοβαρά περιοριστικά μέτρα για τον κορονοϊό. Η αγαπημένη μου αργία από τα παιδικά μου χρόνια παραμένει η Καθαρά Δευτέρα, οπότε ακόμα και τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα με lockdown μπορούσα να τα αντέξω. Εξάλλου, το βασικό στοιχείο δηλαδή το φαγητό (και η περισσότερη οικογένεια έστω και μέσω skype) ήταν εκεί. Αντίθετα, η Καθαρά Δευτέρα δεν με εξιτάρει για τα νηστίσιμα αλλά περισσότερο από οτιδήποτε για το παραδοσιακό πέταγμα του χαρταετού.
Όταν πρωτομπλέξαμε καλούμπες με τον Covid είχα προλάβει να πετάξω χαρταετό και να χαρώ την ημέρα και όπως όλοι τότε φανταζόμουν ότι το θέμα δεν θα μας απασχολεί ακόμα τόσο έντονα έπειτα από 365 μέρες.
Η ερωτική σχέση με τον χαρταετό έλκεται από την οικογενειακή παράδοση και από τα σεμινάρια κατασκευής ήδη από το νηπιαγωγείο στα οποία πήγαινα τότε με μεγαλύτερα παιδιά καθώς διδάσκων ήταν ο πατέρας μου. Η ιεροτελεστία ξεκινούσε πάντα με την αγορά των κατάλληλων υλικών όπως μάνες (τα ξύλα ), λαδόκολλα ή άλλο κατάλληλο πλαστικό, καλούμπα-σπάγγος, κόλες και ο,τι άλλο κρίναμε ότι μπορούσε να χρειαστεί. Στα πολύ παιδικά χρόνια η διαδικασία συνοδευόταν με παράλληλο αποκριάτικο ντύσιμο οπότε καταλαβαίνετε ότι έχει γραφτεί έντονα στη μνήμη μου ως μία ιδιαίτερα ευχάριστη και διασκεδαστική διαδικασία.
Στην Έ δημοτικού είχα πάρει και ένα σχετικό βραβείο για την εμφάνιση-πρωτοτυπία του χαρταετού, ενώ την Καθαρά Δευτέρα υπήρχε αντίστοιχη επιτροπή που έδινε βραβεία και για τις πτητικές ικανότητες των αυτοσχέδιων χαρταετών. Σε αυτό δεν τα πήγαινα τόσο καλά, όμως και η πτώση του χαρταετού ήταν και είναι μέσα στο πρόγραμμα. Θρηνούσα προς στιγμήν, αναζητούσα τα συντρίμμια του χαρταετού και στη συνέχεια υποσχόμουν στον εαυτό μου ότι ο επόμενος χαρταετός θα είναι καλύτερος.
Πρόσφατα μάλιστα ανακάλυψα το διήγημα του Ουίλιαμ Σόμερσετ Μομ «ο χαρταετός» (A man and his kite) από το 1947 που έχει μεταφερθεί στο θέατρο. Πιστεύω ότι είμαι από τους λίγους που πραγματικά ένιωσα τον πρωταγωνιστή Χέρμπερτ στους έντονους καυγάδες με τη γυναίκα του Μπέτι για την...ερωτική λατρεία του στο χαρταετό.
Αυτή τη χρονιά όλα μοιάζουν διαφορετικά
Φέτος, η απογοήτευση ξεκινά από το γεγονός ότι τα καταστήματα είναι κλειστά και όχι δεν είμαι τόσο προνοητικός για να παραγγείλω online τα απλά υλικά που χρειάζονται για την κατασκευή ενός χαρταετού. Η απαγόρευση των εορταστικών εκδηλώσεων των δήμων είναι επιβεβλημένη, όχι όμως το πέταγμα κατά μόνας σε μικρές παρέες με τήρηση των μέτρων, μακριά από συνωστισμό αλλά και ηλεκτροφόρα καλώδια, αν και λίγο έλειψε να μπει απαγορευτικό και σε αυτό.
Πριν από λίγες μέρες πήγα στο «Μικρό Όλυμπο» (οκ, Τουρκοβούνια μεταξύ Γαλατσίου, Φιλοθέης και Ψυχικού λέγεται κανονικά) με την ομάδα «χαρταετού» για να κάνουμε μερικές δοκιμές στον περυσινό χαρταετό που σπάνιο αλλά είχε επιζήσει έπειτα από αρκετές πτητικές ώρες. Μετά από αρκετές προσπάθειες, γιατί είχε αέρα που φυσούσε συνέχεια με διαφορετικό προσανατολισμό, πετάξαμε αλλά ο αετός «έγερνε». Αλλάζαμε το σημείο που κάναμε «κεφάλι» αλλά πάλι ο αέρας μας τα γυρνούσε και ο αετός έγερνε. Προσθέσαμε ουρά, βάλαμε ένα «σκουλαρίκι» στη μία πλευρά του αετού και πετάξαμε για λίγη ώρα λαμβάνοντας τα...αποθεωτικά σχόλια των περαστικών με μετακίνηση 6.
Όμως, άλλο ένα απότομο γύρισμα στον αέρα έριξε γρήγορα τον αετό σε πεύκα μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά. Μετά από καταδρομική κίνηση και ηράκλεια προσπάθεια φίλου που ανήκει σε ορειβατικό σύλλογο (!) ο αετός ανακτήθηκε έχοντας υποστεί ζημιές που θεωρούσαμε αναστρέψιμες. Το «πουκάμισο» (δηλαδή η λαδόκολλα) του αετού είχε πληγωθεί αλλά οι μάνες φαίνονταν εντάξει. Στην εγχείρηση όμως που ακολούθησε την επόμενη μέρα ο χαρταετός πέθανε αφού οι μάνες δεν άντεξαν το «τεστ κοπώσεως», η νεκροψία έγραψε αστοχία-σπάσιμο-κόπωση υλικού.
Τουλάχιστον, έστω κι έτσι, κρατήσαμε και φέτος το έθιμο, πετώντας για λίγο μακριά από τη μονοτονία του lockdown.
