Είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη η ελευθερία του λόγου και είναι ένα από τα πολύ σημαντικά αγαθά της Δημοκρατίας, να μπορείς ελεύθερα να εκφράζεις την άποψή σου. Είτε συμφωνεί με τη γνώμη των πολλών, είτε πάει κόντρα – αρκεί να μην παραβαίνει και να μην αντιβαίνει τους Νόμους. Και η αλήθεια είναι, ότι ειδικά μέσα από τα social media, η γνώμη και η άποψη του καθενός μπορεί να ταξιδέψει πολύ πιο πέρα από την παρέα του ή τον κοντινό κοινωνικό του περίγυρο και να «ακουστεί» οπουδήποτε. Αλλά με κάθε σεβασμό στον κάθε άνθρωπο και τη γνώμη του, μερικές φορές είναι καλύτερο να σιωπούμε. Να σκεφτόμαστε και να αναλογιζόμαστε το ρόλο μας στην κοινωνία.
Τα μεγάλα θέματα της επικαιρότητας, τα οποία συζητάμε λίγο – πολύ όλοι, είναι 2-3: πρώτα απ’ όλα, η σεξουαλική κακοποίηση της Σοφίας Μπεκατώρου. Όχι «δυσάρεστο περιστατικό» όπως το αποκάλεσε η Ομοσπονδία της, όχι «σεξουαλική παρενόχληση», αλλά σεξουαλική κακοποίηση, βιασμός, σεξουαλική επίθεση, πείτε το όπως θέλετε. Το δεύτερο, είναι ο ξυλοδαρμός του Σταθμάρχη από τους δυο ανήλικους. Θα μπορούσε το τρίτο να είναι η ομολογία των δίδυμων αδελφών που γνωρίσαμε στο «Big Brother», των Αφων Βαρουξή, που με πολύ καμάρι και μέσα σε γελάκια παραδέχτηκαν ότι ενώ ο ένας πήγε με μια κοπέλα στο κρεβάτι, κάποια στιγμή άλλαξε θέση με τον (πανομοιότυπο) αδελφό του χωρίς η κοπέλα ούτε να το γνωρίζει, ούτε να συναινέσει σε αυτό - για κάποιον λόγο που ειλικρινά δεν καταλαβαίνω, το έχουμε περάσει λίγο στο ντούκου, σαν να πρόκειται για κάποια χοντροκομμένη αμερικανική κωμωδία κι όχι για τη ζοφερή πραγματικότητα.
Σε όλα αυτά τα θέματα ή σε κάποια απ’ αυτά, οι περισσότεροι παίρνουν/παίρνουμε θέση. Λέμε το κοντό και το μακρύ μας. Από το αυτονόητο μέχρι τη μεγαλύτερη ανοησία – αλλά είπαμε, η ελευθερία λόγου και έκφρασης είναι αδιαπραγμάτευτη. Από κάπου μπορεί να ακουστούν χυδαιότητες και ακρότητες, μερικοί ή μερικές να «ζητήσουν τα ρέστα» από το θύμα βιασμού επειδή δεν το κατήγγειλε νωρίτερα, κάποιοι ή κάποιες να πουν ότι εμπεριέχει συγκεκριμένη σκοπιμότητα η συγκεκριμένη στιγμή που έγινε η αποκάλυψη. Ή αντίστοιχα στον ξυλοδαρμό του Σταθμάρχη, κάποιοι μπορεί να υποστηρίξουν ότι φταίει το θύμα ξυλοδαρμού επειδή τα παιδιά «είναι ανήλικα και βράζει το αίμα τους κι εκείνος ως μεγαλύτερος έπρεπε να τους μιλήσει ήρεμα». Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι «είναι πολύ καλά παιδιά, έχουν και Proficiency»...
Ίσως με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, να είναι μια καλή ευκαιρία να αφήσουμε από τα χέρια μας τα ποντίκια και τα πληκτρολόγια των υπολογιστών και να μείνουμε για λίγο σιωπηλοί. Να σκεφτούμε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, να τα «μετρήσουμε», να τα ζυγίσουμε και να προσπαθήσουμε να μπούμε στη θέση του θύματος και όχι του «Δημόσιου Κατήγορου». Ίσως είναι μια καλή στιγμή να σκεφτούμε και τις δικές μας ευθύνες, απέναντι στα παιδιά μας, τι κάνουμε ή τι δεν κάνουμε σωστά, πού είμαστε παρόντες και πού απόντες.
Διότι η – κάθε – Σοφία Μπεκατώρου, θα μπορούσε να είναι η κόρη σου ή η μητέρα σου. Διότι ο Σταθμάρχης που έφαγε ξύλο, θα μπορούσε να είναι ο πατέρας σου ή ο αδελφός σου, αλλά και τα παιδιά που του επιτέθηκαν θα μπορούσαν να είναι τα παιδιά σου. Διότι η κοπέλα που την «πέρασαν νουμεράδα» οι Αφοί Βαρουξή, θα μπορούσε να είναι η κόρη σου ή η αδελφή σου. Και τότε, φυσικά, τα σχόλιά σου και η αντιμετώπιση πάνω στο (εκάστοτε) περιστατικό, θα ήταν εντελώς διαφορετική. Ίσως θα ήταν καλύτερο μερικές φορές να μιλάμε λιγότερο και να ακούμε περισσότερο. Να προτρέπουμε τα παιδιά μας να (μας) μιλάνε, να τα κάνουμε να νιώθουν ασφάλεια, να καταλαβαίνουν ότι είμαστε εκεί για να τα ακούμε και να τα βοηθάμε κι όχι για να τα κρίνουμε και να τα επικρίνουμε. Να στεκόμαστε δίπλα τους σαν «βράχοι», να μην φοβούνται ή ντρέπονται να μας αποκαλύψουν ότι κάποιος τους άγγιξε εκεί που δεν έπρεπε ή τους μίλησε πρόστυχα ή επειχείρησε να κάνει κάτι χωρίς τη θέλησή τους.
Να μιλάμε στα αγόρια μας και να τους εξηγήσουμε ότι τις γυναίκες οφείλουμε να τις σεβόμαστε κι όχι να τις ταπεινώνουμε. Ότι το «όχι» σημαίνει «όχι» και σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει «ίσως» ή «ναι». Ότι το σεξ είναι ένα «συμβόλαιο» που υπογράφουν και τα δυο μέρη και δεν είναι απόφαση του ενός, του ισχυρού, του σωματικά δυνατού, του ξεμέθυστου ή των δίδυμων αδελφών που σπάνε πλάκα εις βάρος μιας ανυποψίαστης κοπέλας. Να μιλάμε στα κορίτσια μας και να τους εξηγήσουμε ότι δεν φταίνε εκείνες αν κάποιος τις επιτεθεί, ότι «δεν προκάλεσαν επειδή φορούσαν μίνι», ότι δεν είναι «φτηνές», ούτε θα στιγματιστούν ή θα χαρακτηριστούν για μια ζωή αν καταγγείλουν την επίθεση, την παρενόχληση, το βιασμό. Να μιλάμε στα παιδιά μας για να καταλάβουν ότι η βία είναι η έσχατη λύση και μόνο όταν απειλείται η ζωή τους ή η σωματική τους ακεραιότητα και όχι ο εύκολος τρόπος αντίδρασης όταν τους ενοχλεί η φάτσα κάποιου ή αυτό που τους είπε.
Ας πάρουμε μια βαθιά ανάσα και ας σκεφτούμε: ανάμεσα στα «πύρινα άρθρα» που ανεβάζουμε στα social και στα σχόλια που καθόμαστε να απαντήσουμε, βρήκαμε το χρόνο να καθίσουμε με το παιδί μας και να το ακούσουμε; Να μάθουμε τι το απασχολεί; Να του λύσουμε ενδεχομένως τις απορίες που έχει όταν βλέπει και διαβάζει τόσο σοκαριστικά – και συχνά αντικρουόμενα – πράγματα που συμβαίνουν γύρω του; Διότι η «πρώτη γραμμή άμυνας» είναι το σπίτι, είναι η οικογένεια, ο πατέρας και η μητέρα. Και έχουμε μεγάλη ευθύνη για όσα γίνονται γύρω μας, τα οποία δεν είναι και τόσο μακριά μας, όσο μπορεί να νομίζουμε.
