Στο ντέρμπι με τις γυναίκες ισχύει το «Δοκάρι και έξω, άμπαλος. Δοκάρι και μέσα, ήρωας».

Εξαφανιζόλ λοιπόν. Δεν απάντησα στα μηνύματα. Για δύο μέρες κρατήθηκα και δεν έστειλα, ώστε τελικά απάντησα την επόμενη με ένα λιτό «όλα καλά». Δεν μου άρεσε αυτό που έκανα, αλλά καταλάβαινα πόσο σημαντικό ήταν να μην λυγίσω. Συνέχιζα να εξαφανίζομαι λοιπόν μέχρι που πέρασε μία εβδομάδα. Σε μηνύματα τύπου «γιατί χάθηκες;» και «αυτό που κάνεις δεν είναι σωστό» η δικαιολογία ήταν πάντα η δουλειά. Σταθερή αξία. Κανείς δεν μπορεί να σου γκρινιάξει για τη δουλειά.

Το παρακάτω ωστόσο, δεν το περίμενα. Τις επόμενες ημέρες υπήρξε σιγή ασυρμάτου. Ήθελα να στείλω αλλά δεν έστειλα. Συμβουλεύτηκα τον Γιώργο ο οποίος με διαβεβαίωσε πως το σύστημα πέτυχε και ήταν θέμα χρόνου να απαντήσει. Το ίδιο βράδυ, είδα στο Facebook σε ποιο μπαρ έκανε check-in. Μπήκα μέσα με στυλάκι πετυχημένου καρδιοκατακτητή  και είπα στον εαυτό μου πως όταν με δει θα είμαι cool. Αλλά δεν έγινε έτσι. Γιατί όταν τα βλέμματα μας συναντήθηκαν στη μπάρ, πριν προλάβω να πω την ατάκα «τι λέει;», αναποδογύρισε το ποτό της στο κεφάλι μου και με έστειλε στον αγύριστο με ένα χαμόγελο.

Βγαίνοντας έξω έκατσα σαν βρεγμένο σκυλί σε ένα πεζούλι. Το κινητό χτύπησε και εμφανίστηκε το μήνυμα του Γιώργου. «Όλα οκ; Δούλεψε το σύστημα;». Ήθελα να του γράψω πως η Ρεάλ μάλλον θα τα είχε καταφέρει καλύτερα, αλλά δεν απάντησα τίποτα.

Έτσι πάει. Κάποια ματς είναι χαμένα από την αρχή.

Ο Μπάμπης Κόλλιας αυτοσχεδιάζει για πάρτη της στην κουζίνα

Επέτειος. Τέσσερα χρόνια σχέση. Είπα κι εγώ να σηκώσω τα μανίκια, να της κάνω ένα δωράκι που θα της μείνει αξέχαστο. Μακριά από τα τετριμμένα. Κάτι που θα απαιτούσε την προσωπική μου υπέρβαση. Για τον άνθρωπο που η τελευταία φορά που μαγείρεψε ήταν στα φοιτητικά του χρόνια (η ομελέτα έμεινε στην ιστορία ως η μοναδική που τα τσόφλια έπιαναν στο τηγάνι περισσότερο χώρο και από τον κρόκο), το να της υποσχεθεί ότι θα της μαγειρέψει ρολό χοιρινό με γέμιση, πατάτες baby, δαμάσκηνα και της Παναγιάς τα μάτια μέσα, ήταν αν μη τι άλλο μια τεράστια πρόκληση.

Την αποδέχτηκα, σήκωσα τα μανίκια, δημιούργησα το σύστημα μέσα στο μυαλό μου και αφού με έπεισα πως «και ο Πετρετζίκης κάπως έτσι ξεκίνησε», έβαλα μπρος: Μπήκα στα ιντερνέτς, βρήκα συνταγούλα στα γευστικά μας μέτρα, ξεχύθηκα στα κρεοπωλεία και στα σούπερ μάρκετς, άναψα το φούρνο και ρίχτηκα στον μαραθώνιο της εκτέλεσης.

Όλα καλά κι όλα ωραία. Μέχρι που ήρθε η ώρα να κλείσω το ρολό. Το οποίο, σημειωτέον, είχα μπουκώσει με ό,τι πιθανό κι απίθανο μπορείς να φανταστείς. Τυριά χιλιάδων ειδών, ζαμπόνια, μπεϊκόνια, πράσινα-κόκκινα-κίτρινα πιπεριόνια και δε συμμαζεύεται. Έλα όμως που δεν είχα ούτε το ειδικό διχτάκι που βάζεις μέσα το ρολό-κρέας, ούτε σακουλάκι μαγειρέματος για να το τυλίξω ή οτιδήποτε αναθεματισμένο τέλος πάντων χρησιμοποιούν οι γυναίκες για να κάνουν ρολό το… ρολό.

Έπρεπε να αυτοσχεδιάσω. Στο πρώτο ημίχρονο, μπήκα με οδοντογλυφίδες με τις οποίες προσπαθούσα να «καρφώσω» τις άκρες του ρολού. Δεν πρέπει να «κούμπωσε» ΟΥΤΕ μισή οδοντογλυφίδα. Αφού είδα κι απόειδα, στο δεύτερο ημίχρονο ξεκίνησα χρησιμοποιώντας ως βασικό σέντερ φορ μια κλωστή. Όχι την ειδική, τη χοντρή, που βάζουν οι γυναίκες για να δέσουν το ρολό. Αλλά την κανονική, τη λεπτή, αυτή που βάζουν οι γυναίκες όταν θέλουν να ράψουν κανά  κουμπί.

Με αυτά και με εκείνα, καταπληκτικό το δείπνο της έστησα ο μπαγάσας! Τα μάτια της είδαν πως το αντράκι της ξεπέρασε τον εαυτό του και της μαγείρεψε το ακατόρθωτο. Παραδόξως δεν είδαν εκείνα τα κομμάτια από τις οδοντογλυφίδες και τις κλωστές που σουλατσάριζαν μέσα στο –κατά τα’ άλλα στολισμένο- πιάτο της.