Η Ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα διάσημων ή ανθρώπων της διπλανής πόρτας που πέθαναν προσπαθώντας να κρύψουν το πρόβλημα τους. Ο Χρήστος Θηβαίος ακολούθησε τον άλλο δρόμο. Τον δύσκολο.
Βγήκε τις προάλλες και σε… ζωντανή μετάδοση, παραδέχτηκε ότι προσπαθεί να σκοτώσει το θηρίο που λέγεται «αλκοολισμός». Μετράει τις μέρες που είναι όπως λένε «καθαρός». Δεν καμαρώνει για αυτές. Αλλά τις μετράει σαν βήματα για να βγεις από το τούνελ ξανά στο φως. Να σε λούσει ξανά ο ήλιος.
Πέντε μήνες. Τόσο έχει να πιει ο Χρήστος, που άξαφνα από Θηβαίος έγινε ο Χρήστος μας. Όχι από λύπη. Από σεβασμό στον άνθρωπο που παλεύει με έναν τέτοιο αντίπαλο. Και θαυμασμό στον άνθρωπο που είχε τα κότσια να το πει. Δεν κρύφτηκε. Δεν προσποιήθηκε ότι «δεν τρέχει τίποτα», μέχρι να τον σκοτώσει αυτό που έκρυβε. Το έβγαλε στο φως. Το μοιράστηκε με όλους εμάς. Και το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε είναι να γίνουμε μια γροθιά με τον Χρήστο για να τον βοηθήσουμε να το ξεπεράσει. Μόνο τότε θα έχει αξία η παλικαριά του. Μόνο τότε θα έχει γίνει ένα βήμα προς τα εμπρός, ώστε οι Χρήστοι όλου του κόσμου να πάψουν να κρύβονται. Να πάψουν να παλεύουν μονάχοι τους με το τέρας: «Εμείς οι αλκοολικοί πρέπει να λέμε πως είμαστε αλκοολικοί, ώστε να έχουμε πάντοτε τον φόβο», είπε ο Χρήστος και αυτές οι λέξεις δεν είναι προϊόν απόγνωσης αλλά ελπίδας. Βάσιμης.
Ο Χρήστος το πιστεύει ότι θα βγει νικητής από αυτή τη μάχη. Μια μάχη όχι απλά δύσκολη αλλά πολλά περισσότερα. Άνιση. Πιο δύσκολη και απ’αυτή του ναρκομανή. Γιατί, βλέπεις, το αλκοόλ το βρίσκεις, όπως είπε και ο Χρήστος, ακόμη και στο περίπτερο. Παντού. Κι είναι… αθώο. Ή έτσι φαίνεται μέχρι να σε αιχμαλωτίσει. Μέχρι να πίνεις ένα ποτηράκι μπροστά στα παιδιά σου, όχι για να ευθυμήσεις αλλά για να μην πέσεις στα πατώματα από την εξάρτηση… Και, ξέρεις φίλε, τα παιδιά τα καταλαβαίνουν όλα. Όλα όμως.
Είπε κι άλλα ο Χρήστος Από το ότι «το καλύτερο αύριο χτίζεται από ανθρώπους με δύσκολο χθες» μέχρι το ότι «κάθε άνθρωπος για να είναι σημαντικός, πρέπει να καταφέρει να είναι πιο βαθύς, κι απ' το τραύμα του». Και αυτό το τελευταίο θαρρώ πως κρύβει μέσα του όλα τα μυστικά του κόσμου… Γιατί είμαστε πια σαν τα αφρόψαρα. Πιο ρηχοί πεθαίνεις. Κι όσο παγιδευόμαστε στη γοητεία του εφήμερου, τόσο θα μας νικάνε τα προβλήματα μας. Όχι σαν αυτά του Χρήστου. Τα απλά, τα καθημερινά… Από μια κακή μέρα στη δουλειά, μέχρι έναν απλήρωτο λογαριασμό.
Τι; Όχι;
