«Χέσαιτο ει μαχέσαιτο», «Μέσα στο σάμαλι η Αχειροποίητος», «Ο Ζουράρις καταδίδει… τον Ζουράρι». Αυτοί είναι μερικοί μόνο από τους τίτλους της Ζουράρειας βιβλιογραφίας. Φυσικά δεν ήταν τα βιβλία αυτά που τον έκαναν γνωστό στο ευρύ κοινό, αλλά η τακτική του παρουσία στα τηλεοπτικά πλατό. Από τα δελτία ειδήσεων μέχρι την trash TV ο Ζουράρις επέδειξε ευελιξία, ανάλογη με αυτή που έχουν αυτά τα κάτι σαν αρχαία που μιλάει, όπου τα ρήματα, τα ουσιαστικά, οι προθέσεις κτλ τοποθετούνται όπως να 'ναι, σχηματίζοντας εντελώς ακατανοητες προτάσεις.
Από εκεί, ο «ακαδημαϊκός» που δεν διδάσκει σε κανένα πανέπιστήμιο, έκανε ρεσάλτο για το κόμμα του Πάνου Καμμένου και ένιωσε άνετα και οικεία: οι πολιτικοί σύντροφοι διαφέρουν ελάχιστα από τους καλεσμένους των καλτ τηλεοπτικών εκπομπών τις οποίες υπηρέτησε ευδόκιμα για χρόνια.
Εδώ και μερικές εβδομάδες βρίσκεται στη θέση του Υφυπουργού Παιδείας, ενώ λίγες μέρες πριν την υπουργοποίησή του μας είχε χαρίσει αυτό το instant classic από την συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Ήταν θέμα χρόνου να απασφαλίσει και ως Υπουργός. Το έκανε σήμερα αποκαλώντας δημόσια μαλάκες εκείνους που πιστεύουν ότι ο Κάστρο ήταν δικτάτορας.
Γενικά είναι διασκεδαστικό που τις τελευταίες μέρες έχει βγει και κόβει βόλτες στους τοίχους του fb το επαναστατόμετρο. Στη μία γωνία του ρινγκ, με το κόκκινο σορτσάκι, όσοι βλέπουν στο πρόσωπο το Κάστρο έναν αληθινό επαναστάτη που έδωσε ελπίδα και περηφάνεια σε μια χώρα και στην άλλη γωνία του ρινγκ, με το μπλε σορτσάκι όσοι βλέπουν έναν στυγνό δικτάτορα που φαλκίδεψε δικαιώματα και προχώρησε σε διώξεις όλων των αντιπάλων του.
Παραδόξως έχουν και οι δύο δίκιο. Ο Κάστρο ήταν ένας αληθινός επαναστάτης που στη συνέχεια τον άγγιξε με ραβδάκι της η εξουσία.
Όλα αυτά ίσως και να είχαν λίγο πλάκα. Όπως και να τα κάνουμε, είναι αστείο να βλέπεις τον Μπάμπη από την Καλλιθέα να τσακώνεται με τον Μιχάλη από του Γκύζη, που το πιο επαναστατικό που έχουν κάνει και οι δύο τους είναι όταν αρνήθηκαν να φάνε γεμιστά από τις πεθερές τους.
Δεν έχει όμως πλάκα όταν όλη η καφρίλα και ο πολτός από τα social media περνάει κανονικά στην πολιτική σκηνή. Η σημερινή τοποθέτηση του Ζουράρι σχετικά με τον Κάστρο και τους πολέμιους του θα καταγραφεί ως ένα ακόμα διαμαντάκι που μας χάρισε η συγκυβέρνηση.
Ώστε, ο κ. Ζουράρις νιώθει λιγότερο επαναστάτης μετά το θάνατο του Κάστρο; Ευτυχώς που αυτό δεν το γνώριζε ο ίδιος ο Φιντέλ, διότι σε διαφορετική περίπτωση μάλλον θα ανέβαλλε το μοιραίο. Μερικούς επαίνους δεν τους θες ούτε μετά θάνατον. Και οι έπαινοι του Ζουράρι ανήκουν σε αυτή την κατηγορία.
Από την άλλη, μπορεί και να το επίσπευδε, αφού αν με την τόση επαναστατικότητα ο Ζουράρις έφτασε να γίνει μέχρι και Υφυπουργός Παιδείας, πιθανόν, αν είχαν κοπεί τα φτερά του νωρίτερα, να είχε περιοριστεί σε αυτά που ήξερε καλά: στους καυγάδες στα τηλεοπτικά παράθυρα με τον Νίκο Κακαουνάκη.
Αλλά, είπαμε, δεν είναι μόνο ότι νιώθει λιγότερο επαναστάτης, είναι ότι θεωρεί μαλάκες όσους δεν συμφωνούν μαζί του. Εντάξει, ο καθένας μπορεί να πιστεύει ότι θέλει για τον άλλο. Αλλά ισχύει το ίδιο αν είσαι στο Υπουργικό Συμβούλιο μιας κυβέρνησης; Με ποιο δικαίωμα βρίζεις όσους έχουν απλώς διαφορετική άποψη; Σε ποιο εγχειρίδιο Δημοκρατίας το διάβασε αυτό ο κύριος Ζουράρις. Και αν δεν το είδε σε εγχειρίδιο, ας μας δείξει έστω τη μαρμάρινη πλάκα (καθότι και αρχαιολάρης) που αναφέρει κάτι τέτοιο.
Έστω όμως. Έστω ότι θεωρείς μαλάκες εκείνους που διαφωνούν μαζί σου (αυτοί να δεις τι σε θεωρούν αν τους ρωτήσεις). Είσαι όμως τόσο θρασύδειλος που βαριέσαι να εξηγήσεις γιατί τους θεωρείς. Αυτή η απαξίωση από πού πηγάζει; Ήταν μήπως βασικό γνώρισμα των Μακεδόνων Βασιλέων, τους οποίους θαυμάζει ο Υφυπουργός ή απλώς έχει να κάνει με τη δική του χυδαιότητα και το δικό τσαρλατανιλίκι;
Το πιο πιθανό είναι ότι ο κύριος Ζουράρις γνωρίζει το περιορισμένο πολιτικό κεφάλαιο που διαθέτει, όπως αντίστοιχα διέθεταν όλοι οι αλεξιπτωτιστές της πολιτικής πριν από αυτόν. Η περίπτωσή του θυμίζει εκείνη του Παύλου Χαϊκάλη. Το υπουργικό του αξίωμα, στον ευαίσθητο χώρο της παιδείας, προήλθε από σπόντα, από αυτή την άτυπη συμφωνία που έχουν κάμει οι δύο κυβερνητικοί εταίροι, λες και οι υπουργικές θέσεις δεν είναι κάτι περισσότερο από την ποικιλία που συνοδεύει το ουζάκι σου: φάει εσύ τον τσίρο και άσε σε μένα τη λακέρδα.
Η φθορά του έχουν ήδη ξεκινήσει, ακολουθώντας το καθοδικό σπιράλ όλης της κυβέρνησης. Η πτώση του δεν θα προκαλέσει έκπληξη ούτε καν κρότο. Και για αυτό φροντίζει να την διανθίζει με μπαλαφαρες, λίγο καλό κρασί και ένα-δυο τραγούδια στο πιάνο με δεύτερη φωνή τον Αλέκο Φλαμπουράρη.
