Πέρασα στο Τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του ΕΚΠΑ το μακρινό 1991. Ήταν ο δεύτερος χρόνος που λειτουργούσε η σχολή και ο πρώτος όπου μπορούσαμε να μπούμε παιδιά από την Γ΄ Δέσμη. Ξεκίνησα «ζεστά», πήγαινα στα μαθήματα, γνωρίστηκα με κόσμο και άρχισα να απολαμβάνω την περιβόητη «φοιτητική ζωή» στο έπακρο. Μια χρονιά μετά, ξεκίνησα να δουλεύω στα περιοδικά, στο ΚΛΙΚ και στο ΜΕΝ και σιγά – σιγά άρχισα να πατάω όλο και λιγότερο στη σχολή, παρότι έδινα μαθήματα σε κάθε εξεταστική και φυσικά δεν έχανα καμία εκδρομή, πάρτι ή μάζωξη σε σπίτια φίλων.
Καθώς τα χρόνια πέρναγαν και δούλευα όλο και περισσότερο, άρχισα σταδιακά να χάνω το «touch» με τη σχολή μου. Δεν τα παράτησα ακριβώς, αλλά κάπου εκεί προς το τέλος έμειναν 8 μαθήματα τα οποία ήμουν εντελώς απρόθυμος να διαβάσω και να δώσω. Και όσο έβλεπα τους συμφοιτητές και φίλους να τελειώνουν και να παίρνουν πτυχίο, όσο ένιωθα ότι έμενα μόνος μου, χωρίς συμπαράσταση, χωρίς κάποιον να διαβάζουμε παρέα και να λέω τον πόνο μου, χωρίς σημειώσεις και «ΣΟΣ», τόσο το έπαιρνα απόφαση πως δεν θα πάρω ποτέ το πτυχίο μου. Τελευταία μου επαφή με τη σχολή ήταν το 2001, όταν ήμουν φαντάρος και απλά έδωσα μερικά μαθήματα για να δικαιολογήσω τις άδειες που πήρα – φυσικά δεν με πέρασε κανένας καθηγητής, διότι έγραψα αρλούμπες.
Από εκείνο το σημείο και μετά δεν ξανασχολήθηκα. Είχα πέσει με τα μούτρα στη δουλειά, ξεκίνησα ραδιόφωνο, έκανα ταξίδια, πέρναγα καλά και δεν είχα το «άγχος» που είχαν άλλα παιδιά, να πάρω το πτυχίο μου με με αυτό το «εφόδιο» να ψάξω για δουλειά – δούλευα ήδη πολλά χρόνια. Σε αυτό το σημείο να πω, ότι δεν επιβάρυνα με κανέναν τρόπο το Πανεπιστήμιο, τη σχολή μου, το Δημόσιο, ούτε στέρησα τίποτα από κάποιον άλλον φοιτητή: δεν γραφόμουν προφανώς στην αρχή του χρόνου, δεν είχα πάσο, δεν έπαιρνα δωρεάν βιβλία και δεν «έτρωγα» τη θέση κανενός που είχε όνειρο να σπουδάσει στη σχολή αυτή, να αποφοιτήσει και να ασχοληθεί με τη δουλειά αυτή. Αυτό το διευκρινίζω, για όλο αυτό το μένος που έχουν κάποιοι με τους «αιώνιους φοιτητές», λες και ανοίγουν το ψυγείο τους και τρώνε το φαγητό τους ή παίρνουν το αμάξι τους και κόβουν βόλτες.
Υπήρξαν μερικές φορές τα επόμενα χρόνια που πέρασε φευγαλέα από το μυαλό μου η σκέψη να πάω να δώσω αυτά τα ρημάδια τα μαθήματα, αλλά την έδιωξα γρήγορα: λίγο βαριόμουν, λίγο ντρεπόμουν να εμφανιστώ στη σχολή και να με κοιτάνε καλά – καλά ως «βετεράνο» ή «θείο», λίγο μου φαινόταν «παράταιρο» ή κάτι που εφόσον δεν έγινε όταν «έπρεπε», ήταν γραφτό να μην συμβεί ποτέ. Μέχρι που πέρυσι το Γενάρη, όταν πήγα στον ΑΝΤ1 για την εκπομπή για το Euro και μάζεψα τα χαρτιά μου για την πρόσληψη, ένιωσα πολύ άσχημα που το μόνο που είχα ήταν απολυτήριο Λυκείου. Ένιωσα μειονεκτικά, ένιωσα άβολα, που μετά από σχεδόν 30 χρόνια στη δουλειά, δεν αξιώθηκα να πάρω το πτυχίο μου. Δεν «με καμάρωσαν» οι γονείς μου πτυχιούχο όσο ζούσαν. Κάπως ένιωσα ότι «το χρωστάω» στη μνήμη τους, ότι «το χρωστάω» στο γιο μου που κοντεύει τα 15 και του ζητάω να βρει κίνητρα να διαβάζει και να προσπαθεί ολοένα και περισσότερο, ότι σε τελική ανάλυση το χρωστάω στον εαυτό μου – είχα αφήσει κάτι στη μέση, το οποίο άξιζε να κάνω την προσπάθεια να το ολοκληρώσω.
Το Σεπτέμβριο πήρα τη μεγάλη απόφαση. Έχοντας περάσει ήδη την πρώτη καραντίνα της άνοιξης και έχοντας δει δεκάδες ταινίες και σειρές, έπρεπε να βρω κάτι δημιουργικό ενόψει της δεύτερης καραντίνας που ερχόταν με μαθηματική ακρίβεια. Έστειλα ένα μέιλ στη σχολή, χωρίς να πολυ-πιστεύω ότι διατηρώ ακόμα τη φοιτητική ιδιότητα, αλλά όταν το επόμενο πρωινό ο κ. Δρόσος μου απάντησε και μου έγραψε να τον πάρω τηλέφωνο, ξαφνικά τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. Και μπορεί να παιδευτήκαμε στη Γραμματεία να βρούμε ποια μαθήματα αντιστοιχούσαν με αυτά που χρωστούσα κάποτε και από ποια είχαν αντικατασταθεί, αλλά τελικά βγάλαμε άκρη.
Από τον Δεκέμβρη μέχρι τα μέσα Φλεβάρη, έγινα ένας υποδειγματικός φοιτητής – περισσότερο κι από τότε που είχα πρωτομπεί στη σχολή. Διάβασα πολύ, έκανα εργασίες, έγραψα προόδους, έκανα πτυχιακή 15.000 λέξεων, αγχώθηκα, ξενύχτησα, έψαξα για σημειώσεις και κείμενα στο ίντερνετ. Όλα αυτά στην εποχή της πανδημίας, με μαθήματα μέσω Webex, με κάμερες και κλειστά μικρόφωνα, όπως επιτάσσουν οι περίεργες συνθήκες που ζούμε. Και τελικά, τα κατάφερα: έμπαινα 5 φορές τη μέρα να δω αν βγήκε κανένας βαθμός, πανηγύρισα, χοροπήδησα και πέρασα όλα τα μαθήματα που χρωστούσα. Το μεσημέρι της Πέμπτης μάλιστα ορκίστηκα διαδικτυακά μαζί με καμιά 35ριά ακόμα παιδιά, με 35 χαρούμενες φάτσες, με κάποιους και κάποιες να φοράνε τήβεννους και τα καλά τους ρούχα, με μαμάδες στο background και χαμόγελα που φώτιζαν ολόκληρη την οθόνη. Ήταν «ψυχρή» και «ξενέρωτη» η διαδικτυακή ορκωμοσία σε σχέση με την «κανονική», που ανεβαίνεις και παίρνεις το πτυχίο σου και αγκαλιάζεσαι με τους δικούς σου ανθρώπους και περνάς υπέροχα, αλλά ήταν και η επιβράβευση μιας προσπάθειας, το τέλος μια διαδρομής, για κάποιους η νέα αρχή στη ζωή τους. Ήταν μια στιγμή πραγματικής χαράς.
Συμπέρασμα; Δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Θα μπορούσα να σας πω «μην παρατάτε στη μέση αυτό που κάνετε, ειδικά αν είναι κάτι που σας αρέσει». Ή «ποτέ δεν είναι αργά για να κλείσεις μερικούς λογαριασμούς». Ή «ζήστε τα φοιτητικά σας χρόνια όσο καλύτερα και πιο έντονα μπορείτε, διότι είναι η τελευταία περίοδος ανεμελιάς στη ζωή σας». Θα μπορούσα να πω διάφορα, αλλά δεν μου αρέσει να λέω στον κόσμο τι να κάνει ή να του δίνω συμβουλές – και ποιος είμαι εγώ άλλωστε για να το κάνω αυτό; Οπότε θα πω μονάχα να κάνετε πράγματα που σας γεμίζουν, να γνωρίσετε ανθρώπους που θα τους αγαπήσετε και θα σας αγαπήσουν και να μην το βάζετε κάτω, όσο στραβά ή ανάποδα και να σας τα φέρει η ζωή. Και όταν σας πιάνουν οι «στραβές» σας, να θυμάστε ότι υπάρχει ένας τύπος που κατάφερε να πάρει το πτυχίο του 30 χρόνια αφού μπήκε στη σχολή – κάτι σαν «30 χρόνια Επιτυχίες», μπας και γελάσει λίγο το χειλάκι σας.
Υ.Γ. Θέλω πολύ να ευχαριστήσω μερικούς ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα μου σε αυτή την «τρελή» προσπάθεια. Καταρχάς όλους τους καθηγητές του τμήματος, που με αντιμετώπισαν με σεβασμό και ανθρωπιά – special thanks στον κ. Στέλιο Παπαθανασόπουλο και τον κ. Νικόλα Χρηστάκη, με τους οποίους είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε πολύ ωραίες συζητήσεις και ανταλλαγές απόψεων για πολλά και διάφορα πράγματα. Ευχαριστώ θερμά την Ηρώ Κωφού και τη Γεωργία Δρακάκη, που με «δικτύωσαν» με σημειώσεις, ύλη, βιβλία και ανθρώπους. Να ευχαριστήσω όλους τους συναδέλφους και φίλους που απάντησαν πρόθυμα στις ερωτήσεις που τους έστειλα, ώστε να ολοκληρώσω την πτυχιακή μου πάνω στο Αθλητικό Ραδιόφωνο. Και πάνω απ’ όλα, να ευχαριστήσω την Αμάντα Φούντη, χωρίς τις «κλωτσιές», την παρακίνηση, τη στήριξη και τη βοήθεια της οποίας ποτέ μου δεν θα τα κατάφερνα.
Υ.Γ.2 Αφιερωμένο στη μνήμη του Μιχάλη Βαϊμάκη και της Ελένης Βαϊμάκη. Μπαμπά και μαμά, πήρα το πτυχίο μου!
