Δεν ντρέπεστε κοτζάμ μαντράχαλοι; Δεν έχετε ίχνος τσίπας πάνω σας; Τι είναι αυτά που φοράτε - και το δικαιολογείτε κιόλας λέγοντας «ε, χρονιάρες μέρες είναι, να μην φορέσουμε κάτι γιορτινό;» Γιορτινό είναι το σμόκιν. Το παπιγιόν. Το καλό το κοστούμι (όλοι ξέρουν ότι ο άντρας ο σωστός, έχει ένα καλό κοστούμι για γάμους - κηδείες - βαφτίσεις - γιορτές). Το Χριστουγεννιάτικο πουλόβερ δεν είναι γιορτινό. Δεν είναι μαγκιά. Είναι αυτοταπείνωση.
Αν δεν είσαι εως 12 ετών, δεν έχεις καμία δικαιολογία. Ή αν δεν έχεις κάνει κάποιο τάμα στη Μεγαλόχαρη, τύπου «αν πάρω την προαγωγή, θα βάλω στις γιορτές το πουλόβερ». Και εν πάσει περιπτώσει, αν το φορέσεις στο σπίτι στο ρεβεγιόν και σε δει πολύ συγκεκριμένος αριθμός ατόμων (άλλοι 8, μην ξεχαστείτε...) κάπως παλεύεται. Είναι σαν να φοράς εκείνη τη μέρα τη στολή του Άη-Βασίλη μέσα στο σπίτι. Θα τη φόραγες έξω για να πας στο χασάπη; Στο σούπερ - μάρκετ; Στη δουλειά σου; Σαφώς και όχι. Τότε πώς τολμάς να φορέσεις Χριστουγεννιάτικο πουλόβερ και να βγεις από την πόρτα του σπιτιού σου; Τι κωδικό θα βάλεις στο κινητό σου για να βγεις σε αυτή την κατάσταση; Τι θα πεις στα όργανα της τάξης που θα σε σταματήσουν; «Είμαι στο πνεύμα των ημερών;» Γρήγορα στο κρατητήριο, να κάνεις αλλαγή χρόνου μέσα μπας και ισιώσεις.
Αν το Χριστουγεννιάτικο πουλόβερ ήταν φαγητό, θα ήταν μπάμιες. Αν ήταν θεατρική παράσταση, θα ήταν του Μάρκου Σεφερλή. Αν ήταν ταινία, θα ήταν μια αισθηματική αμερικανική σαχλαμάρα με φόντο τις γιορτές, που κάνει «μπαμ» από την πρώτη σκηνή ότι η δυστυχισμένη πρωταγωνίστρια θα βρει την αγάπη το βράδυ της παραμονής (αλλά θα ξυπνήσει το άλλο πρωί και πάλι θα είναι μόνη, μίζερη και δυστυχισμένη). Αν μπορεί να συγκριθεί με κάτι πραγματικά θλιβερό, κλισέ και αδιάφορα βαρετό, είναι με τις εικόνες από την Αυστραλία, κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, όπου κάτι κονιόρδοι φοράνε κόκκινο μαγιό, σκούφο και γυαλιά ηλίου, παίρνουν έναν σάκο στην πλάτη και παριστάνουν τους Αη-Βασίληδες πάνω στη σανίδα του σερφ. Ε, χεστήκαμε κιόλας! Εμείς σας στέλνουμε βίντεο και φωτογραφίες από τις διακοπάρες μας τα καλοκαίρια, τότε που εσείς παίρνετε τα καγκουρό αγκαλιά μπας και ζεσταθεί το κοκκαλάκι σας;
«Πολύ ωραίο δώρο του πήρα», λέει χαρούμενη εκείνη στη μαμά της, όταν συζητάνε για τα δώρα των γιορτών. Μπα, σοβαρά; Σου ζήτησε ποτέ Χριστουγεννιάτικο πουλόβερ; Τον είδες ποτέ να ξεροσταλιάζει μπροστά από μια βιτρίνα, κοιτάζοντάς τα; Σου φάνηκε να βλέπει με ενδιαφέρον σε κάποιο διαδικτυακό μαγαζί πουλόβερ με έλατα, έλκηθρα και καλλικάνταζαρους; Θέλεις να τον κάνεις χαρούμενο στις γιορτές; Πάρτου το παιχνίδι που ζαχαρώνει στο Playstation. Πάρτου καινούργιο κινητό. Ένα λάπτοπ μια που χάλασε το δικό του. Εκείνο το μπουφάν για τη μηχανή που έχει βάλει στο μάτι. Πάρε τους γονείς σου και στείλτους για ρεβεγιόν στην αδελφής σου. Κάνε κάτι άλλο τέλος πάντων, αλλά όχι να του πάρεις Χριστουγεννιάτικο πουλόβερ και να καμαρώνεις κι από πάνω για την επιλογή σου.
Και να σας πω κάτι; Κάποιοι θα τα φορέσετε αυτές τις μέρες. Το ξέρω και το ξέρετε κι εσείς. Διότι είστε πολύ αδύναμοι για να πείτε «όχι». Διότι δεν αντέχετε τη γκρίνια της. Διότι σας το ζητάνε τα πιτσιρίκια. Διότι έχετε τύψεις που λόγω δουλειάς δεν κάνετε πολλά πράγματα για την οικογένεια και σκέφτεστε ότι με αυτή την κίνηση κάπως θα ρεφάρετε. Αλλά ας έχετε τουλάχιστον την αξιοπρέπεια να μην τραβήξετε φωτογραφίες - ή αν τις τραβήξετε, ας είναι για εσωτερική κατανάλωση, όχι για ανέβασμα στο ίνσταγκραμ. Έχουμε αντέξει πολλά τα τελευταία χρόνια με πανδημία, πολέμους και ακρίβεια, τα νεύρα μας έχουν γίνει κρόσια, υπομονή δεν υπάρχει άλλη, μόνο άσχημα πράγματα βλέπουμε κι ακούμε.
Φτάνει. Ως εδώ!
