Το ΟΑΚΑ είναι πολλά περισσότερα από ένα στέγαστρο

Γράφει ο Μιχάλης Κωνσταντόπουλος

Με το πατρικό μου να απέχει 1,5 χιλιόμετρο από το ΟΑΚΑ και όντας Παναθηναϊκός, θυμάμαι από παιδάκι το στάδιο στα μέσα της δεκαετίας του ‘90. Ακόμα και πριν τοποθετηθεί το στέγαστρο «Καλατράβα», που είχε ακόμα τα φωτιστικά «μυγοσκοτώστρες». Οι αναμνήσεις μου είναι πάρα πολύ έντονες. Ξεκινάω από τα μεγάλα ντέρμπι που τότε είχαν οπαδούς και των δύο ομάδων με αποτέλεσμα να βλέπεις την άνοδο των φιλοξενούμενων οπαδών σαν αρχαία πομπή αλλά, προφανώς, με μηχανάκια. Πριν κλείσουν και μεταμορφωθούν μεγάλες εκτάσεις για τα έργα θυμάμαι τις απέραντες αλάνες και τα μαρμαράδικα που υπήρχαν στη Νέα Φιλοθέη Αμαρουσίου και την Καλογρέζα, όπου παίζαμε μπάλα με τις ώρες ή κυνηγητό με φίλους και συμμαθητές μου.

Μία άλλη πρώτη έντονη ανάμνηση είναι η συναυλία των Rolling Stones το 1998 στην οποία δεν πήγα αλλά πήγε ο μεγαλύτερος αδερφός μου ως δώρο «επειδή πήρε το lower». Εγώ την άκουσα εξ αποστάσεως (ακόμα θυμάμαι τις πενιές του Satisfaction και τα μπλουζάκια με το κλασικό λογότυπο των Stones που έφευγαν σαν τρελά από τους μικροπωλητές). Το 2006 ως λυκειόπαιδο πήρα κι εγώ εισιτήριο για τους Stones, όμως η συναυλία ακυρώθηκε λόγω τραυματισμού του Κιθ Ρίτσαντς.

Το ΟΑΚΑ είναι άλλωστε «στις χαρές και στις λύπες». Πάμε και στον πρώτο μου αγώνα, το Παναθηναϊκός – ΠΑΟΚ 1-1 τον Οκτώβριο του 1999. Λίγο καιρό μετά το μεγάλο σεισμό της Αττικής και μία σπάνια ημέρα που η ομαδάρα του Κυράστα δεν κέρδισε αλλά μας έμεινε το σύνθημα «σεισμός, σεισμός, Παναθηναϊκός!».

Ένας άλλος θεσμός που έχω συνδέσει με το ΟΑΚΑ είναι τα «Τσικλητήρεια» για τα οποία ως αθλητής τότε του στίβου στον ΑΟ Φιλοθέης είχαμε όλες τις χρονιές δωρεάν εισιτήρια. Στις 16 Ιουνίου του 2000 γίναμε μάρτυρες κάτι πολύ σπάνιου: Ο Αμερικανός Μόρις Γκριν έσπασε το παγκόσμιο ρεκόρ στο κατοστάρι ρίχνοντας το τότε στο 9.79 από το 9.84 που κρατούσε από τους Ολυμπιακούς της Ατλάντα. 

Η Αθήνα ετοιμαζόταν πλέον για τη δική της μεγάλη στιγμή και παρακολουθούσαμε τα έργα μέρα με τη μέρα σχεδόν αγωνιώντας κι εμείς αν θα είμαστε έτοιμοι (πού να ξέραμε). Δεν θα μπορούσα βέβαια να κλείσω την προ-ολυμπιακή ιστορία του Σταδίου χωρίς να θυμηθώ το 3-1 επί της Γιουβέντους στις 8 Νοεμβρίου του 2000, νομίζω αυτή η νίκη μου είχε δώσει μία από τις πιο ευτυχισμένες βραδιές των παιδικών μου χρόνων.

Και ύστερα ήρθε η Ολυμπιάδα και όλα άλλαξαν. Το εργοτάξιο μεταβαλλόταν μέρα με τη μέρα και νιώθαμε ντροπή για τα ρεπορτάζ-εισβολή των αγγλικών καναλιών που υπαινίσσονταν ότι τίποτα δεν θα είναι έτοιμο για την πρεμιέρα του 2004. Το τοπίο άρχισε να αλλάζει, σπανίως στην Ελλάδα προς το καλύτερο, όπως τουλάχιστον το βλέπαμε τότε. Τα «χωριά» και τα «αδιάφορα προάστια» τριγύρω έγιναν ξαφνικά λαμπερά Β.Π. και όταν είδαμε για πρώτη φορά ολοκληρωμένο το περίφημο στέγαστρο Καλατράβα νομίσαμε ότι πρόκειται για το 8ο θαύμα του κόσμου. Οι αλάνες, τα μαρμαράδικα, τα τροχόσπιτα και τα λιόδεντρα που παρέπεμπαν σε άλλες πιο ανέμελες ή εξοχικές εποχές του Αμαρουσίου και της Καλογρέζας εξαφανίστηκαν αλλά ποιον ενδιέφερε τότε.

Σίγουρα η Ολυμπιάδα και οι Παρολυμπιακοί ήταν 2 μήνες που τα πάντα ξαφνικά λειτουργούσαν στην εντέλεια αλλά το παραμύθι έληξε γρήγορα. Η πιο έντονη εικόνα που θυμάμαι είναι το «τείχος των εθνών» να λειτουργεί και να ταλαντεύεται όχι επειδή πάει να καταρρεύσει, όπως και οι συλλέκτες των πανάκριβων κονκάρδων από όλες τις Ολυμπιάδες που συναντιόνταν εκεί για ανταλλαγές σε μια εποχή πριν τα social media.

Και μετά έφυγε η εποχή των «παχιών αγελάδων». Συνέχισα να επισκέπτομαι το χώρο καθώς το 2004 η «προσφυγιά» της ΑΕΚ ξεκίνησε από το ανακαινισμένο ΟΑΚΑ. Χλιδάτη προσφυγιά για εκείνη την εποχή με 2 παραλίγο πρωταθλήματα και την ιστορική νίκη επί της Μίλαν όπου στο γκολ του Ζούλιο Σέζαρ ήμουν πίσω από το τέρμα με το Νονό μου. Το 2005 ακολούθησε και ο Παναθηναϊκός οπότε είχα μάθει τα κατατόπια, είχα γνωρίσει σεκιουριτάδες και κάθε βδομάδα έμπαινα για ένα τσάμπα ημίχρονο ή όποτε το επέτρεπαν τα εφηβικά οικονομικά μου και παραπάνω. Πολύ έντονη ανάμνηση οι τεράστιες ουρές ωρών στα εκδοτήρια κοντά στο σταθμό Ειρήνη για το Παναθηναϊκός – Μπαρτσελόνα 0-0 όπου ο Δάρλας και ο Βύντρα κράτησαν το Ροναλντίνιο. Ήδη όμως από τότε βλέπαμε τις λαμπερές εγκαταστάσεις να αρχίζουν να ρημάζουν και φοβόμασταν για την επόμενη μέρα. Θυμάμαι τα πρώτα ρεπορτάζ για εγκατάλειψη, σκουριά και πλιάτσικο ήδη από την Ολυμπιάδα του Πεκίνου, με αφορμή τα 4 χρόνια από τη δική μας.

Ξεχωριστό κομμάτι των αναμνήσεων είναι φυσικά οι μεγάλες συναυλίες. Το 2009 με τους κολλητούς από το σχολείο AC/DC με τα Hells Bells, το 2010 με το τότε κορίτσι στους U2 με την κραυγή «οοο» «οοο» στο With or Without You να αντηχεί ακόμα στα αυτιά μου και το 2011 στους Bon Jovi όπου βγάλαμε τη μπλούζα, χορέψαμε, οριακά λιποθύμησα. Πέρυσι το ΟΑΚΑ γέμισε για τους Iron Maiden, κείμενο για τη συναυλία των οποίων είχα γράψει και τότε στο Ratpack. Κι είναι και τόσοι άλλοι αγώνες του Παναθηναϊκού μέχρι το 2012 που έπαιζε Ευρώπη αλλά μέχρι την επιστροφή στη Λεωφόρο, όπως και εκατοντάδες βόλτες για τζόκινγκ ή με το ποδήλατο αφού είναι ο πρώτος εύκολος προορισμός από το σπίτι μου.

Πιο πρόσφατα οι εμπειρίες ήταν λίγο οδυνηρές. Επέστρεψα για την ήττα του Παναθηναϊκού με 0-1 από τη Μπράγκα (ήμουν ένας από τους 120.000 συνολικά με...άγνοια κινδύνου), ενώ είχα εισιτήριο για την συναυλία των Imagine Dragons που θα αφήσει δική της ιστορία αφού έγινε με 112 έτσι κι αλλιώς για τις καταιγίδες κι όχι για να μην καταρρεύσει κανένα στέγαστρο ή το τείχος των εθνών.

Αγαπητό ΟΑΚΑ, δεν θα κόψω τις βόλτες μου εκτός αν δοθεί εντολή για γενικό κλείσιμο κι ελπίζ σύντομα να ζήσουμε πάλι εντός σου μεγάλες στιγμές τόσο ποδοσφαιρικά όσο και από επόμενες συναυλίες. Γιατί το ΟΑΚΑ είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα στέγαστρο.