Φυσικά ο λόγος για το ντουέτο «Ροζ» με την Αφροδίτη Μάνου που τραγουδιέται σήμερα με την ίδια συχνότητα από την εποχή που είχε πρωτοκυκλοφορήσει το 1988.
Μιλάει πολύ σπάνια και όταν το κάνει, είναι τόσο ευθύς που νομίζεις ότι θα εκμαιεύσει τα πιο βαθιά σου μυστικά ακόμα και ένα «και» αν ανταλλάξεις μαζί του. Ταυτόχρονα όμως είναι και πολύ προσιτός. Και συνεπής. Και αντιστάρ. Και αφοσιωμένος στη μουσική του. Αν και ροκάς από τα γεννοφάσκια του σε ό,τι αφορά την κουλτούρα του, μεγάλωσε με τον Ζαμπέτα.
Ξυπνάω 100, μετά πάω στα 70, σιγά σιγά 60-40-20-5... Κάθε μέρα ζω 10 ηλικίες
Εκεί, σε μία γειτονιά της Θεσσαλονίκης που απαρνήθηκε, μόνο χωροταξικά, για να κατέβει στην Αθήνα και να ασχοληθεί με τη μεγάλη του αγάπη, τη μουσική. Πηγαινοέρχεται όμως και είμαι σίγουρη ότι στη διαδρομή ακούει πού και πού κομμάτια από το άλμπουμ του «Εδώ Θεσσαλονίκη» με το οποίο συστήθηκε στο κοινό πριν από... δεν έχει σημασία πόσα χρόνια πριν.
Συνεπής και στη δημιουργικότητά του ως μουσικός, μπορεί να μην έχει λατρεία για τη δημοσιότητα, όμως ξέρει πως είναι και αυτό ένα κομμάτι της δουλειάς του. Όχι, δεν είναι «Γκρέκο Μασκαρά», αλλά «Για το καλό του», προτιμά να απέχει από τους εκτυφλωτικούς προβολείς και να «μιλάει» μέσα από τα τραγούδια του. Με αφορμή τα 75 γενέθλιά του, ο Γιάννης Μηλιώκας με λίγες και σταράτες κουβέντες, μιλάει για το τι σημαίνουν για εκείνον τα γενέθλια αλλά και τι είναι αυτό που του λείπει περισσότερο σε αυτή τη δεδομένη φάση της ζωής του...
Διαβάστε περισσότερα στο Gossip-tv.gr
