Οι γονείς μου με βάφτισαν στα 2,5 για να με πουν Γιώργο, παρά το γεγονός ότι δεν χρειάστηκε καν να σπαταλήσουν φαιά ουσία για να καταλήξουν σε αυτό το τόσο σπάνιο όνομα, καθώς Γιώργο έλεγαν και τον παππού μου.
Μπορείς να υποθέσεις πολλά για την αναποφασιστικότητα και την αναβλητικότητα της οικογένειας –και θα έχεις δίκιο- αλλά πίσω από αυτόν το δισταγμό των 2,5 μόλις ετών κρύβεται κάτι βαθύτερο για το οποίο θέλω να μιλήσω: Άγιε Γιώργη, έχεις ένα από τα δημοφιλέστερα ονόματα στον κόσμο, όμως εδώ στην Ελλάδα έχεις κάνει τρομερά σφάλματα marketing. Όχι πες μου δηλαδή, αν ήταν να με βαφτίσουν Δημήτρη, Κώστα, Νίκο ή Γιάννη, θα το σκέφτονταν 2,5 χρόνια;
Για αυτό σου λέω, έχουμε πρόβλημα. Στο εξωτερικό σε τιμούν όλοι, είσαι προστάτης της Αγγλίας, στην Καταλονία και τη Μόσχα πίνουν νερό στο όνομά σου, έχεις σκοτώσει δράκους, στην Ελλάδα, ωστόσο, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Μόνο οι στρατιωτικοί και στρατιώτες σε περιμένουν με προσμονή επειδή τους χαρίζεις μία μέρα αργία, αν και φέτος τα χάλασες λιγάκι.
Ας ξεκινήσουμε με το όνομα
Αντικειμενικά, στο θέμα ονόματος εμείς ως Γιώργηδες χάνουμε εύκολα από τους Δημήτρηδες, χάνουμε από τους Νικόλες (με τους Νίκους το παλεύουμε), χάνουμε από τους Κωστήδες και δίνουμε με τους Γιάννηδες τη σκληρή μάχη της παραμονής στην κατηγορία των δημοφιλών και λαοπρόβλητων Αγίων. Το όνομά μας, λοιπόν, διαθέτει ένα συνδυασμό που δύσκολα τον αντιμετωπίζεις: και κοινότατο είναι και αισθητικά μέτριο (για να μην πω κάτι βαρύτερο), ενώ στο θηλυκό του, το Γεωργία, τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, δεν έχει την παραμικρή ευελιξία. Ο Δημήτρης έχει χιλιάδες υποκοριστικά και παραλλαγές. Ο Κώστας μπορεί να το κάνει Ντίνος και να μπερδέψει όλο τον κόσμο. Ο Νίκος έχει το Νικόλας, που θα μπορούσε να σταθεί και μόνο του σαν όνομα. Από την άλλη, το Γιώργος, αν αφαιρέσεις τα προφανή Γιώργος και Γιωργάκης, μένει με κάτι Γάκης, Γάτσος, Γκίγκας, Λιόλιος (σοβαρά τώρα, ΛΙΟΛΙΟΣ;) και αν πεταχτείς μέχρι τα Επτάνησα θα σε φωνάζουν Τζώρτζη και Τζωρτζέτο.
Κανείς δεν λέει έναν Γιώργο με το όνομά του
Ως συνέχεια των παραπάνω και επειδή έχουμε εκατομμύρια Γιώργηδες στη χώρα μας, κανείς δεν μας αποκαλεί με το όνομά μας και μόνο. Θα πρέπει να είσαι πολύ τυχερός, ώστε στην παρέα σου να είσαι ο μοναδικός Γιώργος και να απολαμβάνεις το… συγκλονιστικό προνόμιο να χρειάζεται μόνο η αναφορά του βαφτιστικού σου. Αυτό που για όλους τους ανθρώπους είναι αυτονόητο, οι Γιώργηδες το στερούμαστε.
Ο πιο συνηθισμένος διάλογος είναι ο εξής:
-Έλα ρε, ποιοι θα είστε;
- Θα είναι ο Παναγιώτης, η Κατερίνα και ο Γιώργος.
- Ποιος Γιώργος;
- Έλα ρε, ο Γιώργος ο…
Και δεν μιλάμε για κάποιον ξέμπαρκο γνωστό, μιλάμε για φίλο, κολλητό. Ακόμα και αυτός όμως χρειάζεται μια επεξηγηση. Συνήθως θα είναι το επίθετο ή κάποιο παρατσούκλι. Οι δικοί μου οι φίλοι με φωνάζουν είτε «τζο», είτε «g-poly» είτε απλά Πολυμενέα. Το τελευταίο δεν είναι και τόσο απλό. Με φωνάζουν τόσο συχνά με το επίθετο, λες και είμαστε στο στρατό ή στο Γυμνάσιο, που δύο-τρεις φορές, άνθρωποι που μόλις έχω γνωρίσει, νομίζουν ότι το μικρό μου όνομα είναι Πολυμενέας. Όχι παιδιά, Γιώργο με λένε.
