Στην κηδεία του δημοφιλούς Βορειοϊρλανδού, πριν από 20 χρόνια, συγκεντρώθηκε όχι απλά μεγάλο πλήθος, αλλά Καθολικοί και Προτεστάντες βρέθηκαν μαζί για να τον αποχαιρετήσουν σε μια εξαιρετικά σπάνια περίσταση ειρηνικής συνύπαρξης. Ακόμα κι αν δεν έχει κάποιος ιδέα από μηχανοκίνητο αθλητισμό ή δεν έχει ακούσει το όνομά του, είναι άμεσα αντιληπτό πόσο σημαντικό είναι αυτό το τελευταίο του επίτευγμα λίγα μόλις χρόνια από τη λήξη των Troubles, και πρόκειται για κάποιον που ήταν πολλά περισσότερα από έναν αναβάτη. ίσως πιο σημαντικό κι από την ψηφοφορία του MCN που τον κατέταξε ως 5η μεγαλύτερη προσωπικότητα των 2 τροχών με 4ο τον Valentino Rossi.
Ξεκινήσαμε ανάποδα αλλά μια τέτοια δυνατή στιγμή το άξιζε και στο σύντομο πέρασμά του από τον πλανήτη Γη, o Joey Dunlop φρόντισε όχι μόνο να αφήσει το στίγμα του όχι μόνο ως αθλητής, αλλά και ως φιλάνθρωπος. Υπηρέτησε και τις ιδιότητες αυτές ταυτόχρονα και με πάθος.
Ο λόγος που δεν απόλαυσε τη δημοσιότητα που του άξιζε ήταν ότι δεν έτρεξε ποτέ στα παγκόσμια πρωταθλήματα SBK και MotoGP, αλλά στα ΤΤ, στους αγώνες σε δημόσιους δρόμους. Αυτό το υπεραιωνόβιο απολίθωμα του μηχανοκίνητου αθλητισμού που έχει γίνει σύμφυτο με την ψηλάφηση των ορίων του ένστικτου της αυτοσυντήρησης. Κέρδισε 24 φορές το Ulster Grand Prix αν και το στέμμα του βασιλιά ήταν τα τρία hat trick στον αγώνα του Isle of Man. Ένα από τα μεγαλύτερα μοτοσυκλετιστικά event, και τόπος προσκυνήματος για κάθε μηχανόβιο, στο μικρό αυτό νησί μεταξύ Ιρλανδίας και Μεγάλης Βρετανίας, ήταν ο απόλυτος κυριάρχος. Παρά τη δόξα και τους φανατικούς οπαδούς, ή φίλους όπως τους έλεγε ο ίδιος, δεν την ψώνισε ποτέ.
Παρέμεινε για πάντα ο yer maun, ο άνθρωπός σου δηλαδή στη βορειοιρλανδική διάλεκτο, το παρατσούκλι που τον συνόδευε όπου εμφανιζόταν. Το απλό και ταπεινό στυλ του και η ντροπαλότητα που είχε ακόμα και τη στιγμή που άνοιγε τη σαμπάνια στο πόντιουμ, μόνο προσέθετε στη δημοφιλία του. Παγκόσμιας κλάσης αναβάτης, αλλά η προετοιμασία του ήταν αυτή ενός ερασιτέχνη που πάει μια Κυριακή να ξεσκάσει σε μια πίστα καρτ. Ο ίδιος επισκεύαζε τις μηχανές με την μικρή ομάδα υποστήριξης που είχε, ό ίδιος τις φόρτωνε στο βαν και τελικά ο ίδιος οδηγουσε το βαν από το σπίτι στον τόπο διεξαγωγής του αγώνα.
Στο βαν όμως δεν φόρτωνε μόνο μηχανές. Την περίοδο μεταξύ των αγώνων το γέμιζε με ρούχα, τρόφιμα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης και ξεκινούσε από τη Β. Ιρλανδία για να τα πάει σε ορφανοτροφεία στην Αλβανία, στην πρώην Γιουγκοσλαβία, και στη Ρουμανία. Για την αφοσίωσή του στα παιδιά της Ρουμανίας που δεν είχαν την τύχη να μεγαλώσουν με τους γονείς τους τιμήθηκε με τον τίτλο του OBE από τη Βασίλισσα Ελισάβετ. Συναθλητές του θυμούνται το κυνήγι του χρόνου στους επικίνδυνους δημόσιους δρόμους γεμάτους λακούβες και μπαριέρες να καιροφυλακτούν και αναφέρουν πως ακόμα κι αν κατάφερνες να ρίξεις τον χρόνο σου κάτω από αυτόν του Joey δεν τον έχεις κερδίσει πραγματικά. Θεωρούνταν σχεδόν ιεροσυλία και αντιαθλητική συμπεριφορά να είσαι καλύτερος από τον πάντα χαμογελαστό Βορειοϊρλανδό, τέτοιος ήταν ο σεβασμός που ενέπνεε. Κι αν οι ρομαντικοί τρελοί που τρέχουν στα ΤΤ ήταν εύκολος στόχος της γοητείας του αυτό δεν είναι τόσο εύκολο για τους ψυχρούς χαρτογιακάδες της μοτοβιομηχανίας. Κι όμως έπεισε ακόμα κι αυτούς, με την Honda να ετοιμάζει και να του παραχωρεί έναν επιπέδου SBK κινητήρα για την VTR του, χωρίς καμία ανταποδοτική προσδοκία, έτσι μόνο για να αποδείξουν οι Ιάπωνες τα ευγενικά αισθήματα που έτρεφαν γι’αυτόν.
Το ολόψυχο δόσιμο για τη βοήθεια σε αυτόν που έχει ανάγκη τον οδήγησε για τελευταία φορά στην άλλη άκρη της Ευρώπης. Βρέθηκε στο Ταλίν της Εσθονίας στον τοπικό αγώνα σε δημόσιους δρόμους, για φιλανθρωπικό σκοπό. Έχοντας ήδη κερδίσει στις κατηγορίες των 750 και 600 κυβικών, έχασε τον έλεγχο της μοτοσικλέτας του όταν έτρεχε στην κατηγορία των 125 λόγω της βροχής και της συνεπαγόμενης ολισθηρότητας του οδοστρώματος. Ο θάνατός του ήταν ακαριαίος και ακαριάια βύθισε στη θλίψη το Μπέλφαστ, τον κόσμο των δύο τροχών και όλους όσους τον ήξεραν. Η κυβέρνηση της Εσθονίας κήρυξε πένθος, ένας «έφιππος» δίκυκλος ανδριάντας με την αγαπημένη του Honda στήθηκε στo Snaefell, το ψηλότερο βουνό του Isle of Man, για επιβλέπει για πάντα την αγαπημένη του διαδρομή, μια στροφή της διαδρομής πήρε το όνομά του και τέλος θεσπίστηκε το βραβείο Joey Dunlop για τον καλύτερο αναβάτη της σεζόν για το νησί και αυτές είναι μόνο μερικές από τις τιμές που του έγιναν. Σημαντικότερη παρακαταθήκη του είναι το ίδρυμα που φέρει το όνομά του και διευθύνεται από τους συγγενείς του φροντίζοντας να συνεχιστεί η φιλανθρωπική του δράση για πολύ καιρό ακόμα.
