Μορτάκια μου όμορφα εγώ σε νοσοκομεία δεν πατάω. Τι νοσοκομεία, ούτε για εξέταση αίματος. Βλέπω βελόνα και με πιάνει σύγκρυο. Όποτε αναγκαζόμουν να πάω, ένα πράγμα μου άρεσε. Οι νοσοκόμες. Ή μάλλον η φαντασίωση της νοσοκόμας γιατί οι περισσότερες δεν βλέπονται.
Αν όμως την φανταζόμουν κάπως, το Τζενάκι από δω είναι ό,τι πιο κοντινό στις φαντασιώσεις μου.
Γιατί κακά τα ψέματα, η νοσοκόμα πρέπει να μοιάζει με άγγελο. Ξανθιά και γαλανομάτα. Αλλιώς τι να το κάνεις; Δεν νιώθεις ότι σε σώζει κάποια, ότι σε περιποιείται. Αν έχει και κορμάρα, τότε το μόνο σίγουρο είναι ότι θα γιατρευτείς και μόνο που θα την αγγίξεις. Ευτυχώς το Τζενάκι από εδώ δουλεύει όντως σαν νοσοκόμα και στον ελεύθερο χρόνο της παίζει τένις. Οπότε δεν θα ξαναγκρινιάξω ποτέ στον πυρετό.
Έχω και αποδειχτικές φωτογραφίες από το προφίλ της. Και τώρα παρακαλάω να αρρωστήσω.
