Έτυχε να είμαι εκεί, στα Λουτρά της Σουβάλας στην Αίγινα, πριν 6 καλοκαίρια, όταν ο – 15χρονος τότε – Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, αγκαλιαζόταν και χαιρόταν με τους φίλους του για τη μεταγραφή του στον Παναθηναϊκό. Αραχτός στην ξαπλώστρα μου χαιρόμουν κι εγώ με τη χαρά του, χαμογέλαγα βλέποντας μια πιτσιρικοπαρέα να γίνεται ένα κουβάρι, προσπαθούσα να φανταστώ πώς είναι για έναν 15χρονο έφηβο να μπαίνει στον κόσμο των «μεγάλων» με «τζουμ – ταρατατζούμ» και πρωτοσέλιδα και όνειρα για το μέλλον.
Ήμουν στην ίδια παραλία αρκετά από τα επόμενα καλοκαίρια. Όταν ο «Βασιλάκης» γινόταν «Βασίλης» χρόνο με το χρόνο, παίρνοντας στους ώμους του τις μικρές Εθνικές Ομάδες και φτάνοντας σε διακρίσεις και επιτυχίες. Στα 16 του, στα 17 του, στα 18 του. Καθόμουν δίπλα στην αδελφή του, που τον καμάρωνε μέσω live-streaming στην άλλη άκρη του κόσμου, τον «υποδέχτηκα» κι εγώ και του έσφιξα το χέρι ένα καλοκαίρι, βγάλαμε μια φωτογραφία παρέα, του ευχήθηκα πάνω απ’ όλα υγεία και πολλές επιτυχίες στην καριέρα του.
Τον περίμενα, κάθε χρόνο από εκείνο το πρώτο καλοκαίρι του 2012, να γίνει από «Βασιλάκης», «Βασίλης» και μετά «Βασίλαρος». Να αρχίζει να κερδίζει λεπτά συμμετοχής και ρόλο στον Παναθηναϊκό, με «προίκα» τις επιτυχίες με τις μικρές Εθνικές, την αυτοπεποίθηση που ξεχείλιζε από τις κάλτσες του, την προσωπικότητα που έβγαζε στο παρκέ και τον έκανε να μοιάζει με βετεράνος ανάμεσα στους συνομήλικούς του. Δεν βιαζόμουν να τον αποκαλέσω «νέο Αλβέρτη», κανένα παιδί δεν πρέπει να φορτώνεται με τόσους τόνους ευθυνών στην πλάτη του, αλλά ήθελα να τον δω να γίνεται ένας «νέος Αμπρίνες» ή «νέος Ρούμπιο» ή «νέος Ντόντσιτς», ένας 17χρονος – 18χρονος που θα έβρισκε χώρο στη 12άδα μιας μεγάλης ομάδας όπως είναι ο Παναθηναϊκός και μήνα με το μήνα θα κέρδιζε λίγα λεπτά παραπάνω στο παρκέ.
Μάταια...
Ο «Βασιλάκης» έγινε τελικά «Βασίλης» αλλά «Βασίλαρος» δεν κατάφερε να γίνει. Ούτε με Πεδουλάκη, ούτε με Τζόρτζεβιτς, ούτε με Ιβάνοβιτς, ούτε με Πασκουάλ. Άλλοι λένε ότι δεν δούλεψε όσο θα «έπρεπε», ότι δεν «έλιωσε» στο γυμναστήριο και το γήπεδο. Άλλοι ότι ήταν ένα «τριάρι παγιδευμένο σε κορμί τεσσαριού», πολύ αργός για τη θέση «3», πολύ soft για τη θέση «4». Άλλοι ότι αδικήθηκε και δεν πήρε τις ευκαιρίες που έπρεπε να πάρει, χάνοντας κάθε χρόνο «τη σειρά του» από ξένους που δεν έδωσαν και τίποτα σημαντικό στην ομάδα και τελικά έφευγαν με χιλιάδες δολάρια στην τσέπη και ελάχιστη προσφορά.
Όπως συμβαίνει συνήθως, η αλήθεια είναι κάπου στη μέση: ναι, πέρασαν διάφοροι ξένοι που «έφαγαν» λεπτά συμμετοχής από το στόμα του Βασίλη, αλλά και εκείνος, όσες φορές πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από τους προπονητές του, ελάχιστες φορές φώναξε δυνατά «παρών!» - η τελευταία του ελπίδα νομίζω πως ήταν η έλευση του Πασκουάλ, ενός προπονητή που λόγω κουλτούρας και προϋπηρεσίας δεν θα «κώλωνε» να ρίξει στα βαθιά έναν πιτσιρικά και να τον «προστάξει» να αρχίσει τις απλωτές. Ούτε ο Καταλανός όμως είδε κάτι, που θα μπορούσε να βοηθήσει την ομάδα στο «σήμερα» και να την απογειώσει στο «αύριο».
Στενοχωρήθηκα λιγάκι όταν έμαθα ότι ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος μένει ελεύθερος από τον Παναθηναϊκό – σαν να ήταν ένα «δικό μου παιδί», ένα «πρότζεκτ» στο οποίο πίστεψα αλλά δεν μου βγήκε. Λένε όμως πως κάθε τέλος είναι μια νέα αρχή. Και αυτό που θα ήθελα να του ευχηθώ σήμερα, είναι το ίδιο πράγμα που του ευχήθηκα εκείνο του καλοκαίρι, που βγάλαμε εκείνη τη φωτό: πάνω απ’ όλα υγεία και πολλές επιτυχίες στην καριέρα του. 21 ετών είναι άλλωστε, έχει όλη τη μπασκετική και κανονική ζωή μπροστά του για να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα και να γίνει όχι αυτό που ονειρευτήκαμε εμείς, αλλά αυτό που ονειρεύτηκε εκείνος για τον εαυτό του.
