Υπάρχουν βραδιές που σου θυμίζουν γιατί αγαπάς το ποδόσφαιρο και άλλες, που σου θυμίζουν γιατί σου έχει καταστρέψει τη ζωή. Η χθεσινή στο Άιμπροξ ήταν από τις δεύτερες.
Από τη Γλασκώβη περνάει η χρονιά του Παναθηναϊκού
Ο Παναθηναϊκός πήγε στη Γλασκώβη με το στήθος φουσκωμένο και το μυαλό καθαρό προκειμένου να κάνει ένα βήμα πιο κοντά στο Τσάμπιονς Λιγκ. Μπήκε στο γήπεδο σαν κανονική ευρωπαϊκή ομάδα – όχι με φοβικά σύνδρομα, όχι για να “κρατήσει” το 0. Έκανε ντου, πάτησε περιοχές, έφτιαξε φάσεις, κυνήγησε το γκολ. Και μετά; Μετά έγινε… Παναθηναϊκός. Δηλαδή η ομάδα που μπορεί να κάνει όλα σωστά, εκτός από το ένα πράγμα που μετράει: να βάλει τη ρημάδα την μπάλα στα δίχτυα.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Το πρώτο ημίχρονο ήταν παράσταση για έναν ρόλο. Οι πράσινοι είχαν τρεις καθαρές ευκαιρίες, δύο δοκάρια (σώμα, ψυχή και… μεταλλική κατασκευή), κι έναν Μπάτλαντ που αποφάσισε να θυμίσει τον Πίτερ Σμάιχελ. Όλα καλά μέχρι εδώ, μέχρι που -όπως πάντα- εμφανίστηκε ο γνωστός νόμος του ποδοσφαίρου: “Αν δεν βάλεις, θα φας.” Και το έφαγες.
Στο 52’ οι Σκωτσέζοι έκαναν την πρώτη τους σοβαρή φάση κι είπαν "ευχαριστούμε πολύ". Διαγώνιο σουτ, 1-0. Τρία λεπτά μετά, κόκκινη στον Βαγιαννίδη. Άντε πάλι. Μέσα σε πέντε λεπτά καταστράφηκε δουλειά μιας ολόκληρης προετοιμασίας. Σαν να δουλεύεις οκτώ ώρες για να σου πει το αφεντικό “δεν εγκρίθηκε το budget”.
Η συνέχεια ήταν λίγο-πολύ προδιαγεγραμμένη. Με παίκτη λιγότερο, κόντρα σε μια ομάδα που ξέρει να μυρίζει αίμα, το δεύτερο γκολ ήταν θέμα χρόνου. Και ήρθε. Όχι από καμιά επική προσπάθεια – ούτε καν. Άλλο ένα σουτ από το πουθενά, άλλο ένα «πλήρωσες την αφέλεια σου».
Πώς θα σας φαινόταν αν η Super League γινόταν μεσοβδόμαδα;
Κι εδώ μπαίνουμε στο ψητό: Όχι, δεν ήταν κακός ο Παναθηναϊκός. Ήταν καλύτερος, τουλάχιστον όσο παίζανε 11 εναντίον 11. Έχασε ευκαιρίες, έπαιξε σωστά, είχε πάθος. Αλλά τι σημασία έχει; Στο ποδόσφαιρο δεν δίνουν βραβείο fair play για τις προθέσεις σου. Δεν γράφει η ιστορία “αν είχε βάλει εκείνο το γκολ ο Πελίστρι από το ένα μέτρο...”. Όχι. Γράφει: Ρέιντζερς – Παναθηναϊκός 2-0.
Και ξέρεις κάτι; Αυτή είναι η μεγαλύτερη παγίδα. Ότι για λίγες στιγμές σε έκανε να πιστέψεις. Να νιώσεις ότι φέτος είναι αλλιώς. Ότι δεν θα το “δώσει” το ματς στην Ευρώπη. Ότι έχει ομάδα. Και ναι, έχει. Αλλά με το “σχεδόν” δεν προχωράς. Με το “αν” δεν παίρνεις προκρίσεις. Και με την… επιλεκτική αποτελεσματικότητα, απλώς τρως σφαλιάρες όταν δεν τις περιμένεις.
Τώρα; Τώρα πας στο ΟΑΚΑ για μια πρόκριση-καμικάζι. Δεν είναι ακατόρθωτο. Είναι δύσκολο, αλλά όχι χαμένο. Η Ρέιντζερς δεν είναι ανίκητη. Είναι όμως κυνική. Και γι’ αυτό προκρίνονται αυτοί. Γιατί όταν ήρθε η ώρα να κάνουν τη δουλειά, την έκαναν.
Ο Παναθηναϊκός από την άλλη, έκανε όλα όσα χτίζουν ελπίδα και κανένα από αυτά που φτιάχνουν προκρίσεις. Ας ελπίσουμε να είναι αλλιώς στο ΟΑΚΑ.
