Θα πρέπει να γυρίσουμε τον χρόνο στο 1979. Στις 12 Ιουνίου εκείνης της χρονιάς, σ’ ένα μαιευτήριο στο Μπερνάλ της Αργεντινής γεννιέται ένας πρίγκιπας που στις φλέβες του δεν κυλούσε γαλάζιο αίμα, αλλά το γαλάζιο θα έμελλε να γίνει το αγαπημένο του χρώμα. Συγκεκριμένα, 20 χρόνια αργότερα, έβαλε την υπογραφή του στο πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο περνώντας μία βόλτα από τα γραφεία της Ρασίνγκ Κλουμπ. Ενός συλλόγου που τότε ζούσε τα δικά του «πέτρινα χρόνια» και έφτασε μία ανάσα από τον υποβιβασμό. Ο Ντιέγκο είχε ονειρευτεί από μικρό παιδί να φορέσει τη φανέλα με τα λευκά και τα γαλάζια χρώματα και το 1999 ήταν η χρονιά που το πρώτο του όνειρο έγινε πραγματικότητα. Ποτέ δε σκέφτηκε τις δυσκολίες και τα ζόρια. Δύο χρόνια αργότερα, ο «Πρίγκιπας» (το παρατσούκλι τού το κόλλησαν από την ομοιότητά του με τον Ουρουγουανό ποδοσφαιριστή της Ρίβερ Πλέιτ, Enzo Francescoli) δικαιώθηκε. Το 2001 κατέκτησε το πρωτάθλημα Απερτούρα και μέχρι το 2003 που αποφάσισε να κάνει το ταξίδι προς την Ευρώπη, σημείωσε 34 τέρματα σε 137 συμμετοχές αποτελώντας έναν από τους θρύλους του συλλόγου. Κάτι που δεν εκτίμησε τόσο πολύ ο αδερφός του, Γκάμπριελ.
Άβελ και Κάιν
Τα αδέρφια Μιλίτο έπαιζαν στις ακαδημίες της Ρασίνγκ Κλουμπ. Ωστόσο ο Γκάμπριελ αποφάσισε να μετακομίσει... 300 μέτρα πιο μακριά (τόσο χωρίζει το γήπεδο της Ρασίνγκ με το αντίστοιχο της Ιντεπεντιέντε) και να φορέσει τα ερυθρόλευκα της Ιντεπεντιέντε που ήταν και ο σύλλογος που λάτρευε ο παππούς του. Ένας εμφύλιος γεννήθηκε. Γνωστό και ως ντέρμπι της Avellaneda, το Ρασίνγκ – Ιντεπεντιέντε είναι το δεύτερο πιο σημαντικό ντέρμπι στην Αργεντινή μετά το Μπόκα Τζούνιορς – Ρίβερ Πλέιτ. Στο πρώτο ματς ως αντίπαλοι ο Ντιέγκο αποχώρησε τραυματίας πριν συμπληρωθούν καλά καλά 10 λεπτά αγώνα από κλωτσιά του Γκάμπριελ, ο οποίος με τη σειρά του αποβλήθηκε στο 20ο λεπτό. Αυτή ήταν η πρώτη κόντρα. Στις 9 Μαρτίου του 2003 ο Γκάμπριελ ανατρέπει έναν παίκτη της Ρασίνγκ (τι πιο σύνηθες) και ο πρώτος που διαμαρτύρεται για κόκκινη κάρτα είναι ο αδερφός του. Τότε ο Γκάμπριελ αντιδράει και απαντάει: «Δεν είσαι ο νταβ…ής μας, το μ…ί της μάνας σου», ξεχνώντας πως έχουν την ίδια μάνα. Τύφλα να έχουν τα αδέρφια Γκάλαχερ.
Ιταλία, η Γη της Επαγγελίας
Το 2003 αποφασίζει να φτιάξει βαλίτσες, να κουνήσει μαντίλι και να προσγειωθεί στη Γένοβα. Αξίζει να σημειωθεί πως η οικογένειά του έχει ιταλικές ρίζες καθώς μετανάστευσε στην Αργεντινή από την Terranova da Sibari που βρίσκεται στην περιοχή της Καλαβρίας. Εκείνη την περίοδο η Τζένοα αγωνιζόταν στη 2η κατηγορία του ιταλικού ποδοσφαίρου αλλά ο Ντιέγκο δεν είχε τέτοια κολλήματα. Εδώ πήρε την Ρασίνγκ από τον πάτο και σήκωσε μαζί της πρωτάθλημα, σε μια κατηγορία θα κολλούσε; Ωστόσο αυτό που ήρθε στη συνέχεια δεν το περίμενε. Μετά από 33 γκολ σε 59 ματς στην Ιταλία, η Τζένοα πέφτει στην τρίτη κατηγορία ως τιμωρία για στημένα ματς. Ο Ντιέγκο αποφασίζει να αφήσει τη Γένοβα και να φορέσει τη φανέλα της Ρεάλ Σαραγόσα, εκεί όπου θα συναντήσει τον αδερφό του. Πιο ώριμος από ποτέ, κάθεται τρία χρόνια και «ματώνει» 53 φορές τα δίχτυα σε 108 ματς. Μάλιστα την τελευταία του χρονιά, χάνει το Χρυσό Παπούτσι από τον Φραντσέσκο Τότι μόλις για 3 γκολ.
Αλλά το κάρμα του βρίσκεται στην Ιταλία. Εκεί πρέπει να επιστρέψει για να φτάσει στην κορυφή. Να πετύχει το αδιανόητο. Να τα βάλει με τους καλύτερους και να τους κερδίσει. Ο Ζοσέ Μουρίνιο τον έχει ξεχωρίσει. Τον πιστεύει και τον πείθει (όχι ότι δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα) να μετακομίσει στο Μιλάνο για λογαριασμό της Ίντερ. Ο «Πρίγκιπας» είναι ασταμάτητος. Σκοράρει με κάθε τρόπο αλλά ο στόχος του είναι να σηκώσει το Τσάμπιονς Λιγκ. Τον έχει ψήσει άσχημα ο Πορτογάλος τεχνικός. Είναι η εποχή που η Μπαρτσελόνα του Πεπ Γκουαρδιόλα μεσουρανεί και το παρεάκι Μέσι – Τσάβι – Ινιέστα είναι κάτι σαν το Τζόρνταν – Πίπεν – Ρόντμαν. Ασταμάτητο. Ανίκητο. Μέχρι να συναντήσει το σκληρό παρεόνι των «νερατζούρι». Η Ίντερ του Special One είναι φτιαγμένη από ατσάλι. Ο κρυπτονίτης της Μπαρτσελόνα. Πραγματοποιώντας μία μυθική ανατροπή κερδίζει με 3-1 τους μπλαουγκράνα, παίρνει το εισιτήριο για τον τελικό της Μαδρίτης, εκεί όπου θα κατακτήσει το βαρύτιμο τρόπαιο. Για την ιστορία; Στον ημιτελικό ο Μιλίτο δίνει δύο ασίστ και σκοράρει το χρυσό τρίτο γκολ. Στον τελικό βάζει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του σκοράροντας δύο φορές κόντρα στην Μπάγερν Μονάχου και το τελικό 2-0 κάνει τους φίλους της Ίντερ να βγουν στο Μιλάνο και να μην κοιμηθούν εκείνο το βράδυ. «Ο Μίλιτο έχει πετύχει τα τρία γκολ που απαιτούνται για το τρεμπλ και έχει πετύχει και πολλά άλλα στο παρελθόν. Είναι σπουδαίος αθλητής και μεγάλος πρωταθλητής, είναι άνθρωπος με βάρος και ουσία. Τον ευχαριστώ πολύ για όσα έκανε για την Ίντερ και για την ικανοποίηση που μου έδωσε», είπε για εκείνον ο Μάσιμο Μοράτι.
«Με τον Ντιέγκο Μίλιτο όλοι οι μεγάλοι σύλλογοι ήταν λίγο τυφλοί και διστακτικοί. Κανείς δεν είχε το θάρρος να πιστέψει σε έναν παίκτη που είναι φανταστικός. Ως σέντερ φορ, ο Μιλίτο τα έχει όλα», ανέφερε ο άνθρωπος που τον πίστεψε περισσότερο από όλους, ο Πορτογάλος Ζοσέ Μουρίνιο. Τον έχουν αποθεώσει ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, ο Φραντσέσκο Τότι, ο Χουάν Σεμπαστιάν Βερόν και έχει την καθολική αναγνώριση από τον ποδοσφαιρικό κόσμο.
Ωστόσο στην ποδοσφαιρική συνείδηση του φίλαθλου κόσμου παραμένει στο περιθώριο. Ο «Πρίγκιπας», ο Σταλόνε της Αργεντινής, ο άνθρωπος που έριξε στο καναβάτσο την σπουδαία Μπαρτσελόνα, ήταν πάντα αντι-σταρ. Όπως και να ‘χει, από το βράδυ του Σαββάτου, ο Πεπ Γκουαρδιόλα πίνοντας το κρασί του και κάνοντας μία αναδρομή, ίσως να αισθάνεται ευλογημένος που στη θέση του Λουκάκου δεν βρισκόταν ο Μιλίτο.
