Στο χωριό Gnosall της κεντρικής Αγγλίας ζούσε και εργαζόταν ο κύριος Hough, ένας ωρολογοποιός που ήξερε πολύ καλά την αξία των τέλειων μηχανικών κατασκευών. Ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος που, στις 30 Νοεμβρίου 1982, αγόρασε μια Mercedes-Benz SL 500, την οποία παρέλαβε στο σπίτι του, την πάρκαρε σε ένα θερμαινόμενο, αποξηραμένο γκαράζ – και δεν την ξανακούνησε ποτέ από εκεί…
Σύμφωνα με τη σημερινή αξία, πλήρωσε 87.000 λίρες Αγγλίας (περίπου 39 εκατομμύρια φιορίνια ή ~45.000 ευρώ) για το πολυτελές κουπέ, εξοπλισμένο με κάθε δυνατό έξτρα. Το οδόμετρο έδειχνε 42 μίλια (67,6 χιλιόμετρα), από τις δοκιμές στο εργοστάσιο και τη μεταφορά. Ο ιδιοκτήτης δεν την κυκλοφόρησε ποτέ – αφού, όπως έλεγε, την αγόρασε ως μνημείο τελειότητας.
Ο κ. Hough δεν καυχιόταν για τον θησαυρό του, αλλά πριν από δεκαπέντε χρόνια, σε μια έκθεση κλασικών αυτοκινήτων, γνώρισε τον ιδρυτή του SLSHOP, ενός εργαστηρίου αποκατάστασης Mercedes, και συμφώνησαν πως όταν εκείνος δεν θα μπορούσε πλέον να φροντίζει το αυτοκίνητο, η εταιρεία θα αναλάμβανε αυτή την αποστολή. Η στιγμή αυτή φαίνεται πως έφτασε: η SLSHOP ανακοίνωσε ότι στο κέντρο της έχει ολοκληρωθεί μια κλιματιζόμενη γυάλινη θήκη, ειδικά φτιαγμένη για τη φύλαξη του αυτοκινήτου. Η σημασία του οχήματος είναι τέτοια, που ακόμη και το επίσημο κέντρο εμπειριών της μάρκας στη Βρετανία, το Mercedes-Benz World, κατάφερε μόνο να το εκθέσει για λίγο· έπειτα το αυτοκίνητο θα επιστρέψει στο άψογα ρυθμισμένο «σπίτι» του.
Η Mercedes-Benz SL (R107) κατασκευαζόταν από το 1970 έως το 1989. Η κορυφαία έκδοση με τον V8 κινητήρα των 5 λίτρων προσφερόταν σε διάφορα επίπεδα ισχύος· στα τελευταία χρόνια παραγωγής απέδιδε 245 ίππους. Το 1982 ήταν διαθέσιμη με 231 ή 240 ίππους, και το αυτοκίνητο του κ. Hough είχε το δεύτερο. Η τελική ταχύτητα ήταν 225 km/h, ενώ το ρόουντστερ, μήκους 439 cm και βάρους 1540 kg, επιτάχυνε στα 100 km/h σε λιγότερο από 8 δευτερόλεπτα.
Η αξία του αυτοκινήτου είναι ανεκτίμητη: δεν παρουσιάζει ούτε ίχνος διάβρωσης, όλα τα εξαρτήματα διατηρούν τις εργοστασιακές ετικέτες και τις αντισκωριακές επιστρώσεις, ενώ τα καθίσματα, τα όργανα, ο φωτισμός – όλα είναι όπως βγήκαν από το εργοστάσιο, χωρίς κιτρινίσματα, ρωγμές ή ξεθωριάσματα. Ο κ. Hough είχε επιλέξει όλα τα διαθέσιμα έξτρα, αλλά πρόσθεσε και κάτι μοναδικό: ως ωρολογοποιός, κατασκεύασε ο ίδιος από ασήμι ένα αντίγραφο του εργοστασιακού εμβλήματος για το αυτοκίνητό του.
Και πόσο μπορεί να αξίζει ένα τέτοιο αυτοκίνητο, τέλεια διατηρημένο και ποτέ ταξινομημένο; Θεωρητικά, αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ, καθώς ο αρχικός ιδιοκτήτης και οι νέοι θεματοφύλακες συμφώνησαν ότι το αυτοκίνητο δεν θα πουληθεί ποτέ, κάτω από καμία συνθήκη.
