Το σκοτάδι στο δωμάτιό μου ήταν τόσο βαθύ ώστε να μην φαίνονται οι ατέλειές μας, αλλά όχι και τόσο πυκνό ώστε το χέρι μου να χαϊδεύει μάγουλο και να νομίζει ότι πιάνει στήθος. Το φως από το χολ, η μισάνοιχτη πόρτα στις 45 μοίρες, και τα πέντε ρεσώ κεράκια που είχα ανάψει περιμετρικά του κρεβατιού έστηναν σκηνικό, βγαλμένο από τα πιο ρομαντικά όνειρα απαιτητικής γυναίκας, που έχει δει το «Ημερολόγιο» πάνω από μία φορά.

Το κινητό, συνδεδεμένο μέσω bluetooth με ένα εξωτερικό ηχείο, έβγαζε αισθησιακές μελωδίες από την προσεκτικά και σχολαστικά διαλεχτή λίστα με τίτλο «Most Romantic Songs for Υou Who Hadn't Sex for Months», που μετά από πολύ ψάξιμο και πριν από αρκετές μέρες είχα επιλέξει.

Τραγούδια από Frank Sinatra, Nina Simone, Stevie Wonder ερέθιζαν ακόμα περισσότερο την ατμόσφαιρα, η οποία, πείτε μου αλήθεια αν θα μπορούσε να είναι ιδανικότερη, με τη ζεστή φλόγα των ρεσώ, με την ευωδία των πλυμένων σεντονιών, με τις αλλαγμένες μαξιλαροθήκες και με τον καπνό από τα ινδικά αρωματικά ξυλάκια χώρου να γαργαλάνε τις μαστουρωμένες μύτες μας.

Για μένα, όλη αυτή η προεργασία για σεξ ήταν συνώνυμη πρότασης γάμου. 

Είμαι από πάνω της....

Φιλιόμαστε με σταθερούς, αργούς και αδιάλειπτους ρυθμούς, όσο το περιβάλλον γύρω μας συζητά. Τα ρεσώ φωνάζουν χορωδιακά: «Μπράβο ρε μπαγάσα», με τα ξυλάκια να διακόπτουν για να διορθώσουν: «Όχι "ρε". Μπράβο μπαγάσα. Σκέτο». Κι όλοι μαζί να συνωμοτούν και να συμμαχούν στο πλευρό μου συνοδεύοντας τους ήχους και τους στίχους του «I put a spell on you», σαν να ήθελαν να υποτάξουν την κοπέλα που είχα μπροστά μου.

Τη φιλούσα σχεδόν χαμογελώντας, όχι γιατί απολάμβανα το φιλί. Ήταν ένα χαμόγελο νίκης. Σαν το χαμόγελο ποδοσφαιριστή που, προ κενής εστίας, βρίσκεται ένα απλό σπρώξιμο της μπάλας μακριά από το νικητήριο γκολ. Τόσο απλό, αλλά και τόσο θριαμβευτικό.

Εκτός αν είσαι ο Φέλιξ Μπόρχα

Τα ρομαντικά φιλιά και τα χαϊδολογήματα, έχουν αφήσει τη θέση τους σε πιο προχώ καταστάσεις, μαζί και τα ρούχα μας, που έχουν γίνει κουβάρι στο πάτωμα. Δεν βρισκόμασταν στον προθάλαμο της σεξουαλικής πράξης. Ήμασταν στη φυσούνα, λίγο πριν βγούμε στο γήπεδο για τη φιέστα. Και αυτή τη φορά, δεν ήταν μόνο το περιεχόμενο αυτό που με ενδιέφερε. Βλέπετε, η κοπέλα ήταν στο κρεβάτι μου μετά από πολλή προσπάθεια και ατελείωτες «πίστες». Πέρα από τις επιδόσεις μου, λοιπόν, ήθελα το πακέτο να συμπληρωθεί από ένα εξίσου εντυπωσιακό περιτύλιγμα.

Αν ο Ρομαντισμός ήταν θεός, εγώ ήμουν ο απεσταλμένος του, ο εκπρόσωπός του, ο υπηρέτης του. 

Στον τοίχο, οι σκιές από τις τρεμάμενες φλόγες χόρευαν πια στους ρυθμούς που έβγαζε ο πολλά βαρύς στίχος της Celine Dion, ενώ η κάπνα τους συναντιόταν με αυτή των ινδικών ξύλων και μαζί αιωρούνταν πάνω από τα ενωμένα, γυμνά σώματά μας, σαν να ήθελαν να μας μαγέψουν. 

Και κάπου εκεί: 

«Έχεις τριχόπτωση; Βρίσκεις παντού τρίχες σου; Βαρέθηκες να αλλάζεις σαμπουάν κάθε βδομάδα; Μήπως λούζεσαι πολύ συχνά; Υπάρχει λύση...».

Δεν θυμόμουν το «All By Myself» να έχει γίνει ελληνικό remix, ούτε και μπορούσα να φανταστώ ότι τα λόγια του συγκεκριμένου κλιπ μπορούσαν να ανήκουν στην ερωτική μου λίστα. Αυτές ήταν οι πρώτες μου σκέψεις, μετά την ενστικτώδη αντίδρασή μου να πάρω τα μάτια μου από το πρόσωπο της κοπέλας που είχα μπροστά μου και (χωρίς να σταματήσω την πράξη) να κοιτάζω τον τοίχο μπροστά μου. Κοιτούσα τον τοίχο, σκεφτόμουν, συνέχιζα να δίνω πόνο, ενώ η πρώτη ατάκα της κοπέλας από κάτω μου, σαν επιβράβευση της προσπάθειάς μου πριν και κατά τη διάρκεια του σεξ, επιτέλους ακούστηκε:

«Κλείστο». 

Οι παράξενοι στίχοι, όμως, σκότωναν ξανά και ξανά το ρομαντικό σκηνικό μου:

«Το φυτικό σαμπουάν με ευκάλυπτο και χαμομήλι δίνει τέλος στην μαζική απόδραση που κάνουν οι τρίχες από το κεφάλι σου. Χρησιμοποίησέ το δύο φορές τη μέρα για έναν μήνα και πες αντίο μια για πάντα στην τριχόπτωση».

Θυμάμαι πολλά περιστατικά στη ζωή μου να έχω νεύρα πριν από το σεξ. Μετά από το σεξ. Κατά τη διάρκεια του σεξ, όχι. 

Αυτό ήταν το συναίσθημα που μου δημιουργούσε το καλτ σκηνικό και η φεϊλιά που απέπνεε πια ο χώρος, η οποία απελευθερωνόταν σε τεράστιες ποσότητες από κάθε τι που ανήκε στο δωμάτιό μου: Από το ηχείο μου, από τα κεράκια, από τα ινδικά ξυλάκια, από μένα τον ίδιο, που νευρικά, μηχανικά πια, έμοιαζα να το πηγαίνω κάπως έτσι: 

Πότε η ντροπή έφυγε με το που ήρθε;

Όταν, όμως, κάτι πάει στραβά, δεν θα επιστρέψει στην κανονική του θέση από τον γρήγορο δρόμο. Θα κάνει έναν κύκλο πρώτα. Η ντροπή και η αποτυχία στρογγυλοκάθισαν, άναψαν τσιγάρο και έμειναν να με χαζεύουν χαιρέκακα, όταν λίγο μετά, η μπαταρία του ηχείου είχε αδειάσει και το διαφημιστικό του Youtube ολοκληρωνόταν πια από το κινητό μου: 

« Το πήρα στο αγόρι μου και πλέον δεν χρειάζεται να αλλάζω μαξιλαροθήκες κάθε φορά που κοιμόμαστε μαζί»...

...ήταν η ρομποτικά διατυπωμένη και προφανώς μεταγλωττισμένη ατάκα μίας νεαρής (πιθανόν) κοπέλας, η οποία συμπληρωνόταν από μία αντρική φωνή, βγαλμένη από ανάλαφρη μεξικάνικη σαπουνόπερα:

«Τώρα δεν θα με ξαναρωτήσεις σε ποια ανήκουν αυτές οι τρίχες».

Ήθελα να πιάσω τα μαλλιά μου και να τα ξεριζώσω. Το διαφημιστικό είχε τελειώσει και νέο τραγούδι, της Whitney  Houston αυτή τη φορά, προσπαθούσε να επαναφέρει κάτι το ειδυλλιακό σε αυτή τη μίζερη αποτυχημένη στιγμή, με ρομαντικές κορώνες και αγαπησιάρικες τσιρίδες, που από το μικροσκοπικό ηχειάκι του κινητού μου, με το volume στο τέρμα, μου δημιουργούσαν εικόνες: Παιδάκια 12 ετών, με hip-hop περιβολή, να περπατούν στον δρόμο ακούγοντας μουσική από το κινητό, πλανόδιοι τύποι να μπουκάρουν σε τρένο κρατώντας στερεοφωνικό, μίζερες σχολικές εκδρομές που βάζαμε κάτι να παίζει στο πούλμαν για να μην ακούγονται τα λαϊκά του οδηγού.

Έκανα σεξ με νεύρα, όσο το περιβάλλον πίσω μου ξέβραζε φεϊλιά και μιζέρια. Ίσως έκανα λάθος που δεν έτρεξα νωρίτερα να κάνω skip στη διαφήμιση. Ίσως είμαι πολύ γκασμάς που δεν ξέρω πώς απενεργοποιούν τις διαφημίσεις του Youtube. Ίσως έπρεπε να είχα φροντίσει ώστε το εξωτερικό ηχείο μου να έχει μπαταρία. Σταυρώστε με.

Είχα κανονίσει, όμως, όλα τα υπόλοιπα. Κι αν θέλετε να μάθετε κατά πόσο αυτά αρκούν, ρωτήστε την κοπέλα που ήταν μαζί μου εκείνο το βράδυ. Αν σας απαντήσει, πείτε μου κι εμένα...