Ο Τομ Ρίπλεϊ, δημιούργημα της Πατρίσια Χάισμιθ από το κλασικό της μυθιστόρημα «Ο Ταλαντούχος Κύριος Ρίπλεϊ», παραμένει ένας από τους πιο εμβληματικούς χαρακτήρες της σύγχρονης λογοτεχνίας. Μετά από πολλές κινηματογραφικές εκδοχές -ανάμεσά τους η ταινία του 1999 με τον Ματ Ντέιμον-η νέα μίνι σειρά του Netflix, Ripley, ανανεώνει το υλικό της Χάισμιθ με δημιουργικό τρόπο. Ο Άντριου Σκοτ παίρνει τον ρόλο για τον showrunner Στιβ Ζάιλιαν, μετατρέποντας την ιστορία σε ένα ανατρεπτικό, σκοτεινό νουάρ που σε καθηλώνει.
Ένα σκοτεινό, ατμοσφαιρικό νουάρ
Ο Ρίπλεϊ προσλαμβάνεται από τον πλούσιο επιχειρηματία Χέρμπερτ Γκρίνλιφ (Κένεθ Λόνεργκαν) για να βρει τον γιο του, Ντίκι (Τζόνι Φλιν), που έχει εξαφανιστεί στην Ιταλία με την κοπέλα του, Μαρτζ Σέργουντ (Ντακότα Φάνινγκ), για να ζήσουν μια μποέμικη ζωή. Σε αντίθεση με την πλούσια, μεταπολεμική Ευρώπη που έδειξε η ταινία του Άντονι Μινγκέλα, το «Ripley» προσφέρει μια πιο μελαγχολική, ασπρόμαυρη ατμόσφαιρα και εξερευνά τα συναισθήματα απογοήτευσης και μοναξιάς των χαρακτήρων. Τα οκτώ επεισόδια δίνουν χώρο σε λεπτομέρειες που προηγούμενες εκδοχές δεν είχαν την πολυτέλεια να αναλύσουν, δημιουργώντας μια ατμοσφαιρική εμπειρία που σε κρατάει κολλημένο στον καναπέ.
Τα highlights του Netflix για τον Δεκέμβριο
Επαναπροσδιορίζοντας τον Ρίπλεϊ
Μία από τις μεγαλύτερες αλλαγές είναι η ηλικία των χαρακτήρων, σχεδόν δύο δεκαετίες μεγαλύτεροι από το μυθιστόρημα. Ο Ρίπλεϊ εκμεταλλεύεται τις ξεθωριασμένες φιλοδοξίες των άλλων για να αναδείξει μια σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης. Ο Ντίκι, αν και φαίνεται να έχει εγκαταλείψει τις οικογενειακές του ευθύνες, αποκαλύπτεται εξίσου δυστυχής με τον πατέρα του. Ο Ρίπλεϊ δεν επιδιώκει απλώς να τον αντικαταστήσει -φαίνεται να θέλει να ζήσει τη ζωή του καλύτερα από εκείνον.
Άξιζε η αναμονή για το Stranger Things 5;
Τέλος, οι χαρακτήρες είναι ταυτόχρονα ελκυστικοί και αποκρουστικοί. Ο Σκοτ δεν προκαλεί την ίδια ενσυναίσθηση που είχε ο Ντέιμον, αλλά δείχνει πόσο ρηχοί είναι οι Ντίκι και Μαρτζ, αποδομώντας την κοινωνική τους επιφάνεια. Η σειρά παίζει με την αγωνία και με τους ατμοσφαιρικούς ήχους, δίνοντας στον θεατή την ίδια αντίληψη του κόσμου με τον Ρίπλεϊ και κάνοντας τη σκηνή της δολοφονίας του Ντίκι ακόμα πιο αγωνιώδης.
