Δεν είναι παράδοξο να βλέπουμε θρίλερ; Αν το σκεφτείς καλά, η αλήθεια είναι ότι το να κάθεσαι στον καναπέ σου για να δεις κάτι που σοκάρει, δεν είναι και ό,τι πιο φυσιολογικό. Ωστόσο, μου έχει κινήσει την περιέργεια το γεγονός ότι με την προβολή της σειράς «Τέρας: Η Ιστορία του Εντ Γκιν» στο Netflix ακόμη και φίλοι μου που δεν παρακολουθούν ποτέ τέτοιου είδους σειρές, έμειναν εκστασιασμένοι στην ιστορία του Έντ Γκιν. Και όλα αυτά με βάζουν να αναρωτιέμαι τι είναι τελικά αυτό που έχουν τα θρίλερ ή ακόμη και αποκρουστικές ιστορίες του Εντ Γκιν που μας κρατούν καθηλωμένους να δούμε ό,τι πιο ανατριχιαστικό υπάρχει;
5 ταινίες που θα ανατρίχιαζαν ακόμη και τον Χίτσκοκ
Βλέποντας μόνο το trailer, πραγματικά σκέφτηκα ότι θέλει «στομάχι» να δεις τη σειρά και όταν κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης με μια καλή μου φίλη είπε ότι παρακολουθεί με το σύντροφό της τη σειρά «Τέρας: Η Ιστορία του Εντ Γκιν», λέω μα τι συμβαίνει και κάπως έτσι έχω καταλήξει στo εξής story κατανόησης της συνθήκης.
Είναι βράδυ, έχεις σβήσει τα φώτα, κάθεσαι στον καναπέ και πατάς «play» σε ένα θρίλερ που υπόσχεται να σου κόψει την ανάσα. Γιατί επιλέγεις συνειδητά να τρομάξεις;
Η απάντηση δεν είναι τόσο απλή όσο «μας αρέσει ο τρόμος». Πίσω από την αγάπη μας για τα θρίλερ κρύβονται ένστικτα, ψυχολογία, αδρεναλίνη και λίγη ανάγκη για εγγύτητα.
Η αδρεναλίνη είναι εθιστική και έχεις έλεγχο του φόβου
Τα θρίλερ ανεβάζουν τους παλμούς, ενεργοποιούν το «fight or flight» σύστημα και σου δίνουν μια δόση καθαρής αδρεναλίνης -χωρίς πραγματικό κίνδυνο. Το σώμα σου αντιδρά σαν να είσαι σε απειλή, αλλά ξέρεις ότι είσαι ασφαλής. Είναι σαν rollercoaster: Έντονη εμπειρία, μηδενικός κίνδυνος.
Στη ζωή, ο φόβος δεν έρχεται με διακόπτη. Στο θρίλερ, όμως, μπορείς να τον κλείσεις όποτε θέλεις. Έχεις τον έλεγχο. Βιώνεις τον τρόμο, αλλά είσαι ο αφεντικός της κατάστασης. Πατάς pause ή stop όταν δεν πάει άλλο. Είναι φόβος με manual. Ξέρεις, αυτό είναι η κλασική σκηνή, όπου είσαι στον καναπέ έχεις γουρλώσει τα μάτια ή μάλλον δεν μπορείς να κουνήσεις και περιμένεις τι θα συμβεί. Το καταλαβαίνεις, ότι κάτι έρχεται, το αισθάνεσαι. Και κλείνεις τα μάτια σου και παρόλα αυτά, προσπαθείς να αντιληφθείς τι θα γίνει.
Μας κρατά ξύπνιους και ψυχολογικά
Ένα καλό θρίλερ δεν τελειώνει όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους. Κουβαλάς τη σκηνή, την ατάκα ή το plot twist για μέρες. Ξυπνάει συναισθήματα, σου κλονίζει τη σιγουριά. Και κάπου εκεί, βλέπεις τον κόσμο αλλιώς -έστω και για λίγο. Νιώθεις την αδρεναλίνη να ανεβαίνει και να αισθάνεσαι δυνατός, όσο και αν νομίζεις ότι είσαι ευάλωτος από τον φόβο.
Γιατί θέλουμε να νιώσουμε κάτι αληθινό. Να φοβηθούμε χωρίς συνέπειες. Να τεστάρουμε τα όριά μας, να συνδεθούμε με το πρωτόγονο ένστικτο επιβίωσης. Και στο τέλος, να πατήσουμε «off» και να νιώσουμε ζωντανοί.
Ertflix: 5 ταινίες για να δεις το βράδυ
Ο κίνδυνος έστω και ψεύτικος δημιουργεί δεσμούς
Έχεις προσέξει πως όταν βλέπεις θρίλερ με κάποιον, ξαφνικά νιώθετε πιο «δεμένοι»; Είτε είναι το πρώτο ραντεβού, είτε βραδιά με φίλους, είτε με τον κολλητό στον καναπέ, το σασπένς και ο τρόμος λειτουργούν σαν... κοινωνική κόλλα. Και υπάρχει λόγος. Όταν παρακολουθείς ένα θρίλερ, ο εγκέφαλος σου δεν ξέρει ότι δεν κινδυνεύεις στ’ αλήθεια. Αντιδρά σαν να είσαι σε πραγματική απειλή. Αυτό ενεργοποιεί την έκκριση κορτιζόλης και αδρεναλίνης ορμόνες που, μεταξύ άλλων, αυξάνουν την κοινωνική σύνδεση.
Με απλά λόγια: Όταν «τρομάζετε» μαζί, το σώμα σας νομίζει ότι πολεμάτε τον ίδιο κίνδυνο. Και αυτό ενώνει.
Όταν φοβάσαι, θες κάποιον δίπλα σου. Αυτό δημιουργεί μοιραία αλληλεπίδραση, ακόμα και αν πριν δεν είχατε και πολλά να πείτε. Είτε με φίλους, είτε με σύντροφο, το να περάσετε μαζί τη «φρίκη» μιας ταινίας σάς κάνει να μοιράζεστε εμπειρία, άρα και σχέση.
Όταν βλέπεις κάποιον πώς αντιδρά υπό πίεση (έστω και στην οθόνη), βλέπεις και ένα κομμάτι του χαρακτήρα του. Μέχρι την επόμενη φορά που θα πεις: «Ωραία. Τι έχει στο Netflix να μου σφίξει λίγο το στομάχι απόψε;».
