Πολλά συγκροτήματα διαλύθηκαν με πάταγο. Λίγα κατάφεραν να χτίσουν ολόκληρο μύθο πάνω στα συντρίμμια τους. Οι Oasis είναι ένα από αυτά. Ή μάλλον, το απόλυτο παράδειγμα. Γιατί δεν ήταν απλώς μια μπάντα, ήταν δύο αδέρφια που μισιούνταν θεαματικά μπροστά σε κοινό και κάμερες. Ένα reality σε live σύνδεση που δε βαριέσαι ποτέ. Κι αυτή η μόνιμη ένταση, ανάμεσα στο “We are the best band in the world” και στο “δεν ξαναμιλάμε ποτέ”, είναι αυτό που τους κάνει μοναδικούς ακόμα και σήμερα.
Το 2025, οι Gallagher γύρισαν. Όχι με νέο δίσκο, όχι για κάποια φιλανθρωπική αφορμή, όχι για να “γιορτάσουν 30 χρόνια”. Γύρισαν γιατί... κανείς δεν περίμενε ότι θα το κάνουν ποτέ. Κι αυτό ακριβώς έκανε αυτή την περιοδεία τη μεγαλύτερη συναυλιακή στιγμή της χρονιάς ίσως και της δεκαετίας.
Και όμως: δεν είχε livestream, δεν είχε backstage content, δεν είχε influencer συνεργασίες. Ούτε ένα TikTok από τους ίδιους. Το promo τους; Μια πρόταση: “It won’t be televised.” Μυστηριώδες. Αντιεμπορικό. Κι όμως, 90.000 άτομα κάθε βράδυ στο Wembley, bucket hats, μπύρες στον αέρα, και μια ολόκληρη γενιά που χορεύει σαν να ζει ξανά τα νιάτα της.
Τι είναι όμως αυτό που κάνει τους Oasis τόσο αλλιώτικους από όλους τους άλλους;
Το μυστήριο
Εν έτει 2025, οι περισσότεροι καλλιτέχνες είναι διαθέσιμοι παντού. Οι Stones βγαίνουν σε tour κάθε τρία χρόνια. Ο McCartney κάνει συναυλίες με VR εμπειρία. Η Beyoncé ανεβάζει promo stories για το brandy της. Οι Oasis; Εξαφανισμένοι. Χωρίς συνεντεύξεις. Χωρίς δηλώσεις. Και η σιωπή τους κάνει περισσότερο θόρυβο από όσο όλη η υπόλοιπη μουσική βιομηχανία μαζί.
Η αγριάδα τους
Όσο κι αν άλλαξε ο κόσμος, οι Gallagher δεν έγιναν ποτέ "άνθρωποι των social". Δεν ζήτησαν ποτέ συγγνώμη για την αλαζονεία τους. Δεν έκαναν χαριτωμένα ντουέτα. Δεν μπήκαν στο παιχνίδι της αναβίωσης με φτιασίδια. Έμειναν ακατέργαστοι, και αυτό – με κάποιον περίεργο τρόπο – μοιάζει σήμερα επαναστατικό.
Το κοινό τους
Ξεχάστε τα demographic των εταιριών. Οι Oasis ενώνουν τρεις γενιές: εφήβους που μόλις τους ανακάλυψαν, 30άρηδες που μεγάλωσαν με το “Definitely Maybe” και 60άρηδες που χτυπιούνται με το “Live Forever”. Πόσοι άλλοι το καταφέρνουν αυτό;
Τι γινόταν στο Λίβερπουλ των 90s ενώ μεσουρανούσαν οι Oasis;
Γιατί έχει σημασία το reunion ακόμα κι αν δεν ήσουν εκεί
Η επιστροφή των Oasis είναι ένα reminder. Όχι για το πόσο μεγάλα είναι τα τραγούδια τους, αυτό το ξέραμε. Αλλά για το πώς μπορεί ακόμα η μουσική να χτίσει μύθο. Σε μια εποχή όπου τα πάντα είναι μετρημένα σε views, σε pre-saves, σε “engagement per post”, οι Oasis απέδειξαν ότι δεν χρειάζεσαι τίποτα από αυτά για να κάνεις την πιο δυνατή περιοδεία της χρονιάς. Χρειάζεσαι μόνο μια αλήθεια και μια ιστορία που κανείς δεν μπορεί να αντιγράψει.
Κι όταν 90.000 άνθρωποι τραγουδάνε “Don’t Look Back in Anger” με λυγμούς, δεν τραγουδάνε απλά ένα τραγούδι. Τραγουδάνε το "δεν το πιστεύω ότι το ζω αυτό". Και αυτό, όσο κι αν θέλει να το αγοράσει το Spotify, δεν πουλιέται.
Ακόμα κι αν δεν ήσουν εκεί, το ένιωσες. Ότι κάτι ξεχωριστό συνέβη. Κι αυτό είναι ίσως το πιο μεγάλο κατόρθωμα των Oasis: ότι σε κάνουν να νιώθεις μέλος ενός φαινομένου ακόμα κι από απόσταση.
